Wat er echt speelt bij Bladella

Zaterdagochtend wurmde ik me langs een meisjeselftal naar de bestuurskamer van voetbalvereniging Bladella in Bladel. Een club met 1.100 leden in een Brabants dorp van 10 duizend inwoners. Nog een week tot carnaval, de kinderen waren uitgelaten. Ouders die de blocnote in mijn hand zagen riepen 'Niks mis hier!'.

Aan de bestuurstafel zat René Walenberg (63), de voorzitter. Tegenover hem Pim Lavrijsen (44), voorzitter Jeugd. Jan Vlems (53) schonk koffie in: penningmeester en de persoon die de gewraakte royementsbrieven schreef aan vijf kinderen, uit vier families. En niet voor het eerst, zei Jan, in 2011 royeerden ze al eens een 15-jarige voor hetzelfde. 'Twee ouders in vechtscheiding die er samen niet uitkwamen, dat was toen de oorzaak. Heel erg.'

Maar nu stapte Maaike Rietveld, moeder van een geroyeerde 10-jarige, met de brief van Bladella naar Omroep Brabant. Daarna ging half Nederland los op het bestuur in de sociale media en Youp van 't Hek in NRC ('volleerde Trumpjes', 'kneuzen'). Dit moest wel economisme zijn, of doorgeslagen neoliberalisme. En Pim kreeg thuis telefoontjes waarin mensen aankondigden zijn huis, dan wel Pim zelf te komen verbouwen. Maaike Rietveld stuurde me een tekstberichtje: ze wil na al haar optredens niet meer in de krant. Die is ook bedreigd, wist Pim.

Pim, René en Jan besteden ieder vrijwillig ongeveer vijftien uur per week aan hun club. Zelf haal ik dat aantal uren bij lange na niet, nergens, en ik ben ook wel benieuwd naar de score van Youp.

Jeugdvoorzitter Pim is van beroep vermogensadviseur, penningmeester Jan is boekhouder en ook nog vrijwillig penningmeester bij Vluchtelingenwerk. Voorzitter René is directeur van een bedrijf dat mensen met een uitkering in het kader van de participatiewet aan het werk zet, maar zijn eigen clubleden kan hij nauwelijks overhalen zich vrijwillig in te spannen. 'Een vereniging is meer dan een optelsom van individuen', doceert René vaak. 'Samen kúnnen we meer.' Maar de leden luisteren nauwelijks.

Het verplicht verkopen van nieuwjaarslootjes door jeugdleden werd al tien jaar geleden in de ledenvergadering goedgekeurd. Dit ook om iedereen ervan te doordringen dat een vereniging een gezamenlijke inspanning is. Rond dat moment begon het aantal vrijwilligers op de club zorgwekkend af te nemen.

Wie niet minimaal 25 lootjes van een euro per jaar verkoopt, is dus afgesproken, betaalt voortaan het verschil aan extra contributie. De bedragen waar de vijf royementen nu om draaien: 12 euro, 13 euro, 15 euro en twee keer 25 euro. 'Het is gewoon laksigheid van ouders, verkocht als iets hoogstaands', zei Pim, die ze allemaal nog gebeld heeft om tot een oplossing te komen. 'Echt principieel weigert alleen de vader achter de twee keer 25 euro, met twee kinderen op de club.' Deze vader was in het verleden vrijwillig jeugdbegeleider en vindt dat hij nu niet aan de lootjesnorm hoeft te voldoen. Hij is volgens Pim al aan het uitzoeken of hij rechtsbijstand kan krijgen.

Geld was nooit het probleem voor de leden, zeiden de bestuursleden. Tijd wel. (Pim: 'Maar geen tijd is geen prioriteit, zeg ik altijd maar.') Er is hier bijna geen werkloosheid. En als mensen tóch moeite hebben met hun contributie, zoals vluchtelingen die lid zijn van Bladella, wordt daar in overleg altijd iets aan gedaan. Omdat de inkomsten teruglopen heeft Bladella de contributie voor kinderen vorig seizoen verhoogd van 75 naar 125 euro per jaar, maar ouders hoeven zich maar één uur in de twee weken vrijwillig voor de club in te zetten, en er gaat al eenderde korting vanaf.

Ze zijn hier niet onredelijk. Waarom moest het dan zo met die brief?

Ik liep met Pim naar de velden buiten. Het leek rechtvaardig ten opzichte van de andere leden, zei hij. Maar het had toch beter gekund.

Pim Lavrijsen heeft al een persbericht klaarliggen met de kop 'Kinderen gaan weer voetballen bij Bladella', zo erg vindt hij het. Andere leden hebben aangeboden die paar euro van de lootjes te betalen, zodat iedereen hier met geheven hoofd uit kan komen. En het bestuur wil daarna alsnog gaan praten over een nieuw systeem. 'Haal het nou uit die emotie en werk het met ons af', heeft Pim tegen Maaike Rietveld en de andere ouders gezegd. 'Maar de hakken staan door alle landelijke emoties nog een beetje in het zand.'

Het zal wel goedkomen, verwachten ze bij Bladella. Maar daarna? Ik fotografeerde een elftal 17-jarigen. Hun trainer wees naar de jongens en zei: 'Ik probeer ze allemaal te bewegen hier wedstrijden te gaan fluiten of trainingen te geven. Maar ze gaan liever geld verdienen.'

_{Reageren? m.oostveen@volkskrant.nl}