Niet dat Little Steven (66) naast zijn werk met Springsteen stil heeft gezeten. Hij ontpopte zich als steracteur in The Sopranos en Lillyhammer, richtte een radiozender op en heeft ook een eigen platenlabel. Zonet bracht hij met Soulfire een achtste plaat uit, waarop hij eigen werk kruist met songs die hem de liefde voor rock-‘n-roll hebben bijgebracht. Vrijdag werkte Little Steven nog een dj-set af in het Hard Rock Café op de Antwerpse Groenplaats, maar waar de fans écht naar uitkeken was de terugkeer naar het live-circuit in de Antwerpse Roma.

Het was bijna dertig jaar geleden dat hij nog met The Disciples Of Soul had getourd, maar getuige de hoge opkomst bleek het publiek hem niet vergeten. Achteraan het podium hing een groot doek met de groepsnaam, waarvan het lettertype alvast duidelijk maakte dat we met een muzikant te doen hadden die a) de jaren zestig erg genegen was en b) de hippie-cultuur hoog in het hart droeg. Little Steven – uitgedost in een plunje die suggereerde dat hij later op de avond nog bij -20 de woestijn in zou trekken- had een veertienkoppige band op zich heen geschaard waar het spelplezier zo van afspatte.

Toegegeven, een groots zanger was hij niet en als frontman moest hij in The Boss zijn meerdere erkennen. Maar daar stond tegenover dat zijn Disciples Of Soul zich als een excellente partyband ontpopten. De drie achtergrondzangeressen schudden met alles dat hun mama hen gegeven had, en ook de blazerssectie trok de aandacht met briesende interventies en steelse solo’s. De set zelf bevatte naast eigen werk ook songs die hij had geschreven voor persoonlijke helden als Darlene Love, Southside Johnny en Gary U.S. Bonds.

Leuk, trouwens, om hem nummers als ‘Standing In The Line Of Fire’ – inclusief Ennio Morricone arrangement- of ‘Love On The Wrong Side Of Town’ eens in een eigen versie te horen spelen. Dan hoorde je trouwens ook dat Little Steven, naast de gitarist van Bruce, ook een generatiegenoot was met wie hij een onblusbare liefde voor soul, blues en oude rock deelde. Voor de slechte verstaanders waren er aanstekelijke covers van Etta James en James Brown, die het publiek in de broeierig hete Roma toch in beweging kregen. En in de staart van de set zaten met ‘Solidarity’, ‘I’m A Patriot’ en het meegescandeerde ‘Bitter Fruit’ ook een handvol eigen eighties-classics. Al moet het gezegd: ondanks de fijne, informele sfeer en het zichtbare spelplezier was het geluid in De Roma niet je dat. Hoog tijd dat dat nieuwe audiosysteem er komt, zodat de akoestiek van de zaal eindelijk hetzelfde niveau haalt van de heerlijke, ongedwongen sfeer die er altijd hangt. Nu voélde en zag je het feestje van Little Steven en zijn Disciples Of Soul wel, maar hinkte wat je hoorde te vaak achterop. En dat kan bij een concert natuurlijk nooit de bedoeling zijn.