Blind date met Sigrid, Ray BLK, Jonna Fraser, Abra & Youngr

Wie is die meid waar iedereen over praat en die steeds bij haar voornaam wordt genoemd? Een Noorse twintigjarige revelatie, stond op donderdag als eerste in de Club tussen haar leeftijdsgenoten (op en voor het podium) nogal goed bij stem te wezen. Sigrid (★★★☆☆) heet ze, en ze was zeker het beste wat er te rapen viel op de Noorse schoolfeestjes de laatste jaren. 

In nummers zoals ‘Dont Kill My Vibe’ en ‘Fake Friends’ bezingt ze universele teen troubles, die dus ook de kleinste Noorse stadjes teisteren. Initieel een beetje bevreemdend wel, om iemand te zien zingen over liefdesverdriet en demonische leeftijdsgenoten, en toch geen spier in een rimpelloos gezicht te zien vertrekken. En ook bijna jammer dat de jongedame haar producer niet kon meebrengen, want achteraf hoorden we hoe mooi en mysterieus galmend de muziek op plaat klinkt.

Als Sigrid niet eerst door een muziekprogramma wordt gehaald, klinken haar nummers als heel klassieke - dat mag u interpreteren als ‘tijdloos’, zo u wil - poptunes. Daar is niets mis mee, maar verrassen deed het ook niet meteen. Tot een nummer met een lichtjes banale titel als ‘Dynamite’ - zonder toeters en bellen, maar met enkel een eenzame, eenvoudige pianomelodie - ons rond het midden van de set langzaam bekroop. 

Wanneer Sigrid waarschuwt voor het feit dat ze nogal ontplofbaar is, doet ze dat op een indrukwekkend kalme manier. De noodzakelijkheid van de verteller verscheen plots op haar gelaat: een groef tussen de wenkbrauwen die allesbehalve geveinsd was. Een naïeve popprinses trad uit het jonge lichaam en maakte plaats voor de in de liefde ervaren artieste. “You are safe as a mountain”, bezong ze het individu dat ze gauw verlaten zou. Misschien zit die metafoor zo juist omdat ze dankzij haar afkomst veel van pieken en dalen kent. Wij geloofden hem in ieder geval meteen: die berg wil je niet zijn. 

Na een nummer gespeend van alle pretentie toonde ze ons tijdens de verdere set alle hoeken van de tent met een dijk van een stem zoals we ze deze zomer nog niet vaak hebben gehoord. Prachtig krakend en soepel als een dolfijn in Boudewijnparken, maar soms ook even getormenteerd - springend tussen ongelooflijke hoogtes en laagtes. Tevreden en met alweer een gat in onze cultuurkennis gevuld, holden we naar de volgende verrassing. Een goed rapport en een dikke ‘doe zo voort’ voor de niet meer zo onbekende, nobele Sigrid. (Lilith Geeraerts)

(N)iets nieuws

In de categorie ‘misleidende artiestennamen’ ging Jonna Fraser (★★★☆☆) met de gouden medaille lopen. We dachten dat Fraser een achttienjarige folkie uit Australië zou zijn. Het was dus even verschieten dat er in de Lift een boomlange Surinaamse Nederlander verscheen. 

Dat zijn naam geen bel doet rinkelen, is geen schande. De achterban van Jonna Fraser was immers gemiddeld 16,2 jaar oud. In Nederland zet hij stilaan een voet naast acts als Broederliefde en Ronnie Flex, in België daarentegen krijgt hij amper voet aan grond. Is dat zonde? Enigszins wel, omdat Jonna Fraser in de Lift enkele keren snedig uit de hoek kwam. ‘Party’, ‘Niks nieuws’ en ‘Ik kom bij je’ waren een goed gedoseerde blend van hiphop, funk en elektronica, met invloeden uit alle hoeken van de wereld. Het werkte letterlijk op de heupen. 

Jammer, maar helaas: niet al zijn spul was even dansbaar en dat aan het begin van de set vooral de middelmaat regeerde, was een jammerlijke zaak. Het klonk het eerste kwartier allemaal wat eentonig, met een zuiders, repetitief ritme dat eerder de kaken dan de kuiten prikkelde. 

In het geval van een blind date, is de eerste indruk van levensbelang, en die van Jonna Fraser was niet geweldig. Maar goed, we hadden geduld éb leerden hem beter kennen. Aangename kennismaking, meneer! (Elmo Lê van)

Housebeats in ruwbouwversie

“You guys telling me I’m a cry baby / Well let me teach you how to cry, baby.” Twee zinnetjes uit ‘Crybaby’ die in ons hoofd bleven hangen en die de attitude van Abra (★★★☆☆) kenmerkten: een jonge vrouw die haar hartzeer had omgezet in een harde sneer naar al die sukkels die haar niet waard zijn, en die voortaan alles op haar eigen voorwaarden zou doen. Zie ook “We don’t gotta be in love / I just need somebody” uit het al even hard in de Castello uiteenspattende ‘Needsumbody’.

Die zelfbewuste houding trok ze door in haar podiumact – ze stond met zichtbaar plezier te dansen op haar eigen songs, gedraaid door een dj – en in haar muziek. Ze maakt haar beats zelf in haar slaapkamer, met oude synths en een 808-drumcomputer. Hoe dat klonk? Nu eens alsof ze zich in de gunst van Prince wilde werken – zou het toeval zijn dat haar jongste ep PRINCESS heet? – en dan weer als de r&b die Soul II Soul op het scharnierpunt van de eighties en de nineties in de hitparade bracht. ‘I Guess’ deed met zijn housebeats in ruwbouwversie zelfs even denken aan ‘Touch It’, Monifah’s hitje uit 1998.

