'GLOW' is geen sexy catfight en dat is maar best ook

Wie houdt van spandex pakjes en jaren '80-muziek is bij GLOW aan het juiste adres. De Netflix-reeks over vrouwenworstelen is echter meer dan dat.

Worstelen, of toch de showbizzvariant ervan, moet voor de Amerikanen zijn wat zesdaagses op de wielerpistes hier zijn: de sportieve prestatie is eigenlijk bijzaak, veel belangrijker is dat er wat spektakel te zien is en dat je vanop de tribune de op voorhand netjes uitgetekende 'spannende ontknoping' kan volgen met de nodige drank. En dan zijn er nog de spannende outfits, die ook in beide sporten de verplichte outfit zijn.

Enter GLOW, of de 'Glorious Ladies of Wrestling'. Midden jaren tachtig, toen het mannenworstelen zijn hoogdagen beleefde met figuren als Hulk Hogan, was het een echte professionele 'competitie' die als doel had het vrouwenworstelen een duw in de rug te geven en de eigenaars rijk te maken. Want vrouwen in spannende pakjes die elkaar bekampen in de ring, dat is toch spek voor de bek van elke tv-zender? "Porn you can watch with your kids. Finally,” zoals de regisseur het in een pitch voor een tv-zender omschrijft.

Drop-outs

De Netflix-reeks GLOW baseerde zich op dat wereldje en volgt de making-off van de competitie in Los Angeles mid jaren tachtig. Een gesjeesde regisseur, wiens snor net iets te vaak wit kleurt, zoekt vrouwen die willen meevechten. Een van hen, de gesjeesde actrice Ruth Wilder, wil het wel proberen, al was het maar omdat anders bijna alleen nog de pornosector overblijft om carrière te maken. En dan zijn er nog een dozijn andere vrouwen, ook allen drop-outs om verschillende redenen. Eén van hen is een vriendin van Ruth, of beter ex-vriendin sinds Ruth op haar man zat. 

Stof genoeg dus voor een resem verhalen, zou je denken, alleen blijf je bij GLOW net daar wat op je honger zitten. Bij Netflix pakken ze graag uit met Jenji Kohan als één van de makers van GLOW, want Kohan is ook één van de bedenkers van Orange is The New Black. Alleen slaagde die serie er wel in om fatsoenlijke verhaallijnen uit te diepen rond de vele personages. In tien afleveringen van een halfuurtje slaagt GLOW daar veel te weinig in.  

Is GLOW dan tijdverlies, één van de vele series die zal komen en gaan zonder dat iemand het opmerkt? Met zijn heerlijke soundtrack, tuttige kapsels en flashy kleuren is GLOW sowieso een nostalgietrip naar de jaren tachtig. Maar er is meer dan dat.

Na een wat flauwe, soapy start in de eerste episodes krijgt de reeks steeds meer vaart en wordt het alsmaar boeiender. Alison Brie - u herkent haar misschien van Mad Men - is prima als de ergerlijke would be-actrice Ruth, maar het is toch vooral regisseur Sam (een rol van Marc Maron) die de show steelt met zijn heerlijke oneliners en cynische sneren. Niet altijd vrouwvriendelijk en vaak seksistisch, maar op een fijne manier slaagt de reeks er wel in om deze ook vandaag nog actuele thema's te tackelen. De vrouwen blijken uiteindelijk toch de sterkste figuren, iets wat lang nog niet overal in Hollywood en ver daarbuiten erkend wordt. 

GLOW is - gelukkig maar - geen sexy catfight of goedkope porno die je met de ganse familie kan bekijken, maar wel een vermakelijke serie voor als de zomer ons in de steek laat. 

GLOW is nu te bekijken op Netflix