De zoektocht naar de podiumplakkers van Tomorrowland
Tomorrowland is een snoepdoos voor liefhebbers van extravagante feesten, verkleedpartijen en beats. Veel beats. Er wordt vaak beweerd dat de muziek slechts bijkomstig is en dat de animatie primeert. Maar zijn er ook mensen die, uit liefde voor de beat, een hele dag aan één podium kamperen?
Vrijdag beweerde Peter Decuypere, oprichter van I Love Techno, in De Morgen dat de dj’s van de Main Stage van ondergeschikt belang zijn. Het zou, zegt hij, niet uitmaken wie er achter de draaitafels staat. Klopt dat eigenlijk wel? We kunnen ons moeilijk voorstellen dat je je een hele dag te pleuris danst op muziek die je moeilijk kan verteren.
Wanneer we vrijdagmiddag aan de Main Stage staan, weten we niet goed wie eerst aan te spreken. Waaraan herken je een hedendaagse podiumplakker die trouw blijft aan slechts één podium? We zien een groep Jamaicanen staan en wagen het erop. “Nee, we blijven hier niet de hele dag staan”, grinnikt een meisje. “Het is fijn voor een paar uur, maar we willen wel méér zien dan enkele acrobaten en statische dj’s.”
We zoeken verder, met de beukende Ultratop-set van Double Pleasure als werkomgeving. Zonder succes, dus vragen we het barpersoneel van het hoofdpodium om raad. Kijken zij regelmatig bekende gezichten in de ogen? “Dat gebeurt vooral ’s avonds, vanaf zes uur. Dan merk je dat de mensen voor de rest van de avond hier blijven. Als je podiumplakkers zoekt, moet je de bezoekers met exotische vlaggen aanspreken. Het valt mij echt op dat vooral de Aziaten in de ban zijn van de Main Stage”, aldus een medewerker.
“Vanaf zes uur merk je dat de mensen op een plek blijven staan”
Scoren op sociale media
Ook zijn raad biedt geen uitweg. We ruilen zijn bar in voor die aan de Wind Stage, waar I Love Techno vandaag zijn tenten opslaat. Markus uit Duitsland doet er enthousiast zijn parcours uit de doeken. “Ik ben hier voor Charlotte de Witte, Paul Kalkbrenner en Nina Kraviz. Je kan mij de hele dag in deze tent terugvinden.”
Hij vindt het logisch dat hij trouw blijft aan zijn muzieksmaak. “Gisteren en morgen kan ik wat meer rondlopen, dit podium daarentegen had ik al langer met stip aangeduid. Ik ben trouwens niet alleen met het plan om hier te blijven. We zijn met vijf!” Dat hij de eerste podiumplakker is die we vandaag ontmoeten, verbaast hem niet. “Jij weet, net als ik, dat drie vierde van de bezoekers hier is voor het totaalconcept van Tomorrowland. Ik begrijp hen wel, hoor. Alles klopt hier van a tot z. Je kijkt hier je ogen uit.”
Het woord circus neemt hij echter niet in de mond. “Toegegeven, het ziet er dan wel zo uit, en de muziek van de Main Stage werkt mij serieus op de zenuwen, maar ik vind de line-up verder behoorlijk avontuurlijk. Ik ben een technofan en kom hier aan mijn trekken. En noem mij gerust naïef, maar ik geloof écht dat ik niet de enige ben die hier niet is om likes te scoren op sociale media.”
Wanneer we later op de dag naar de Wind Stage terugkeren, tijdens de set van The Belleville Three, is Markus nergens te bespeuren. We hebben een donkerbruin vermoeden dat hij niet aan de verleiding van het vele snoepgoed kon weerstaan.
Muzikale monogamie
Het is niet evident om People Of Tomorrow te vinden die muzikaal monogaam zijn. Overal loert de verleiding om de hoek en dat maakt het moeilijk om op één plek te focussen. Daarnaast zijn ook de podia, naast de dj’s, een act – een reden te meer om van het ene podium naar het andere te struinen.
Wanneer we een nichepodium – techno bezit opnieuw een aanzienlijk marktaandeel en rekenen we niet meer tot die categorie – bezoeken, ontmoeten we de echte podiumplakkers. The Arch was zaterdag in handen van Q Dance, een partyconcept en begrip in de hardstylewereld. Het genre staat bekend om zijn trouw publiek, en dat was eraan te zien. Je zag doorheen de dag altijd dezelfde mensen stampen.
Lucas, een van de vele Aussies voor het podium van The Arch, was een van hen. “Hardstyle is enorm populair in Australië, daarom zijn we hier zo goed vertegenwoordigd”, schreeuwt hij ons toe, alvorens zijn T-shirt omhoog te tillen. Hij tovert een tattoo van een embleem met het opschrift ‘HTID’ tevoorschijn. “Hardstyle till I die! Je hebt wel een vermoeden waar je mij de hele dag kan vinden, niet?”
“Er zijn hier belachelijk veel podia, maar er is er slechts een tent waar je hardstyle vindt. Ik heb het liever zo dan dat het verspreid is”, gaat hij verder. “Er komen hier weinig passanten, je herkent meteen de échte liefhebbers van het genre. Die blijven hier voor uren hangen.”
Stiekem vreemdgaan
Twee uur na onze eerste ontmoeting staan Lucas en zijn vrienden – zo’n tiental, allemaal te herkennen aan de Australische vlag om de schouders – nog steeds de ziel uit hun lijf te hakken. Het kan tellen qua doorzettingsvermogen. We zijn echter benieuwd of hij toch niet stiekem zal vreemdgaan. “Ik geniet het hardst van deze stage, maar we gaan straks met z’n allen andere oorden opzoeken.”
Het is niet meer dan logisch, wetende dat ze genoeg geld neertellen voor een festival aan de andere kant van de wereld. “Ik heb de indruk dat Belgen niet meer zozeer onder de indruk zijn van Tomorrowland. Je moet weten dat dit voor ons wél speciaal is. Dit leeft binnen onze vriendengroep en nu we hier effectief zijn, vallen we van de ene verwondering in de andere.”
“Ik hou niet van de muziek, en toch vind ik de Main Stage fascinerend”
Is Tomorrowland dan toch eerder een attractie dan een festival? Het duurt even vooraleer hij een antwoord formuleert. “Ik ben hier in de eerste plaats voor de muziek, maar de zotte omkadering zorgt er wel voor dat dit een onvergetelijk weekend is. Om je een idee te geven: ik hou helemaal niet van de muziek van Axwell & Ingrosso of Steve Aoki, en toch heb ik gisteren een uur gefascineerd naar de Main Stage zitten staren. Begrijp je wat ik bedoel?”