'Vrienden, ik wacht op nieuws'

Vrienden, ik wacht op nieuws.

Het nieuws over de bom in Manchester kwam laat aan, maar deed mij wankelen. Lang woonde ik in Londen en dat betekent dat ik wel wat bombings heb meegemaakt, van dichtbij en van ver. Het kruipt in je kleren. Je denkt er niet meer aan, maar af en toe slaat het je in het gezicht.

Gisteren zijn in Manchester kinderen en jongeren gedood en verwond door de zoveelste bom. Kinderen die buitenkwamen uit het tweede grootste concertgebouw van Europa, op wie hun ouders buiten stonden te wachten om naar huis te gaan. Niet.

Bijna 12 jaar is het geleden, de dag dat in Londen een serie bommen ontplofte. Je denkt, als Londenaar, dat je alles al hebt meegemaakt. Je hebt er al eentje horen ontploffen. Een andere keer ben je voorbij een bom gestapt net op het moment dat het Bomb Squad in het metrostation kwam binnengestormd. De verhalen, de horror en het herstel zijn een factor in het gewone leven geworden. Dat denk je, maar je hebt het mis.

Toen in juli 2005 het helemaal misging in Londen, was ik aan het werk. Plots begonnen alle telefoons te rinkelen. Er was de afspraak dat privé-telefoons niet werden opgenomen, maar wat doe je. Ik, koppige Gentenaar zijnde, brak de regel. Mijn lief: I am in Kings Cross and I am stuck here, there’s been a bomb. TV aan. De BBC bracht het nieuw van één, dan twee, dan drie… tot vijf bommen. Uiteindelijk waren het er drie. Het transportsysteem was aangevallen in de ochtendspits. Je hoofd denkt dan sneller dan de sterkste computer. Je weet op slag wie met welke tube reist op welk tijdstip. Te laat. Telefoonnetwerk uitgeschakeld. In de namiddag werd duidelijk dat veel mensen niet naar huis zouden geraken. Afspraken worden gemaakt, zetels werden logeerbedden. In de dagen erna hoor je wie er omgekomen is, wie er iemand kent die in de bus zat, wie er urenlang vastgezeten heeft in een donkere tunnel. Dan gaat het leven verder, de stad komt weer tot zichzelf.

En nu Manchester. Ik ken er, via via, heel wat mensen. Ik werd overspoeld door de plotselinge shock en onzekerheid. De Britten tonen zich in de prachtige en uiterst professionele samenwerking van de Britse NHS-hulpdiensten en in hun warmhartigheid. Maar het helpt niet. Domme hufters toch.

Ik wacht op nieuws.