Broer prinses Diana: "Achter haar kist aan lopen, was ergste halfuur van mijn leven"
Ze behoren tot de meest iconische beelden van de jaren 90: de opnames van de begrafenisstoet van prinses Diana op weg naar de uitvaartplechtigheid in Westminster Abbey in Londen op 6 september 1997. Achter de kist met haar lichaam lopen haar zonen William en Harry, haar ex-man Charles en haar broer Charles Spencer.
20 jaar later heeft die laatste nog steeds levendige herinneringen aan die dag en aan dat moment in het bijzonder. "Achter haar kist aan lopen, was het ergste halfuur uit mijn leven", vertelt hij in een gesprek met de BBC. "Ik herinner me de absolute tsunami van verdriet die over me heen rolde terwijl ik door een tunnel van diepe emoties ging. Het was angstaanjagend. Nog steeds heb ik er nachtmerries over, maar voor de jongens moet het nog een miljoen keer erger zijn geweest."
Als het van Spencer had afgehangen, waren William en Harry nooit in de stoet meegelopen. "Ik heb destijds passioneel gepleit om hen niet achter het lichaam van hun moeder te doen aan lopen. Ik vond dat bizar en wreed. Diana had mij gevraagd hun voogd te zijn. Uiteraard was die functie overbodig gezien hun vader nog leefde, maar ik vond dat ik moest spreken. Ik zei dat Diana nooit zou hebben gewild dat haar zonen dat moesten doen. Uiteindelijk heeft men gelogen en gezegd dat ze het zelf wilden, maar dat was niet zo."
(Lees voort onder video)
"Ik wou geen steken uitdelen, ik wou enkel Diana vieren"
Spencer blikt ook terug op de aandoenlijke grafrede die hij tijdens de uitvaartplechtigheid gaf (zie video onder). Die was bedoeld als een ode aan zijn zus, maar barstte tegelijk van directe en indirecte sneren naar de Britse koninklijke familie en de paparazzi. "Ik vind niet dat ik stekelige dingen heb gezegd", zegt hij. "Alles wat ik heb gezegd, was waar. Ik wou geen steken uitdelen, ik wou enkel Diana vieren."
"Ik was niet gelukkig met de schikking in Westminster Abbey. Ik moest mijn neven over het lichaam van hun moeder heen toespreken. Op het einde was ik emotioneel uitgeput. De laatste zinnen moest ik uit mijn lijf persen. Daarna ben ik naar mijn stoel teruggekeerd. Ik weet nog dat mijn moeder mij omhelsde, maar het applaus herinner ik me niet meer. Ik was compleet van de kaart."