The Flaming Lips pretentieus? Welnee, het is allemaal maar om te lachen
Stijn Van De Voorde presenteert bij Studio Brussel en is columnist bij deze krant.
Van alle bands waar ik niet elke dag met evenveel plezier naar luister, vind ik The Flaming Lips toch de allerbeste. Daar geef ik met plezier een woordje uitleg bij. Wayne Coyne en zijn vrienden behoren tot de groep ‘mafkezen van het intelligente soort’. Dat wil concreet zeggen dat ik niet altijd verstandig genoeg ben om te begrijpen waar ze precies mee bezig zijn. Of ik gebruik niet genoeg hallucinogene drugs, dat kan ook.
Ik ben niet altijd verstandig genoeg om te begrijpen waar ze precies mee bezig zijn. Of ik gebruik niet genoeg hallucinogene drugs, dat kan ook
Natuurlijk ben ik fan van popliedjes als 'Yoshimi Battles the Pink Robots' en 'She Don’t Use Jelly', maar ruim 90 procent van hun nummers is eerder van het experimentele soort. Je hoort dat de mannen tijdens de studio-opnames alle remkabels doorknipten. Het eindresultaat is eerder bizar, maar iedereen heeft zich geamuseerd.
Arty farty
Ervaren muzieksamenstellers weten dat het overgrote gedeelte van de radioluisteraars vijandig reageert op de psychedelische, melodieloze en soms langdradige werkstukken van The Flaming Lips. Daarom hoor je hen niet zo vaak op jouw favoriete zender. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat de band slechte muziek maakt.
Je moet gewoon wat door de maffigheid heen kijken. Of net niet
Wat is dat trouwens, slechte muziek? Een groep die begin dit jaar zijn 17de album uitbracht en vandaag nog steeds welkom is in de Marquee van Pukkelpop kan geen slechte muziek produceren. Je moet gewoon wat door de maffigheid heen kijken. Of net niet.
Liedjes als 'One Night While Hunting for Faeries and Witches and Wizards to Kill' of 'The Horrors of Isolation: The Celestial Dissolve, Triumphant Hallucination, Light Being Absorbed' doen iets pretentieus vermoeden, maar niets is minder waar. Het is allemaal maar om te lachen. Als The Flaming Lips straks opent met 'Race for the Price' (mijn pink eraf als ze dat niet doen) en de confetti vliegt door de tent, zal dit gelden als het officiële startsein van een feestje. Een stukje arty farty performance art ziet er anders uit, dat kan ik u verzekeren.
Vrolijkheid
Elf jaar geleden mocht ik op Pinkpop heel even deel uitmaken van hun show. De tourmanager zocht zeer last minute nog enkele figuren die – verkleed als kerstman – tijdens een specifiek nummer op het podium wilden rondhuppelen. Ik was toevallig in de buurt. Een enorme eer, want enkele maanden daarvoor mocht Justin Timberlake nog met hen meedansen tijdens een televisieoptreden in Top of the Pops. Hij was de dartelende paashaas op het podium. Dankzij het enorme masker werd pas achteraf duidelijk dat er een popster in het pak zat en geen onhygiënische roadie.
De wereld heeft recht op meer vrolijkheid en bijgevolg ook op meer Flaming Lips
Er bestaat een kwalitatief ondermaats YouTube-filmpje van mijn momentje. Van de 741 views zijn er ongeveer 500 van mij. Wayne Coyne glijdt in een doorzichtige bal over het publiek. Oranje ballonnen dansen op en neer. En dan zwijg ik nog over die grote, opblaasbare, groene alien. De mensen klappen en schreeuwen. Iedereen vindt het leuk. Ik zag nog nooit een show die zoveel vrolijkheid tot bij de mensen bracht.
De wereld heeft recht op meer vrolijkheid en bijgevolg ook op meer Flaming Lips. In afwachting van de gloednieuwe VN-resolutie die mijn standpunt bevestigt, sluit ik graag af met de magische woorden: tot straks, in de Marquee!