Het dispuut begon zondag in het West-Vlaamse Eernegem, waar Puskas Ardooie op bezoek was voor een bekertoernooi. Dochter Vannieuwkerke mocht niet ­spelen omdat ze haar identiteitskaart niet bijhad. ‘Mea culpa’, geeft Karl Vannieuwkerke toe. Nochtans had de tegenstander geen bezwaar dat de ploeg haar opstelde. ‘Maar u was in uw eigen atelier van regeltjes voor geen rede vatbaar. Ik zag dat u achter uw bril duidelijk genoegen schepte in uw superioriteit.’

Wat later klinkt het: ‘Toen een kind een iets te felle tackle deed, snauwde u het kind toe dat het bij een volgende vergrijp mocht gaan douchen. U deed dat met een stem zoals ze tijdens de Tweede Wereldoorlog in Duitse bunkers moet hebben geklonken.’

Moet het écht, Karl?

Drie uur heeft Karl Vannieuwkerke naar eigen zeggen aan zijn ‘open brief’ gewerkt. Niet in een opwelling, want hij liet alles eerst 24 uur bezinken in de hoop dat zijn ‘boosheid plaats zou maken voor gelatenheid en berusting’. Maar dat werkte contra­productief: ‘Ik werd met de ­minuut kwader als ik dacht aan die pezewever’, zegt de jour­nalist.

Of Vannieuwkerke de scheidsrechter niet beter persoonlijk had aangesproken in plaats van de man publiekelijk aan de schandpaal te nagelen? ‘Ik heb heel bewust zijn naam niet genoemd. Ik heb hem wel gefilmd maar dat filmpje zal ik ook nooit online zetten. Overigens heb ik hem die zondag wel aangesproken, maar zijn antwoord was altijd hetzelfde: reglement is reglement. Vandaar die open brief.’

Geschorst en beboet

De scheidsrechter in kwestie, Luc Dhondt, beet gisteravond van zich af. ‘Ik ben zelf een vader en grootvader. Natuurlijk bloedde mijn hart toen ik dat meisje zag wenen omdat ze niet mocht meedoen. Maar stel nu eens dat ik ze wel had laten spelen en ze had bijvoorbeeld een been gebroken, dan was ik wel verantwoordelijk. Dan kon ik geschorst en beboet worden. Wat had hij dan geschreven? Het is toch niet omdat hij een BV is, dat de reglementen niet voor hem gelden.’

Van de brief zelf zal de 62-jarige scheidsrechter uit Gavere naar eigen zeggen niet wakker liggen: ‘Ik sta recht in mijn schoenen. En de hele minivoetbalwereld zal beseffen dat ik mijn werk voor 300 procent gedaan heb.’ Maar zijn sympathie voor Karl Vannieuwkerke is wel fel bekoeld: ‘Ik heb altijd heel veel respect gehad voor de journalist Karl Vannieuwkerke, maar als mens is hij nu toch zeer diep gezakt in mijn achting. Ik ben altijd bereid om dit persoonlijk uit te praten met hem en als de minivoetbalfederatie uitleg vraagt, zal ik die graag verschaffen.’