Ik had in Bokrijk gezellig een kopje koffie met vriend Jan gedronken. Achteraf wilde ik - gebruik makend van een korte pauze tussen twee buien - nog vlug een wandelingetje in de buurt maken.De speeltuin was open. Je kunt je haast geen troostelozere plek voorstellen dan een uitgeregende, verlaten speeltuin in de winter. De herinnering aan de zonnige geluksmomenten van mijn kinderen die hier jaren geleden hun hartje ophaalden, versterkte alleen maar het gevoel van desolatie.

Over Valentijn bestaat binnen ons gezin enige begripsverwarring. Op 14 februari laten geliefden elkaar weten - door een wenskaart, geschenk of bloemetje - hoe bijzonder de ander voor hen is. De commercie rond Valentijn stoort ons, maar níets doen op die dag lijkt toch een gemiste kans. Daarom doen mijn vrouw en ik wel mee, maar met een belangrijk verschil. Wij zetten niet enkel onszelf als koppel in de bloemetjes, maar ook andere mensen die ons dierbaar zijn. Valentijn, geen exclusieve feestdag, wel inclusief.

Nieuwe regenwolken hadden zich boven de speeltuin verzameld. Het eerste gedruppel kon de voorbode van een zoveelste bui worden. Gelukkig had ik mijn paraplu bij de hand. Ik liep verder en zag tot mijn verbazing dat ondanks het hondenweer een groep kinderen aan het spelen was. Weer of geen weer, de speeltuin blijft open.Ik hoorde hen plezier maken - Waalse accenten. De regen deed hen niets. Ik kon me voorstellen dat ze uit de grauwe industriële landschappen tussen Samber en Maas afkomstig waren, immuun voor troosteloosheid door de sombere omgeving waarin ze opgroeiden.

Mijn opa vertelde me ooit over een goede vriend van hem die handelaar in aardappelplantgoed was. Het moet in de periode tussen de twee wereldoorlogen geweest zijn. Om beter te onderhandelen met buitenlandse aardappeltelers, was het belangrijk dat hij de Engelse taal machtig was. Hij schreef zich daarom in voor een cursus per correspondentie met een lerares in Engeland. Zo begon een lange briefwisseling - in het begin zuiver zakelijk, maar na verloop van jaren groeide er iets tussen de twee, en uiteindelijk werden ze verliefd op elkaar.Voor een eerste ontmoeting spraken ze af op Belgische bodem. Toen zijn geliefde in het treinstation van Brugge arriveerde, schrok de vriend omdat ze er erg lelijk uitzag. Een crisismoment. Gelukkig luisterde hij naar zijn hart en niet naar zijn oog, en liet niets merken. De twee werden nog verliefder en trouwden met elkaar. “Een van de beste huwelijken die ik ooit gekend heb”, wist mijn opa nog te zeggen.

Mieke, mijn pianolerares, had me enkele weken geleden gezegd dat het binnenkort onze verjaardag zou zijn - al zeventien jaar volg ik les bij haar. Om de twee weken zitten we samen om een partituur in te studeren, en krijg ik huiswerk voor de volgende keer.Ik had haar afgelopen dinsdag een verjaardagscadeautje meegebracht. Toen ze me binnenliet, vertelde ze dat ze zich van datum had vergist. Er was iets misgelopen bij het kopiëren van verjaardagen in haar nieuwe agenda, legde ze uit - onze dag valt eigenlijk een maand later. “Zal ik m’n cadeautje dan maar weer mee naar huis nemen?”, plaagde ik haar.We konden er goed om lachen, en zochten dan samen verder onze weg door toonaarden, notenbalken en vingerzettingen. Ik ben een geluksvogel dat ik iemand als Mieke in mijn leven heb.

Zoek niet de liefde,wel de versperringen die je ertegen hebt opgetrokkenJalal ad-Din Muhammad Rumi (1207-1273)

Voor mijn vrouw en mezelf is Valentijn een dag waarop we niemand willen uitsluiten. Iedereen die ons dierbaar is krijgt dan een hartje - vrienden, familie, personen van allerlei slag. Er bestaat geen gastvrijere plek dan het hart. We maken er zelfs plaats voor mensen die we nooit persoonlijk gekend hebben, maar die door iets dat ze schreven, componeerden, tekenden of schilderden, ons door een moeilijke periode hebben geholpen, of ons inspireerden verder te gaan dan we mogelijk achtten. Zelfs een dier, een geliefd landschap, een sterrenhemel, we sluiten niets of niemand uit. Het hart, zoals de speeltuin, blijft open.

Good luck en tot ziens.Uw trouwe dienaar, FB