Het meisje met de zonnepitjes - Saskia Van Nieuwenhove

Saskia Van Nieuwenhove is freelance journaliste en bracht vorig jaar het verhaal van Jordy naar het publiek. Zij wordt ook de onofficiële ombudsvrouw van de Vlaamse jeugdzorg genoemd. Ze zet zich al jaren geheel belangeloos in voor kinderen in het algemeen en meer specifiek kinderen in de jeugdzorg.

Vraag rechercheurs : "Waarom zit je altijd 's nachts aan de nachtwinkel?"
"Dan ben ik niet alleen. Ik ga daar elke nacht van middernacht tot 3 uur op een stoeltje zitten en dan eet ik zonnepitjes"
Vraag : "Heb je vrienden?"
"Ik heb niemand. Mijn moeder wil me niet, mijn vader kent me niet, de rest van de familie ken ik niet, alleen 1 zus maar die werkt in het buitenland en ik woon pas in deze stad".
Vraag : "Waarom heb je de politie niet gebeld tijdens/na de feiten?"
"Mijn telefoon werkt met vingerprint en dan kan ik rollen naar de namen van de contacten. Jullie staan daar niet in"
Vraag : "Heb je verwondingen opgelopen?"

Speurders noteren in pv. 'Laat nek en schouder zien. Geschaafd en gewond. Laat ook binnenkant van onderarmen zien. We zien snijwonden'.

Vraag : "Komen die verwondingen ook van deze nacht?"
"Nee, ik heb zelfhaat. Dan snijd ik in mijn armen"

Dit zijn enkele antwoorden die deze week als een regelrechte mokerslag kunnen worden omschreven.

De rest van het pv, bladzijden lang, is veel gruwelijker. Veel gruwelijker maar daar bespaar ik het publiek alle details. Een verkrachting met verschillende mannen.

Het zijn echter bovenstaande zinnen waar ik over ben gevallen. Voelbaar. Pijn. Tranen. Trillen. Emoties die de komende dagen een plaats zullen moeten zoeken in die 1m80 die ik groot ben.

Dit verhoor werd afgenomen van een meisje dat net 18 jaar is. Dat zowat haar hele leven opgroeide in een begeleidingstehuis en onder toezicht van de jeugdrechter stond. Waar het dossier enkele weken geleden werd afgesloten want 18 jaar.

Waarvan broers, zussen, halfzussen en halfbroers ook in instellingen zijn opgegroeid.

Waarvan 1 broer een tijdje geleden stierf. Ook bij hem werd op 18 jaar "ga nu maar alleen naar die grote wereld" de hulp gestopt. Hij doolde op straat en stierf op 18 jaar en drie maanden.

Dit meisje telt verschillende zelfdodingspogingen, zelfverminking, wegloopgedrag en kent amper dag en nachtritme. Zo staat het in de verslagen.

En toch slagen we er als maatschappij niet in een brug te slaan. Continuïteit van zorg te voorzien. Te blijven ondersteunen. Aanklampend te werken. En met aanklampend te werken bedoel ik : langsgaan, praten, er koffie mee gaan drinken, iets eten, samen koken. Nee, dat bestaat niet in die hoge frequentie voor jeugdzorgverlaters. Hulp moet nut hebben. Leiden naar werk of een opleiding. Meteen prestatiedruk voorop.

Dit meisje kan niet meteen mee op de arbeidsmarkt. Haar begaafdheid is niet de onze. Papieren begrijpt ze niet. Dit is geen grap. Ze kan zelfs de klok niet lezen.

En toch is het die bikkelharde waarheid. Ook na dit verhoor zit ze weer terug op haar stoeltje aan de nachtwinkel 's nachts, omdat de demonen zwaarder wegen in het donker (er was misbruik in de kindertijd thuis) in die buurt waar louche figuren lopen. Met een zakje zonnepitjes.

Ze heeft niemand. Niemand.

Opgetekend in deze welvaartstaat. Waar we menselijk kapitaal van 18-jarigen voor de leeuwen gooien. Augustus 2017.
 

VRT Nieuws wil op deredactie.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst.