'Supernova: de wereld van een 17-jarige in eigen visuele stijl (****)'

Regie: Tamar van den Dop. Met Gaite Jansen, Tamar van den Dop, Bob Schwarze, Elise van 't Laar.

In een eigen visuele stijl dompelt Van den Dop de kijker onder in de wereld van de 17-jarige Meis.

Meis trekt de hooggehakte schoenen van haar moeder aan en klimt op het dak. Ze is 17, verveeld en vol verlangen. Dus daar staat ze, lange blote benen, warme zomerwind door het haar. In een uitdagende pose die niemand ziet, gewoon een beetje turend in de lege verte. Net zo lang tot moeder haar naar beneden commandeert.

Meis, overtuigend gespeeld door Gaite Jansen, woont er inmiddels te lang om zich nog te verwonderen over de locatie van haar huis, precies in de scherpe bocht van een verlaten plattelandsweg. Maar wat een uniek filmdecor: de ene richting leidt naar de stad, de andere naar een nooit afgebouwde halve brug over een breed kanaal, waar grote vrachtschepen traag voorbij trekken (de brug werd door de makers gevonden aan de Elbe, ergens ten westen van Hamburg, het huis werd voor de film gebouwd). De scheepsjongens die haar soms aanstaren zouden Brad kunnen heten, fantaseert ze, of Pitt.

Ja, ze zou zomaar een cliché-dromerig tienermeisje kunnen zijn. Meis is zoekende, naar meeslepende avonturen vooral, naar haar seksuele geaardheid, maar ook naar hoe het verder moet met haar verwarde oma nu opa dood is. Daarom mijmert ze onder meer over de wet van behoud van energie; hoe de ene kracht altijd wordt omgezet in iets anders.

In werkelijkheid heeft ze grote woorden vooral nodig om de verveling een beetje compenseren. Ze citeert seksscènes uit doktersromannetjes en observeert haar ouders (moeder een controlfreak, vader een lapzwans) alsof ze in een natuurdocumentaire woont. Cliché is ze alleen aan de buitenkant - en ook die fascineert.

Het deze tweede speelfilm van filmmaakster-actrice Tamar van den Dop, zelf te zien als Meis' moeder, speelt zich af in een meeslepende, bijna dreigende superslowmotion. Sinds de eerste auto de gevel ramde, bestempelde moeder het grote raam van de woonkamer als 'risicozone'. Voor Meis de reden om zich juist in de vensterbank neer te vlijen. Het is niet zo dat ze verlangt naar de dood, maar er moet wel echt iets gebeuren, deze zomer nog.

Mijn vader zegt dat wij levens redden
Supernova, gebaseerd op het Vlaamse jeugdboek Mijn vader zegt dat wij levens redden (2004) van Do van Ranst, vangt Meis' zoektocht in krachtige, beklijvende beelden. Een druipende klodder paarse nagellak, een gezicht bedekt met discodip, Meis met motorhelm zittend op een skateboard; de aandacht voor visuele oorspronkelijkheid is een verademing. Ondersteund met gedoseerde, subtiele humor bovendien, want bij een omhelzing van haar moeder klinkt Meis droog-cynisch op de voice-over: 'Moederbavianen drukken ook hun kinderen fijn.'

Van den Dop omarmt haar hoofdpersonage met volle overtuiging. Met een nadrukkelijke eigen visuele stijl, nog verder doorgevoerd dan in haar debuutfilm Blind (2007), nodigt ze je uit om met Meis mee te voelen. Het is een dappere keuze, ietwat radicaal en juist daarom zeer geslaagd, om het vertelperspectief geen seconde van haar zijde te laten wijken. Ook de opvallend aanwezige voice-over werkt, omdat-ie niet uitlegt, maar je dieper in Meis' wereld onderdompelt.

Met Supernova, een film over omgaan met verandering, loslaten en volwassenwording, bevestigt Van den Dop haar grote filmtalent.