Na de release van 'All Hope Is Gone' (2008) kwam Slipknot in stormweer terecht. Tal van spanningen tussen groepsleden verlamden de band. In 2010 kwam daar nog een onverwacht drama bovenop: bassist (en songschrijver) Paul Gray overleed aan een overdosis. Het leek het einde van de band uit Iowa te betekenen. Maar zanger Corey Taylor was resoluut toen we hem vorig jaar spraken: er zou eind 2014 een nieuw album in de winkels liggen. En kijk, de man hield woord. Eerst werd drummer Joey Jordison uit de band geflikkerd, vervolgens werd de studio ingedoken, en nu wordt '.5: The Gray Chapter' op de mensheid losgelaten. Een veertien nummers tellend en meer dan een uur durend album waarop het nog zeven kernleden tellend gemaskerd collectief alle demonen van de voorbije jaren uitdrijft.

De figuur van Paul Gray is zeer dominant aanwezig op dit album, niet alleen in de titel, maar ook in het merendeel van de lyrics. Maar als songschrijver wordt hij amper gemist. De band slaagt er ook zonder hem in de typische Slipknot-sound te ontwikkelen en verder te zetten. Muzikaal houdt deze plaat het midden tussen 'Iowa' en 'All Hope Is Gone': rauwe, pure agressie gecombineerd met muzikaliteit en experiment. Opener 'XIX' is daarbij programmatorisch: een soundscape van drie minuten waarbij het volume, de intensiteit en het instrumentarium toenemen tot de climax en de eigenlijke start van de plaat, het tweede nummer 'Sarcastrophe', dat losbarst in een klassiek Slipknot-pandemonium. De single 'The Devil In I' is dan weer gezegend met een catchy refrein dat dit nummer naar het niveau van pakweg 'Wait And Bleed' en 'Duality' tilt. Daarna volgt 'Killpop': een semi-ballad die ontaardt in een blast-orgie. Dat doet Slipknot wel vaker op dit album: de intensiteit variëren, de diversiteit uitspelen. Het leidt tot een afwisselend album dat de aandacht de hele rit weet vast te houden, met dank ook aan Corey Taylor, die nog maar eens bewijst een absolute topzanger te zijn.

Is alles op dit album van hetzelfde hoge niveau? Tuurlijk niet. 'The One That Kills The Least' beklijft bijvoorbeeld totaal niet, maar dat nummer wordt dan weer gevolgd door 'Custer', dat heerlijk meezingbaar en meestuitbaar is, en het dus geweldig gaat doen op liveshows.

Conclusie: wat je niet doodt, maakt je sterker. Slipknot heeft met '.5: The Gray Chapter' zijn plaats aan de top van de hedendaagse metal na een afwezigheid van zes jaar weer ingenomen.