Negentien is Daniel Pierce uit Georgia, Atlanta. En negentien jaar al weet hij dat hij homo is. ‘Vanaf het moment dat ik geboren ben’, zegt hij. Zijn diepchristelijke familie ziet dat anders. Volgens hen zet God geen mens ‘op die manier’ op de wereld. ‘Je hebt ervoor gekozen dit pad te bewandelen’, zeggen ze in het filmpje.

Pierce had al een tijdje eerder verteld dat hij homo was. Onacceptabel voor de familie, die dan maar een Pray the gay away-moment organiseerde, oftewel ‘Bid het homo zijn weg’. Stiekem filmde hij naar eigen zeggen het hele gebeuren. Veel valt er op het filmpje niet te zien, maar het hele gesprek is duidelijk te horen.

Pierce legt aan zijn vader, stiefmoeder en grootouders uit dat hij nergens voor gekozen heeft. Maar zijn zienswijze wordt duidelijk niet gevolgd. ‘Ik ga niet met je in discussie’, zegt de stiefmoeder. ‘Maar ik vertel je dit: sinds je dit pad gekozen hebt, willen we jou niet langer onderhouden. Je moet het huis uit en een plek voor jezelf zoeken. Want ik wil niet dat de mensen denken dat ik goedkeur wat jij doet.’

Wanneer de discussie verder verhit, wordt er zelfs geduwd en getrokken. ‘Je bent verdomme een flikker’, schreeuwt iemand buiten beeld. ‘Je bent een schande voor onze familie.’

Vijf miljoen views

Het was de laatste keer dat Daniel Pierce zijn familie zag. Hij zocht zijn eigen stek en postte de video online. Intussen werd het fragment al meer dan vijf miljoen keer bekeken. De vriend van Daniel vroeg daarnaast op de site GoFundMe.com om giften, zodat Pierce in zijn levensonderhoud zou kunnen voorzien.

En de Amerikanen gingen daar gretig op in. Tot nu toe werd al 100.000 dollar (75.000 euro) geschonken. Geld dat Pierce deels belooft te schenken aan organisaties die opkomen voor homorechten.

‘Ik heb die video niet op het internet gezet als aanval op mijn familie’, zei de tiener aan een lokaal televisiestation. ‘Het blijft mijn familie en ik blijf ze graag zien. Maar wat er gebeurd is in die video deed pijn. Ik hoop dat mensen die hem bekijken, beseffen dat dit soort dingen nog altijd gebeurt. Als er ook maar één familie dit ziet en daardoor anders omgaat met de coming-out van hun kind, dan ben ik blij.’