Gewikt en gewogen in de cinema: ‘Pirates of the Carribean: Salazar’s Revenge’, ‘Rodin’

Van: Joachim Ronning, Espen Sandberg Met: Johnny Depp, Javier Bardem, Geoffrey Rush, Brenton Thwaites... 129 min.

“Kan iemand me verduidelijken waarom ik hier precies ben?” Johnny Depp gaat meta in deze vijfde aflevering van de eindeloze en al lang post-comateuze filmreeks over piraten in offshoreconstructies.

Er wordt in Pirates of the Caribbean: Salazar’s Revenge niet rond de pot gedraaid: de eerste keer dat Depp in beeld komt, ligt hij stomdronken in een kluis vol goud met een deerne. Even later blijft hij met lege handen achter en laat zijn crew hem in de steek.

Het lijkt wel een update op de roddels over Depp, die verwikkeld zit in geldproblemen, een rechtszaak door zijn vroegere adviseurs en een, intussen bemiddelde, echtscheiding met beschuldigingen van alcoholmisbruik en geweld.

Goedkope special effects

Maar met een budget van een slordige 230 miljoen dollar maakt Disney duidelijk dat het nog gelooft in zijn ster en diens paradezeepaardje. Wat koop je voor dat bedrag? Een ton goedkoop ogende special effects, een plot die verdrinkt en, zeldzaam lichtpuntje, Javier Bardem als de ondode kapitein Salazar, die op Jack Sparrow (Johnny Depp dus) jaagt.

Het Noorse regieduo achter Kon-Tiki, Joachim Rønning en Espen Sandberg, verliest al meteen de pedalen. Ondertussen weerklinkt dat bekende deuntje van Hans Zimmer op de soundtrack – geschreven door Zimmers loyale handlanger – zo nadrukkelijk en veelvuldig dat je de man wil kielhalen.

Paul McCartney

Zet deze film Depp weer op de rails? Nog eerder zal het een springplank zijn voor de nieuwkomers, die met hun houterige spel in de voetsporen treden van Orlando Bloom en Keira Knightley. Zij mogen even opdraven, net als Paul McCartney, die weer nieuwe gitaren kan kopen door, om begrijpelijke redenen, onherkenbaar in de film te komen.

Hoogtepunt in Pirates of the Caribbean: Salazar’s Revenge is een grap die we nonkel Mop al tien keer hoorden vertellen: een skelet loopt een café binnen en bestelt een pintje en een dweil...

‘Rodin’: Middelmatig portret van een groot vernieuwer

Van: Jacques Doillon Met: Vincent Lindon, Izïa Higelin...119 min.

“Als hij maar niet in een museum belandt”, zegt Auguste Rodin over een van zijn standbeelden. Maar de film over zijn leven is toch vooral een aardige aanvulling voor wie in Parijs gaat kijken naar de expo die nu loopt in Le Grand Palais, of het Musée Rodin, dat deze film mee produceerde.

Voor hen en de connaisseur zijn er tal van ‘aha’-ervaringen: in de film komen al de cruciale wendingen in Rodins oeuvre voorbij. Zo ben je erbij wanneer de commissie zijn standbeeld van Balzac afkeurt omdat die te groot geschapen uitvalt. Ondertussen beitelt Rodin aan zijn magnum opus La porte de l’enfer, waar hij De kus en De denker uit haalde.

Over deze gigant bestond nog geen film. Zijn collega en concubine, Camille Claudel, kreeg er al een stuk of drie. Is zij de boeiendste figuur van de twee? De ervaren Franse ­regisseur Jacques Doillon geeft geen munitie om het tegendeel te bewijzen. Liever plaatst hij de vrouwen in ­Rodins leven in een slecht daglicht. Een dieptepunt is een scène waarin de echtgenote en de minnares elkaar in de haren vliegen. Gelukkig weet Vincent Lindon (La loi du marché) de beeldhouwer ziel te geven, ondanks de middelmaat van deze productie. Rodin was in zijn tijd een grote vernieuwer, maar Doillon zit vast in een klassieke, levenloze stijl.