Vlamingen in Magaluf: “We willen hier zo snel mogelijk weg”

De drie dokterskabinetten in het centrum van het kleine Magaluf zijn enkel en alleen gericht op Britse patiënten. British Staff prijkt er op een groot billboard in de ­Union Jack-vlag. Het bewijst hoezeer deze piepkleine badstad zich toespitst op Britse jongeren. Grote Engelse pints – zonder kraag– kosten in sommige bars slechts één ­euro. Voor een portie vettige fish & chips langs de promenade aan het strand betaal je nog geen zeven euro. Dumpingprijzen. Kwantiteit boven kwaliteit. Ranzigheid boven smaak.

Het Engeland van Spanje

En net dat blijken de redenen waarom Vlamingen zo weinig naar dit vakantieoord op Mallorca trekken. Terwijl reisorganisatoren in het Verenigd Koninkrijk Magaluf als een van de meest verkochte bestemmingen zien, zijn Belgische touroperators er meer dan twintig jaar geleden al van afgestapt. “Omdat het een voorbeeld is van een stad die niet mee geëvolueerd is met de verwachtingen van de Belg op vakantie”, zegt Hans Vanhaelemeesch, woordvoerder van Jetair. “De Belg houdt van goede hotels, met minstens drie sterren die ook een vier- of vijfsterrenhotel zouden kunnen zijn. Voor onze klanten moet een vakantie dik in orde zijn.”

Touroperator Thomas Cook treedt bij. “Belgen houden vooral van meer charmante hotels met lekker eten en rust. Ze genieten van een terrasje en flaneren graag langs een promenade”, zegt woord­voerder Koen Van den Bosch.

Voor een goed begrip: je vindt in Magaluf heus ook goede hotels, bars en restaurants. Er wordt zichtbaar ­geïnvesteerd. Verschillende hotels zijn aan het renoveren. En ook de gemeente zelf levert de nodige inspanningen om de regio aantrekkelijker te maken bij een breder publiek.

‘Magafoef’

Feit is wel dat het gros van het toerisme rond de dominerende Britse bingedrinkers blijft draaien. De meerderheid van de bars op de befaamde Punta Ballena Strip is niet toevallig in handen van Engelse eigenaars. ­“Magaluf is het Engeland van Spanje”, zegt Robben de ­Ruyter, die er al twee zomers als animator werkt in een familiehotel met voornamelijk Britten. “Wie hier in de horeca werkt, komt haast altijd uit Engeland. De eerste keer dat je hier komt, trek je natuurlijk grote ogen. De prijzen voor alcohol zijn hier belachelijk. In Engeland zijn ze dat totaal niet gewoon, dus zuipen ze sloten. Beginnen om zeven uur. En na middernacht – wanneer in Engeland de pubs al lang gesloten zijn – moet je ze hier echt van de straat slepen.”

De drie Brugse studentes Lotte (21), Elien (21) en ­Celine (21) hebben een last minute naar Mallorca geboekt, maar verzeilden per ­toeval tussen een scheefgetrokken massa dronken Britten op de Strip.“Wat is dit voor een plek?”, zegt Lotte. “Hadden we dit maar eerst even gegoogeld.”

Ze wijst naar een groepje Britse tienermeisjes, die ­enkel een zwarte bikinistring en een kort topje dragen. “Check dat meiske. Dat is toch ongelooflijk? Zo veel bloot, zo veel lelijkheid. Zo ordinair en vulgair. Ik kan maar niet begrijpen dat al die jonge meisjes zich zo in de etalage zetten. Vreselijk.”

Ze gaan ook wel erg graag uit, maar de Gentse Overpoort vinden ze al “op het randje”. “Ik kom hier nooit meer terug”, zegt Lotte. “Ik dacht op Mallorca een knappe Spanjaard te vinden. Maar in ­Magaluf – zeg maar Magafoef – zal dat niet gebeuren.”

Hotelanimator Robben en zijn collega Jasper houden het van alle Vlamingen al het langst vol in Magaluf. Na hun studies toerisme konden ze hier stage lopen en sindsdien beleven ze er de tijd van hun leven. “Dit is een marginale plek”, geeft Robben toe. “Maar wel geestig marginaal. Met veel Engelsen kan je echt goed lachen en eens helemaal zot doen. Al zien we ook veel dingen waarbij je je serieus wat vragen stelt. Britse ­ouders dumpen hun kinderen vaak bij ons om dan zelf de hele dag in de bar te gaan hangen. We worden ook schaamteloos versierd door Britse moeders die zich kant-en-klaar aanbieden. Soms zelfs voor de ogen van hun eigen kinderen. Het laagje beschaving kan dun zijn.”

Afstervende hersenen

Exact. Zijn we verkocht? Boeken we onze volgende vakantie naar Magaluf? Nee, dit is toch niet aan ons besteed. Kan je er een te gek feestje bouwen met je maten? Yes, you can. Kan je er lekker chillen op het strand? Absoluut. Maar dan zit je aan dag drie en wil je toch vooral hard wegrennen. Want eerlijk is eerlijk: wij voelden onze hersencellen hier dag per dag afsterven. Hopen dus dat de recente investeringen in ­Magaluf de komende jaren iets opleveren. En dat dit bepaalde segment Britten iets meer manieren kweekt. Al is dat laatste wellicht wishful thinking.