Het Vlaams Parlement debatteert vandaag over de Turteltaks, de heffing voor de ­financiering van de energie­omslag, die vorige week is vernietigd door het Grondwettelijk Hof. Het debat dreigt uit te draaien op het zoveelste rondje zwartepieten over de Turteltaks, waarbij de meerderheid de SP.A verwijt de schuld te dragen voor de uit de hand gelopen subsidies in het verleden, en de socialisten wijzen op het failliet van het gevoerde beleid. ‘Maar wie wordt daar beter van?’, vraagt Joris Vandenbroucke zich af.

In plaats van te bekvechten wil de fractieleider van de SP.A over de grenzen van meerderheid en oppositie heen op zoek naar een nieuwe ‘transparante en rechtvaardige financiering van de groene energie-omslag’.

De SP.A wil zich engageren om tijdens de ­zomermaanden met de andere partijen aan tafel te gaan zitten en alle mogelijke scenario’s door te lichten. De bedoeling is om tegen september een oplossing uit te werken die een breed draagvlak heeft en waarvoor ook in de volgende Vlaamse regeringen steun is, ook al hebben die een andere samenstelling.

Een ‘pax energetica’ zowaar, maar gemakkelijk wordt dat niet. Zelfs de Vlaamse meerderheid zit niet op één lijn, met CD&V dat aanstuurt op Vlaamse opcentiemen op de federale taks op elektriciteitsverbruik en Open VLD dat de Turteltaks wil vervangen door besparingen. De verschillen met de oppositie zijn nog groter. SP.A wil een oplossing waarbij ook de grote elektriciteitsverbruikers betalen en denkt bovendien aan een CO2-taks. Groen stelt dan weer voor om de eigenaars van grote zonneparken meer te laten betalen.

Klimaatresolutie

‘Het valt me op dat na de vernietiging van de Turteltaks dezelfde discussies opduiken als in de vorige regeertermijn, ook al is de samenstelling van de regering veranderd. De ene wil de financiering opnemen in de begroting, de andere kijkt ook naar heffingen op vervuilende brandstoffen of hoge rendementen op gesubsidieerde installaties’, zegt Vandenbroucke. ‘Al die pistes hebben hun voor- en nadelen, maar zonder draagvlak en brede politieke consensus zal geen enkele oplossing na het einde van de regering overleven. En dan voeren we keer op keer een stukje politiek theater op waarmee iedereen zijn achterban denkt te bedienen.’

Met zijn ‘pax energetica’ stuurt Vandenbroucke aan op een herhaling van de klimaatresolutie die het Vlaams Parlement vorig jaar kamerbreed heeft goedgekeurd. Die bevat een reeks ambitieuze maatregelen en moet deze en de volgende regeringen binden.

Om het ijs te breken, voegt Vandenbroucke er al een compliment aan minister van Energie Bart Tommelein (Open VLD) aan toe. ‘Het mag gezegd dat minister Tommelein zich hard inspant om een draagvlak te scheppen, en niet onder stoelen of banken steekt dat daar ook een kostprijs aan verbonden is. We weten dus waar we naartoe willen, dat is al een groot voordeel.’