Bomboclat in Zeebrugge: Big Booties en Broodje Krokodil

"Where are my Ganja people?”, wilde de Brusselse mc UMAN weten van het vijftigtal loom wiegende gegadigden aan het hoofdpodium. De namiddagzon wurmde zich van tussen een dik wolkendek en klaterde over Bomboclat. De geur van marihuana mengde zich met het aroma van gebakken vis, de kokoscocktails werden geprepareerd, dolgedraaide kleuters spetterden over een opblaasbare waterglijbaan. Verderop voorbij de afsluithekken lonkte de verlaten strandvlakte van Zeebrugge.

Pop up-feestjes

Het stukje strand waar ooit Axion Beach Rock plaatsvond, blijkt nog steeds een droomlocatie voor een festival - zeker eentje als Bomboclat, dat zich profileert als tropisch familiefestival. Het geesteskind van de Brugse broers Bram en Wannes Loosveldt landt er dit weekend voor de allereerste keer en doet met zijn exotische programmering en relaxte laisser faire-sfeertje denken aan Polé Polé, Couleur Café en Reggae Geel.

De oase die er zich vrijdag voor onze ogen ontvouwde, bulkt van het potentieel, maar trok nog niet erg veel dorstigen. Zo duurde het zeker tot 's avonds, toen de Jamaicaan Assassin het hoofdpodium betrad, vooraleer het terrein enigszins gevuld begon aan te voelen. Ervoor deed Bomboclat voornamelijk aan als een soort prettige zomerbar met dj’s van het Caraïbische type. Hoewel: in de grote tent waar de kleinere Nah Mean Stage zich bevond, schoten met de regelmaat van de klok opzwepende pop up-feestjes uit het zand. Wij zagen er om vijf uur 's middags een dj de tent gek maken met een mix van traditionele dancehall, Rihanna en 'Hold You’ van Gyptian.

Safe space voor dreadheads

De naam van het festival klinkt hoe dan ook fantastisch. Het blijkt een Jamaicaanse krachtterm die als scheldnaam of als vloekwoord wordt gebruik. Dus ja, een Bomboclat is een "son of a bitch", een smoezelige klootzak, maar toen wij iets te zwierig converserend onze mojito omkwakten, stieten we even godslasterlijk "Bomboclaaat!" uit. Werkte prima. Geen wonder dat de optredende artiesten om de haverklap met veel furie "Bomboclaaaaattttt!!!” schreeuwden. Het zweept op én lucht op.

Het festival mag blij zijn met de erg uiteenlopende publieksmix: Congolezen, Gambianen en bleke West-Vlamingen, senioren, studenten en peuters, Franstaligen, Engelstaligen en Nederlandstaligen. Wij laveerden tussen dreads, gigantische afro’s, bangs en geblondeerde krullen, tussen rudebwoys en breezerbabes, tussen stonede chillers en partychicks met veel te korte shortjes die nauwelijks hun drillende billen verhulden. Nodeloos te vermelden dat er behoorlijk wat werd getwerkt op Bomboclat. Maar het festival deed bovenal aan als een safe space voor reggae -en dancehallfanaten.

Handjes in de lucht

"Tomorrowland? Nee, da’s onze muziek niet”, vertelden Margot (24) en Maud (21) ons - twee reggaefans uit Brussel die drie dagen op de camping nabij het festivalterrein verblijven, met zo’n tiental vrienden. "Wij komen voor de muziek, want die is hier super. En we willen het soort weekend beleven waarover we aan onze kleinkinderen kunnen vertellen.” Ze gaan wel vaker naar dit soort festivals, zo blijkt. "Reggae Geel en Couleur Café, ja. En misschien Pukkelpop. Maar Bomboclat is heel gezellig en klein in vergelijking met de bekende festivals.”

Met de kreet "Hedde gijlie zin in een fiesje op 't straaand of wa?” zogen de mc’s van de Antwerpse reggaeband Rupelsoldaten ons een oogwenk later naar de Nah Mean Stage. Plat Antwerps in Zeebrugge? Je kan er bezwaarlijk nààst luisteren. "Handjes in de lucht!”, klonk het terwijl de boys uitgelaten stuiterden over klapperende Diwali riddims. “De strijd is nog laaang nie gedoaaaan!” Zo is dat.

Broodje krokodil

Onze voornaamste strijd was die met de keuzestress op het pleintje met de food trucks. Bomboclat laat het doorsnee festivalvoer links liggen en biedt exotischer alternatieven aan. Nou en of. Wij proefden zowel van de North Sea Burger (interessant) als van de gevulde pijlinktvis (superbe), probeerden een krokodillenbroodje (met krokodillenvlees, jawel) dat een béétje naar rubberen kip smaakte en vonden de zoete aardappelfrietjes prima. Eveneens goedgekeurd: Brugs artisanaal speculoosijs en huisgemaakte ice tea. Erg fijn om al dat lekkers te kunnen eten op het grote, met tentzeilen overdekte terras of in één van de geïmproviseerde salonnetjes - niet meer dan een aantal hertimmerde palletten die minuscule lounges vormden, maar het werkte.

“Black people are blaming white people for slavery, right?”, zo hoorden we de Ghanees Stonebwoy even later de hippiedroom doorprikken. De bleke goedzakken op het strand bij wie even het angstzweet uitbrak, haalden opgelucht adem toen de zanger vervolgens vrede en broederliefde voor alle kleuren predikte, “of je nu zwart, blank, blauw of groen bent”. Oef.

Twerken op het strand

Hoofdact Konshens, die de beste performance van de eerste Bomboclat-dag gaf, toonde zich dan weer een hoogst onorthodoxe publieksmenner. "All the ugly ladies keep silent!”, beval de man, waarop - wat dacht u - alle aanbidsters op de voorste rijen zichzelf schor krijsten. Lepe Don Juan, die Konshens. Zijn poppy dancehall vol voetbaltoeters en funkinvloeden mikte op een al wat breder publiek. 

Dat mocht wel, want na een hele dag vol reggae en dancehall snakten wij naar wat variatie. Een zweempje afrobeat, calypso, soca, kuduro of zelfs old skool-funk had zeker niet misstaan tussen al die dubby grooves. Als Bomboclat in de toekomst ook een niet-gespecialiseerd festivalpubliek wil aantrekken, zullen de programmatoren daarmee rekening moeten houden.

U hoort ons anders niet klagen. Bomboclat belooft veel moois. Als het weer meezit, is dat Zeebrugse strandje straks the place to be voor al wie de neus ophaalt voor de mastodontfestivals. Zeg nu zelf: waar anders ziet u bij zonsondergang big booty-mama’s lustig twerken op het strand met de bruisende branding in de achtergrond? Nuff said.

Bomboclat vindt vandaag en zondag 23 juli nog plaats op het strand van Zeebrugge, met op de affiche onder meer Charly Black, Anthony B en TLP. bomboclat.be