Dumoulin ruziet met Quintana en Nibali, ook buiten het asfalt

Ze keken elkaar niet aan, Tom Dumoulin en Nairo Quintana. Op enkele meters van elkaar, vlak bij het podium en in de schaduw van de gevels in de winkelstraat van Ortisei, fietsten ze uit, de nummers een en twee in het klassement van de Giro d'Italia. De lange Nederlander, de handdoek om de nek, leek volledig in zichzelf gekeerd. De blik landde in het niets. De kleine Colombiaan had snel de helm afgezet en een petje omgekeerd op het hoofd geplaatst. Hij grimaste nog van de vermoeidheid.

Het was een veelzeggend beeld van een alweer beklijvende etappe. Dumoulin kreeg in de korte maar zware rit van 137 kilometer in het intimiderende berglandschap van de Dolomieten te maken met vrijwel alle denkbare uitdagingen die op het bordje van een rozetruidrager kunnen belanden.

Hij slaagde met hoogglans. Het roze zit nog steeds om zijn schouders, de belangrijkste concurrenten Quintana en Nibali konden geen seconde dichterbij kruipen. Tejay van Garderen, overlever van een grote kopgroep, won in Ortisei.

De blik op oneindig bij de finish bleek nodig om een storm in het hoofd te laten uitrazen. Dumoulin was geïrriteerd. Hij had zich geërgerd aan de Italiaan en de Colombiaan. Ondanks herhaalde verzoeken om hulp weigerden ze in de laatste kilometers mee te werken aan het achterhalen van enkele weggereden klassementsrenners, onder wie de gestaag herrijzende Steven Kruijswijk, de taaie Bauke Mollema en de sluwe Thibaut Pinot.

Gevecht buiten het asfalt

'Ik hoop dat ze dit een plek op het podium gaat kosten', verklaarde hij na de wedstrijd. Uiteindelijk legde hij zelf de onderarmen op het stuur en reed vol door om de schade nog enigszins beperkt te houden. 'De verschillen met de anderen zijn kleiner geworden, ja. Maar dat geldt niet alleen voor mij, maar ook voor Nibali en Quintana.'

De sneer naar zijn tegenstanders luidde een nieuwe fase in: voor het eerst in deze Giro is het gevecht om de eindzege nu ook buiten het asfalt ingezet. Vincenzo Nibali, met wie hij woensdag nog met de arm om de schouders over de finish in Canazei was gereden, reageerde getergd op de uitlating van de Nederlander. 'Hij moet niet de wijsneus gaan uithangen. Hij praat te veel. Zo praat ik nooit. Hij moet met beide voeten op de grond blijven. Hij mag pas wat zeggen als hij het roze naar Milaan weet te brengen. '

Het antwoord bleef niet uit. Dumoulin: 'En hij noemt mij een wijsneus? Oké. Het zijn grote woorden. Het was vreemd dat Nibali en Quintana alleen maar reden om mij te laten verliezen, waarbij ze ook hun podiumplek zouden kwijtraken. Dat is dan hun keuze. Ik was er niet gelukkig mee. Nee, ik heb geen problemen met Nibali. Ik ben altijd vriendelijk geweest voor iedereen. Ik hield er alleen niet van hoe hij vandaag reed.'

Het verbale steekspel kon de prestatie van Dumoulin donderdag niet overschaduwen. Hij had wel verwacht dat ze hem zouden gaan afbeulen. Het stelde niet gerust dat hij met nog een kleine 60 kilometer te gaan in de wedstrijd zijn laatste secondant verloor, Laurens ten Dam. Op de Gardena, de derde van de vijf bergen, opende Quintana, die in de kopgroep nog twee helpers had, de aanval. Kort daarna zette Nibali aan, hij vond in een voormalige ploeggenoot bij Astana, Dario Cotaldo, nog een gangmaker.

Teruglezen

Vijf cols in de Dolomieten. Verdeeld over slechts 137 kilometer. Lees de korte maar loodzware etappe terug in ons liveblog.

Een goede dag voor Dumoulin

Het antwoord van de roze trui was het moment dat de koers bepaalde, nu eens niet een bermbezoek of handgebaar om een koers stil te leggen. Toen de achterstand was opgelopen tot 20 seconden, gaf Dumoulin gas, diep gebogen over het stuur, zonder zelfs uit het zadel te komen.

Je kon er niet omheen, het was een demonstratie van een rondewinnaar. Hij reed zo naar zijn belagers toe, precies op de top had hij ze te pakken. 'Het was niet makkelijk', zei hij later. 'Maar ik had er de benen voor.'

Hij deelde er wel een morele tik van formaat mee uit: de concurrenten stelden vast dat ze er maar niet in slagen weg te komen. Quintana probeerde het nog in de afdaling en op de laatste klim. De manier waarop was niet overtuigend: al snel na de laatste demarrage keek hij wat hulpeloos achterom en zag dat het roze nooit ver was.

Dumoulin probeerde met het bravoure van een zelfverzekerde leider na de laatste berg zowaar nog zelf twee keer te ontsnappen, zonder resultaat. 'Ik wilde ze testen. Ik zag dat de anderen moe waren, ik voelde me nog oké. Ik hoopte nog wat tijd te winnen. Maar ze waren niet zo moe dat ik ze kon achterlaten.'

Toen daarna de andere klassementsrenners aan de haal gingen, begon het oorlogje met de dienstweigeraars Nibali en Quintana. Het maakte deel uit van het wapenarsenaal dat tegen de roze trui kan worden ingezet: als je wil winnen, moet je het ook maar zelf opknappen. Wat ook mee zal hebben gespeeld: renners met hun staat van dienst rijden niet voor een tweede of derde plek. Alleen de hoogste trede van het podium geldt.

Uiteindelijk was het een goede dag geweest, oordeelde Dumoulin zelf. Hij wist niet of hij de sterkste was, hij rekende zich tot 'de paar besten.' Maar dit woog het zwaarste: 'De aanvallen zijn mislukt.'

De honderdste Giro d’Italia moet de Ronde van heel Italië worden. Wij reisden langs het parcours en verzamelden in deze special de mooiste verhalen. Over wielrennen natuurlijk, én over Italië en de Italianen.