Toen die nieuwe plaat The Burning Spider in de lente verscheen, schreven we Parov Stelar nog een hormonenkuur voor: de songs voelden onvolgroeid aan, het concept van house hand in hand met goeie ouwe jazzswing leek uitgeput. Marcus Füreder bewees ons zaterdag rond de klok van 1 ongelijk. Stelar en zijn groep maakten er een hitsig feestje op z’n Gatsby’s van, met ‘what’s in a name’-tracks als Booty Swing en die onvermijdelijke Catgroove. Meestal weggestoken in het donker bovenop zijn toren van ledschermen, liet Füreder deze keer de spotlight wél toe. Met de breedste lach van de avond gaf de Oostenrijker zijn troepen de sporen, liet hij iedere climax verraderlijk opbouwen en sloeg hij net als ons iedere heupslag van zangeres Cleo Panther gade. Want als Parov Stelar één uithangbord in de rangen heeft, dan wel zij. Heupwiegend, versierend en met een smachtende air naar adoratie verkende Panther - rrr, wat een naam - het podium, ging ze lijf aan lijf met blazers en gitarist en zong ze vlekkeloos de show vol alsof ze in een rokerige ‘30s-club stond.

Het moet gezegd, Füreder leert niet snel van zijn fouten. Cuba Libre - op plaat nochtans een vloervuller van jewelste - miste nog steeds vuur in de kuiten, Berlin Shuffle deed haar naam weinig eer aan. Maar die misstapjes werden in zo’n ijltempo aaneengesmeerd dat ze in het lauwe oor nauwelijks opvielen. Met The Invisible Girl trok Stelar een heerlijk blik gipsy open op het hoofdpodium, afsluiter All Night - alweer, toepasselijk getiteld - zette de rest van een lange nacht in. Als een prematuur gesloten toog je enige mankement is bij een no-nonsense feestje als dit, dan pieker je om niets. Parov ieder jaar, Chokri, alsjeblief.