In een interview met Huffpost UK Style benadrukte Kaur de immense druk die op de schouders van bruidjes, en dan vooral Aziatische bruiden, rust: 'Aziatische vrouwen moeten er perfect uitzien op hun trouwdag. Van zodra die dichterbij komt, spenderen ze uren aan het verwijderen van haren. Samen met het enthousiasme voor hun huwelijk stijgen ook de angsten over hun lichaamshaar. Ik heb al gezien wat Indische vrouwen moeten doorstaan voor ze een bruid worden, en het maakt me triest dat ze hun lichaam moeten veranderen als ze een echtgenoot en diens familie willen verwelkomen.'

Kaur, afkomstig van Birkshire in het VK, lijdt aan Polycysteus-ovariumsyndroom (PCOS) , een hormonale aandoening waarbij vrouwen het beharingspatroon van een man krijgen. Op haar elfde kreeg ze voor het eerst last van baardgroei. Ze werd gepest op school, durfde het huis niet meer uit, verminkte zichzelf en dacht er zelfs over na om uit het leven te stappen. ‘Ik werd hard gepest, op school werd ik ‘beardo’, ‘shemale’ of ‘sheman’ genoemd. Nu kan ik erom lachen, maar toen raakte me dat zo dat ik mezelf fysiek pijn begon te doen. Ik hield mijn handen voor mijn gezicht als ik met mensen sprak, en droeg alleen ruime, jongensachtige kledij om al het haar op mijn borst en armen te verbergen.’

Toen ze op haar zestiende werd gedoopt als Sikh, besloot ze de strijd met de waxstrips en het scheermes op te geven en – zoals haar religie het voorschrijft – haar gezichtsbeharing te laten staan: ‘Ik had er genoeg van en wilde mezelf niet langer verstoppen. Het was het moment waarop ik besliste eindelijk mezelf te zijn. Ik hou mijn baard omdat ik de wereld een sterk, ander en zelfverzekerd vrouwbeeld wil tonen. Voor mij is het een teken dat we allemaal verschillend zijn, dat geen van ons hetzelfde wordt geboren.’ Kaur benadrukt ook dat ze zich net vrouwelijker en meer sexy voelt dankzij haar baard: ‘Vandaag ben ik blij dat ik als mooie, jonge vrouw met een baard mag leven. Ik heb ingezien dat dit mijn lichaam is. Het is mijn bezit en ik heb geen ander lichaam om in te leven, dus dan kan ik het maar beter onvoorwaardelijk graag zien. Ik ben verliefd geworden op wat anderen ‘onvolmaaktheden’ noemen: mijn baard, mijn littekens en mijn striemen. Ze maken me tot wie ik ben, ze maken me compleet.’