“Ook ik heb donderdag deelgenomen aan de daad van nationale waanzin en gestemd om de Europese Unie te verlaten. Zo zagen de volgende 24 uur eruit voor mij.”

“Ik had ’s ochtends de peilingen bekeken en had gezien dat het ‘Remain’-kamp op voorsprong stond, zoals dat in de aanloop van de stemming ook was. Verstandige mensen zouden stemmen om te blijven, en ik zou mijn proteststem uitbrengen. Voor mij weerspiegelden de peilingen wel de realiteit: ik woon in Londen en ben een twintiger. Ik ken bijna niemand anders die overwoog om voor de Brexit te stemmen.”

“Ik wou vooral tegen een aantal schenen schoppen. Ik was teleurgesteld in het resultaat van de verkiezingen vorig jaar en wou iets zien veranderen. Na vijf jaar te hebben gewerkt met een diploma op zak, leef ik nog steeds in een duister appartementje met een studentenschuld van meer dan 20.000 pond.”

“De leiders van politieke partijen zouden me nooit kunnen overhalen om tegen de Brexit te stemmen. De beweringen van de groep ‘Britain Stronger in Europe’ waren gewoonweg belachelijk. Als je dit leest, David Cameron, ik wacht nog steeds op een officiële verklaring van ISIS dat ze blij zijn met de Brexit.”

“We kunnen bovendien ook niet doen alsof de Europese Unie perfect is. Extreemrechts zit in de lift, er is massale werkloosheid, de euro is een totale ramp geweest voor landen zoals Griekenland en de Europese Commissie is ongekozen en ondoorzichtig.”

“De campagnevoerders van het ‘Remain’-kamp waren oneerbiedig en irritant op sociale media. Het helpt echt niet om iedereen die het overweegt om voor de Brexit te stemmen een racist te noemen. Denk de volgende keer beter na voordat je een prekerige status post waarin je iedereen zegt hoe hij moet stemmen, want het zou wel eens goed kunnen dat ze jouw mening niet appreciëren en net het tegenovergestelde gaan doen.”

“Na gestemd te hebben, belde ik mijn 90-jarige grootvader op. Een veteraan uit de Tweede Wereldoorlog die nabij Cambridge woont. Ik dacht dat hij ook ‘Leave’ gestemd zou hebben, maar hij vertelde mij dat hij ‘Remain’ gekozen had. We moesten samen beslissingen nemen. Ik begon langzaamaan te twijfelen.”

“Die avond ging ik naar het huis van een vriend om naar de resultaten te kijken. We hadden allemaal ‘Leave’ gestemd... Uit protest. We hadden eten verzameld en de kamer uit pure ironie versierd met de Union Jack. Toen de eerste resultaten binnenkwamen uit Sunderland, zaten we met z’n allen te juichen. We waren aan het winnen. We hadden gelijk: iedereen had er genoeg van.”

“Toen er meer resultaten binnenkwamen, begon de realiteit door te dringen. Noord-Ierland, Gibraltar, Schotland en Londen hadden beslist dat ze wilden blijven. Dit was niet meer grappig. De Unie stond op het spel en de economische grootmacht van ons land vond het een vreselijk idee. Maar rond 4 uur verklaarde BBC het ‘Leave’-kamp de overwinnaar. Paniek heerste.”

“In afwachting van de officiële toespraak van David Cameron verdwenen de iets verstandigere campagnevoerders van het ‘Leave’-kamp van het scherm. Drie uur lang moesten we naar de debiele overwinningsspeech van Farage kijken waarin hij zei dat “de overwinning behaald was zonder dat er bloed gevloeid was”, terwijl een minister van Labour de week voordien wel doodgeschoten was. Ik begon me ziek te voelen.”

“De pond was in vrije val. De FTSE (Financiel Times Stock Exchange Index, red.) daalde. David Cameron nam ontslag, en hij zal vervangen worden door een rechtser alternatief. Donald Trump arriveerde in het Verenigd Koninkrijk om dat een “grote overwinning” te noemen.”

“Wat hebben we gedaan? Als ik mijn stem kon terugnemen, zou ik het doen. Ik schaam me voor mezelf en ik wil mijn land terug.”