Pas een maand geleden vertelde Raoul zijn ouders dat hij wou koersen. Het was geen emotionele beslissing, zo stelt hij. ‘Ik wil gewoon weten hoever mijn mogelijkheden als renner reiken. Eigenlijk ben ik al lang verslingerd aan de koers. Ik ging graag naar mijn broer kijken. Ik ben blij dat ik nu zelf in het peloton zit.’

Dat het door de windstoten een harde leerschool was zaterdag in Dottenijs, hoeft geen betoog. ‘Ik ben geschrokken van de lastigheidsgraad: koersen is zwaarder dan lopen. De tempowisselingen deden pijn.’

Na een halfuur moest Decraene even het al flink uitgedunde peloton laten gaan, maar hij slaagde erin om alleen terug te keren. Uitrijden zat er nog niet in. Maar dat de veldloper, die amper een maand op de fiets traint, hardrijderscapaciteiten heeft, is nu al duidelijk. ‘Er is nog veel werk aan de winkel, besef ik. Ik hoop gestaag progressie te maken. Ik moet ook en vooral nog in het peloton leren rijden. Mijn bedoeling is om het koersen te combineren met veldlopen in de winter.’

‘Het deed pijn om weer naar de koers te komen, maar ergens is het ook een nieuwe start voor ons allemaal’, vertelden vader en moeder Decraene in het gezelschap van hun drie andere zonen. ‘Raoul heeft zelf de keuze gemaakt om renner te worden. We kunnen die beslissing alleen maar toejuichen. Het doet deugd om te horen dat hij enthousiast is over zijn nieuwe sport. Het was mooi om zien hoe hij zich weerde. Hopelijk worden zijn prestaties niet constant vergeleken met die van Igor. Voor ons zal het ook niet slecht zijn om weer in het wielermilieu te komen. We kennen het wereldje van de nieuwelingen en junioren goed. Als Raoul nu al had gekoerst bij de beloften, de leeftijdsgenoten van Igor, dan was het niet gelukt om te gaan supporteren. Dat zou te veel pijn gedaan hebben.’