1. Februari 2010: De eerste top onder zijn - stuntelige leiding + de natte dweil-tirade

‘Internationale politiek was nieuw voor hem. Hij moest zijn weg nog wat zoeken, tussen al die presidenten en kanseliers, en ook in het Engels. De internationale pers had onmiddellijk door dat de Europese president niet de grote bullebak was, maar zelf ook nog naar zijn plaats op zoek was.’

Over die natte dweil-tirade van Brits europarlementslid Nige Farage: ‘Hij onderging het waardig. Van Rompuy barstte zelf niet uit in verontwaardiging en bevestigde zijn imago van iemand die in alle omstandigheden het hoofd koel houdt, zelfs als de beledigingen zeer persoonlijk worden. Zijn positie is hierdoor niet verzwakt - integendeel, zijn krediet bij ernstige politici is erdoor toegenomen, zowel links als rechts in het politieke spectrum.’

2. April 2010: De eerste ontmoeting met Barack Obama

‘Part of the job. De groten der aarde komen op bezoek, en per slot van rekening was hij vijf jaar lang protocollair de hoogste figuur in de EU. Dus moest hij voor de ontvangst zorgen. En hij zal het vast wel prettig gevonden hebben om ook eens vooraan in het nieuws van CNN te zitten.’

‘Een groot deel van de job was protocollair werk: de ene na de andere president of premier ontvangen. Hij was er soms hele dagen mee bezig. Maar er zijn dan ook wel hoogtepunten, als de hele wereld meekijkt, en er thema’s op de agenda staan die er politiek ook echt toe doen. De ontmoeting met Obama was dan wel een uitschieter.’

3. Lente 2012: Hoogtepunt van de Eurocrisis

‘Crisisvergadering na crisisvergadering sleepte de eurozone zich voort. Het stokte en het rommelde en het haperde, maar het beleid viel nooit stil. En het keerde nooit om. De omstandigheden waren extreem moeilijk, met landen die heel verschillende belangen en prioriteiten hadden. Iedereen zei op dat moment dat Griekenland de eurozone zou moeten verlaten. Maar er was nog één zaak die hen bond, en dat was de angst voor de complete chaos. En zo slaagde HVR erin om al ploeterend door het moeras te waden, en de ineenstorting van de euro te vermijden.’

4. December 2012: Het ophalen van de Nobelprijs: ‘Ich bin ein Europäer

‘De gelegenheid om eens heel diep na te denken over het wezen van de Europese Unie. En het moment om in een schone speech te zeggen wat de EU werkelijk is: een groep landen die zo diep met elkaar vervlecht raakten dat oorlog onmogelijk is geworden. En de reden van die vervlechting was het besef dat we in de wereld van vandaag elk apart te klein zijn om nog met de grote uitdagingen te kunnen omgaan. Daarom maken we samen wetten en regels en hebben we die hele EU uitgebouwd. En er ook andere landen tot laten toetreden. Het leverde welvaart en stabiliteit op, en ondanks alle gekanker en ondanks alle crisissen die er geweest zijn, blijft Europa een plek waar anderen naar opkijken: een oase van rust en rijkdom, in vergelijking met de rest van de wereld.’

‘En er zijn nog conflicten tussen de landen, maar ze worden aan de onderhandelingstafel uitgevochten, en niet meer op de slagvelden.’

5. November 2014: De forse uithaal naar Vladimir Poetin

‘Een extreem moeilijk conflict. Eigenlijk beseft hij heel goed dat de Krim verloren is, en dat Europa Poetin nooit zal kunnen terugdringen. Maar als Europa geen vuist maakt en geen harde taal spreekt, dan dreigen ook andere stukken van Oekraïne door Rusland te worden ingenomen. Dus hij wil harde taal spreken en grenzen trekken. Maar tegelijk vertegenwoordigt hij EU-landen die Rusland ook niet te veel willen schofferen, omdat ze bang zijn voor de sancties die Rusland kan treffen. Europa kàn zich machtig tonen, maar enkel als het eendrachtig is en ook acties koppelt aan de straffe taal. En dat gebeurt eigenlijk maar heel beperkt. De forse uithaal naar Poetin straalde daardoor tegelijk ook iets van machteloosheid uit.’