Strayer claimt dat – volgens de huidige definitie – mensen met een gelukkig familieleven en mensen die van hun job houden, niet succesvol zouden zijn. Hetzelfde geldt voor mensen die doelen – zoals een gezondere levensstijl – bereiken of vrijwillig anderen helpen. Hopeloos gedateerd, schrijft de universiteit in hun petitie: ‘Doelen bereiken, relaties uitbouwen, houden van je job: net dát is wat Amerikanen vandaag aan succes linken. Succes is geen weerspiegeling van hun bankrekening, het gaat over jezelf ontplooien.’

De universiteit benadrukt ook dat deze actie niet alleen een semantische kwestie is: ‘Het gaat over veel meer dan woorden alleen. Het gaat over het (h)erkennen en toejuichen van de vorm van succes die wij willen voor onze kinderen en voor onszelf. Een vorm die minder om materialisme en geld draait, maar focust op mensen en plezier.’

Of zo’n nieuwe definitie en een discours over succes écht nodig zijn? De Strayer University bewijst met onderstaand filmpje van wel. Enkele proefpersonen aan hun sociale experiment werden gevraagd om – aan de hand van een cijfer van 1 tot 10 – aan te duiden hoe succesvol ze zichzelf vinden. Daarbij zijn ze écht niet mild voor zichzelf. ‘Ik ben onzeker’, klinkt het. Of: ‘Ik zie mezelf nu echt niet in een job die ik nog mijn hele leven wil doen.’ Pas als ook hun dierbaren erbij worden gehaald, ontdekken ze hoe succesvol anderen hen eigenlijk echt vinden. Ontroerend.