Wat Abra onderscheidde van de vele opkomende r&b-zangeressen, was haar lofi-aanpak: in haar beats en bassen mochten nog wat haken en ogen blijven zitten, en dat kom je in dit genre niet zo vaak tegen. Zo hoorden we hoe ze een song met Sadé-achtige zijdeglans brutaal bekraste met scheve synths – fraai! Even holderdebolder, maar dan minder geslaagd was de zwoele slow jam die ze plots stillegde om te vertellen dat ze van Atlanta kwam, waar ze houden van hun ass shaken op bass music. Tja, dat hadden we zelf ook net gezien in de cirkel die zich spontaan vooraan had gevormd en waar allerlei sistahs hun stuff kwamen strutten. Door Abra’s ingreep was die helaas al even spontaan weer stilgevallen.

Nee, dan hitsten ‘Pull Up’ en ‘U Kno’, waarbij Abra door de knieën ging, de boel meer op: vrouwenheupen swingden alle kanten op, mannenogen bleven hangen aan Abra’s catsuit met diep uitgesneden decolleté. Toen ze ook nog ging twerken, warmde de Castello zozeer op dat je wenste dat de blazers die Abra’s haar deden opwaaien, even richting publiek werden gedraaid.

In setsluiters ‘Fruit’ en ‘Roses’ maakte ze evenwel duidelijk dat niemand zich iets in zijn hoofd moest halen: “I’m young and I’ll waste you away.” Alleen Abra hield de touwtjes in handen. (Pieter Coupé)

De vleesgeworden stem

Ray BLK (★★★☆☆) (uit te spreken als 'Black') bewees op het podium van de gloednieuwe Lift dat ze niet voor niets BBC's Sound of 2017 heeft gewonnen. Hier stond een Britse r&b-zangeres met een kanjer van een stem, die tot achteraan de zittribunes wist te beroeren. Als ze ook op visueel vlak nog aan haar act werkt, gaat ze een mooie toekomst tegemoet.

Ray BLK is in goed gezelschap, als je weet dat ook Sam Smith, Ellie Goulding en Adele al BBC's Sound op hun palmares schreven. Op Pukkelpop liet de Britse met Nigeriaanse roots vooral haar mooie stem ontluiken. Slechts bijgestaan door een DJ achter de draaitafel zong ze liedjes over bedrogen worden, die klootzak dood wensen en je eigen weg blijven gaan. Ray bracht haar songs in de eerste plaats voor de vele tienermeisjes in de overdekte tent, die ze consequent als "my sistas" aansprak. Met een cover van Roberta Flack's 'Killing Me Softly' liet ze knap horen elke emotie uit haar fraaie stembanden te halen.

Ze liet Pukkelpop meezingen en kreeg met 'My Hood' haast de hele tent aan het meezwaaien. De Lift heeft zijn start dus niet gemist. Mooie aankleding ook van deze tent (op de plek waar vroeger The Shelter stond). Je stapte langs graffitimuren en houten staketsels de tent binnen.

Twee bedenkingen bij Ray BLK: héél veel viel er op het podium niet te beleven, in dat halfdonker. Je kneep je ogen dicht en luisterde vooral. Met wat meer aankleding kan deze r&b-madam volgens ons nog stappen vooruit zetten. Het was ook jammer dat ze ruim tien minuten te vroeg het podium af stapte. Kwestie van de massa te laten hunkeren, zeker? Ray BLK: het is een naam om te onthouden. En als haar zangcarrière toch zou falen, kan ze nog altijd met haar diploma Engelse literatuur aan de slag. (Wim Wilri)

Kid zonder broodnodige coconuts

Youngr (★★☆☆☆) was een interessante maar frustrerende ontdekking. Veel skills, weinig popgevoel.

Youngr, oftewel Dario Darnell, puzzelde zijn openingsnummer in zijn uppie bij elkaar: hij versnelde een knapperige soulsample, smeerde er een synthlaagje overheen, pakte de basgitaar en mikte een wollig discobasje tussen log ploffende housebeats en flikkerde er live-drums tussen. Prince zou het goedkeurend grommend hebben gade geslagen. De popmuziek heeft meer van dat soort multi-instrumentalisten nodig.

Darnell heeft het natuurlijk niet van vreemden. Zijn vader is Kid Creole, bekend van The Coconuts, die even goedgeluimde, zorgeloze pop als zoonlief fabriceerde. Nu ja, minder elektronisch en hapklaar dan. Voorlopig lijkt er geen groot popcomponist aan Dario verloren gegaan. We hoorden vrolijke, flierefluitende synthpopdeuntjes met ordinaire hooks. Zó technisch onderlegd en toch zo'n flauwe dertien-in-een-dozijnliedjes schrijven?

In de Club werd Darnell al snel geflankeerd door een drummer en een gitarist. Beetje jammer want we zagen hem liever in zijn eentje bricoleren. Et voilà: toen hij zijn muzikanten weer het podium afjoeg en opnieuw alleen met beats, samples, gitaar en drums aan de slag ging, klonk het resultaat weer stukken spannender. Voor onze neus creëerde hij zelfs een opzwepende remix van 'Sweet Disposition' van The Temper Trap die de mensen aan het dansen kreeg. Een oogwenkje later smokkelde hij 'Give It Away' van de Peppers tussen zijn bloghitje 'Out Of My System'. Verderop stak een flardje 'One More Time' van Daft Punk de kop op. Die jukeboxtics maakten dit concert toch nog genietbaar.

Ach, misschien schrijft hij nog eens een radiohit die tussen Bastille en Years & Years in valt, want die richting wil hij hoorbaar op. Of deze jongen ooit een 'Stool Pigeon' of een 'Sunshower' zal componeren, zoals z'n daddy? We gaan er geen weddenschappen voor afsluiten. (Sasha Van der Speeten)