Ooit was The Magic Numbers een gezellige Britse pop/folk/rockgroep - bestaande uit Romeo en Michele Stodart en Angela en Sean Gannon - die concertzalen moeiteloos deed vollopen en een glimlach op het gezicht van het festivalpubliek van onder andere Rock Werchter toverde. Dat was in 2005 en 2006, toen singles Forever Lost en Love Me Like You uitgroeiden tot radiohitjes. Het ging de in Amerika geboren Britten voor de wind.

Wanneer u deze recensie aan het lezen bent, is The Magic Numbers nog steeds een gezellige Britse pop/folk/rockgroep, nog steeds bestaande uit de vier zelfde muzikanten. Ook hun nieuwe plaat Alias leverde de band twee bescheiden radiohitjes op. Alles goed, zou je dan denken. Toch is er een groot verschil met negen jaar geleden: voor de muzikanten staat vrijdagavond een Botanique met slechts enkele honderden toeschouwers, het gevolg van twee veel minder gesmaakte platen.

Disco

Een matig gevulde zaal dus voor The Magic Numbers, die nochtans nog steeds fijne popmuziek met een folky kantje brengen, al flirten ze op hun nieuwe album al eens graag met genres als disco. Dat is bijvoorbeeld te horen in E.N.D, naast een radiohit ook een lied dat live geweldig swingt. De bescheiden danspasjes van de vier protagonisten op het podium maken het nog fijner.

De aanwezige fans krijgen in de Botanique nagenoeg heel de nieuwe plaat voorgeschoteld. ‘We hebben een nieuw album uit en willen jullie daarmee kennis laten maken’, aldus frontman Romeo Stodart. En die kennismaking is een aangename. Tijdens Roy Orbison juicht het publiek zoals gevraagd luid telkens de naam van de overleden zanger gezongen wordt, Wake up blijkt een stevige opener en E.N.D. mondt uit in een lekker potje dansen.

Wanneer tussendoor ook nog eens hitjes Forever lost, Love me like you en het wondermooie I see you, you see me bovengehaald worden, geeft heel de Botanique zich over aan de vrolijke bende die The Magic Numbers bovenal blijft. Zelden zie je muzikanten met meer plezier op een podium staan dan tijdens optredens van deze band.

De magie van The Magic Numbers zit hem ook in de samenzang. De frontman heeft een uitstekende stem, maar ook zijn zus en bassiste Michele kan er wat van. En dan hebben we het nog niet gehad over het knappe gezang dat de stembanden van Angela Gannon produceren. Haar absolute hoogtepunt komt er wanneer ze, tijdens het jammen in Shot in the dark, even een streepje Rhiannon van Fleetwood Mac zingt. Niemand die daar geen kippenvel van kreeg, neem het van ons aan.

Niet beu

Tijdens de bisronde gaan de handen terecht nog op elkaar voor een prachtige cover van Neil Young-klassieker Harvest Moon en een stomende versie van Mornings eleven. ‘We zien jullie na het optreden buiten’, spreekt de frontman, die even later dan ook opduikt met zijn groepsleden. ‘Het was een heel fijn optreden, ik heb ervan genoten’, vertelt hij ons. ‘Deze fijne nummers spelen, dat word ik nooit beu.’

Laat één ding duidelijk zijn na het optreden van The Magic Numbers: de afwezigen hadden ongelijk. Op deze gezellige bende zit nog absoluut geen sleet. Integendeel, de magie is er nog steeds.