Iedereen kent de schoolarts van het verplichte medisch onderzoek en de vaccinaties in klasverband. Hoe komt het dat de sector het moeilijk heeft om artsen blijvend warm te maken voor de job en wat denkt de CLB-arts zelf over het werk? Op deze vragen probeerde dokter Leen Verbraeken in haar masterscriptie een antwoord te vinden.

Wat loopt er fout?

Veertien jaar na het gedwongen huwelijk tussen de centra voor Medisch Schooltoezicht en PMS voelen artsen zich nog al te vaak een buitenbeentje binnen de centra voor leerlingenbegeleiding (CLB). CLB-artsen ervaren binnen de organisatie een tekort aan ‘waardering, ruimte en mandaat’. ‘Het takenpakket is beperkt’, zegt Verbraeken. ‘De hoge werklast verhindert hen om creatief hun expertise te gebruiken om ook bredere en maatschappelijke problemen bij de jeugd aan te pakken.’

Wie kiest er nog voor het beroep?

Jonge artsen kiezen na hun basisopleiding doorgaans voor huisartsgeneeskunde of een andere specialisatie. ‘Preventieve geneeskunde heeft geen positief imago, is niet sexy’, verwoordt een CLB-arts het zelf. ‘Maar de mogelijkheid om te werken met kinderen en jongeren is een belangrijke troef.’

Hoe ziet de toekomst eruit?

Met de vergrijzing en beperkte instroom aan jonge artsen dreigt het artsentekort in de sector toe te nemen. ‘Een alternatieve organisatie van preventieve jeugdgezondheidszorg kan een oplossing bieden. Op korte termijn is vooral een centrale coördinatie van vraag én aanbod van CLB-artsen zinvol’, aldus Verbraeken. De onderzoekster pleit voor meer aandacht voor preventie én een meer gebalde jeugdzorg.