Toegegeven, het powertrio van Stefanie Mannaerts, Stijn Vanhoegaerden en Peter Mulders had misschien beter in een sfeervolle tent gestaan dan op de grote Main. En vooral: minder vroeg op de dag. Het is een eer om op de Main van Pukkelpop te spelen, maar het publiek is er zo kort na de middag vaak ronduit mak. Of ze staan frieten naar binnen te spelen of hebben line-up nog niet bekeken en zijn verrast door wat er op de planken staat. Wie een mainstream bandje verwachtte, kwam in ieder geval bedrogen uit en maakte rechtsomkeer. Liefhebbers van het stevigere werk haalden opgelucht adem en spurtten haast richting podium. “Eindelijk een echte rockband die er vol voor gaat”, zegt de man met het Gojira-shirt achter ons. Klopt: piekfijn gitaarwerk en stevige baslijnen, maar op de bühne viel vooral zangeres én drumster - faut-le-faire - Stefanie Mannaerts op. Om verschillende redenen. De 27-jarige is verre van een onknappe verschijning - dat helpt altijd - maar vooral een energieke drumster met een heerlijk hees strot. Het was trouwens nooit de bedoeling dat ze de vaste zangeres werd van Brutus - ze kreeg die titel naar eigen zeggen uit armoe - maar we zullen er niet om klagen. Mannaerts toonde zich vanaf opener March een gesel voor de vellen én schreeuwde zich bij wijlen helemaal schor. We begrijpen perfect waarom ze nu en dan even naar de keel moest grijpen. Up-tempo en goed verteerbare doorbreeksingle Drive klonk bij het toch talrijk opgedaagd publiek duidelijk al bekend in de oren, het stevige All Along was voor ons het hoogtepunt van de set.

Wat ons nog aanstond: de no-nonsense bindteksten. Geen emo-gedoe, alleen enkele gemeende “Dankuwels” en net voor afsluiter Horde “Wij waren Brutus.” Meer moet dat niet zijn. O ja. Wist u dat Stefanie de kleindochter is van Leo Caerts, de man die ooit Eviva España schreef? Die trouwfeest-klassieker mocht de show afsluiten. Talent zit in de genen.