Bart De Wever, zelf een historicus, denkt dat er binnen dertig jaar niet veel meer zal overblijven van het incident Vuye-Wouters. “Ik denk eerlijk gezegd dat dat verhaal niet veel meer zal worden dan een voetnoot in de geschiedenis. Er gebeuren momenteel wel belangrijkere dingen.”

De N-VA-voorzitter kreeg de afgelopen week wel wat kritiek over zich heen, zo zou hij “een stalinist” zijn. “Was dat maar waar. Ik ben een enorme twijfelaar, ik trek mij alles nogal hard aan, waardoor ik moeilijk hard kan zijn tegen iemand. Zij die erbij betrokken zijn, weten dat heel dit verhaal al een jaar aansleept. Als ik een stalinist was, dan had ik een jaar geleden al een nekschot gegeven.”

Of De Wever hier slechter uitgekomen is? “Dat is onvermijdelijk als je de kranten leest. Het heeft geen zin om nu te gaan zeggen dat het niet mijn schuld was. Op het moment dat de klappen vallen, moet je die opvangen. Leiden is ook een soort lijden.”

Heeft hij heimwee naar de tijd dat alles goed ging? “Ik ben nog niet dood hé. Het is niet omdat er even iets slecht gaat, dat alles slecht zal gaan. Ik lig van heel andere dingen wakker, dit verhaal is wat mij betreft achter de rug. Ik ben niet in de politiek gegaan om iets te worden, maar om iets te doen.”

Donkere gedachten

Volgens De Wever heeft hij nooit een zorgeloze tijd gekend, zelfs niet tijdens zijn jeugd. “Ik ben altijd bezorgd geweest. Ik heb een late pubertijd gehad en heb me lang niet goed in mijn vel gevoeld. Ik had donkere, zelfs suïcidale gedachten. Over die gedachten spreken thuis was niet aan de orde. Ik kom niet uit een erg affectief of emotioneel gezin.”

Uiteindelijk is De Wever toch zelf uit die periode ‘geklommen’. “Op een gegeven moment vind je een lief en een bestemming in het leven.”