"Het begon eigenlijk al de dag voordien", schrijft de renster. "De verzorger van onze ploeg en mijn vader kwamen terug van de briefing. Daar waar belangrijke informatie over de wedstrijd wordt gegeven en de rugnummers worden uitgedeeld. De koersdirecteur kon ‘helaas’ niet aanwezig zijn bij deze briefing voor de dames. Hij had andere belangrijke zaken te doen. Die ‘andere belangrijke zaken’ bleken even later niets minder dan het slurpen van een glas champagne te zijn."

"Ik hoop dat zijn glas champagne net zo op zijn maag heeft gelegen als mijn ontbijt de volgende ochtend tijdens de wedstrijd. Om 5u30 zat ik mijn ontbijt binnen te wringen, mijn maag begreep er niets van. Ook de latere gelletjes en sportdranken kwamen als een shock aan in mijn maag. Een wedstrijd zo vroeg op de dag brengt je lichaam dan ook compleet in de war."

De vrouwen moesten hun BK in de voormiddag afwerken, de start was al om 8u30. Het gevolg: amper volk aan het startpodium of langs het parcours. "En met nog één ronde te gaan werd de achtervolgende groep op 30 seconden uit koers gehaald. Ik begreep er niets van. Tot ik naar mijn horloge keek. Aha! Zoals ik al voor de aanvang van de wedstrijd had voorspeld: de wedstrijd van de dames zou nooit op tijd afgelopen zijn voor de aanvang van de wedstrijd van de mannen. Er ontstond één grote soep. Rensters die uit koers werden genomen, moesten zich een weg zoeken doorheen die mensenzee. Zelfs volgwagens konden niet meer door en moesten een andere weg zoeken. Het was chaotisch, druk maar vooral zo respectloos voor de rensters. Het leek alsof ze niet rap genoeg van de baan konden zijn om plaats te maken voor het ‘echte’ werk."

"Mijn verhaal is niet zo zeer een schreeuw om meer aandacht maar wel om respect. Respect van organisators, media en toeschouwers. Respect dat op het afgelopen Belgisch kampioenschap amper aanwezig was."

Lees de volledige blog van Mieke Docx op wielerverhaal.com.