Ouders omgekomen Inge: “Ze zeggen dat verdriet slijt, maar wij merken daar niets van”

Rampen overheersen enkele dagen of weken de nieuwsberichten, tot alle slachtoffers begraven zijn, maar dan houdt het op. Niet zo voor de nabestaanden. Roland Bens (69) en Jeanneke Joosen (67) lieten gisteren nog een herdenkingsfotootje bij de overlijdensberichten zetten in uw krant. Dat doen ze ieder jaar, sinds die onheilsdag. Niet uit schrik dat hun enig kind Inge anders vergeten zou worden, want er staat alweer een kaartje van een vriendin van Inge op hun kast. Maar gewoon omdat ze het verdient.

Ideale dochter

“Inge was de beste dochter. Nooit kwaad, altijd opgewekt. Ze zeggen dat verdriet slijt, maar wij merken daar niets van. Als er pilletjes tegen het huilen zouden bestaan, dan zou ik ze direct kopen”, zegt Jeanneke. “Hoewel, huilen lucht op. Geen tranen meer hebben, is naar het schijnt ook erg. We hebben ook af en toe onze goeie dagen, maar alles is anders geworden.”

Inge Bens was schepen in Wommelgem. Ze kwam op voor Open Vld. 1.200 vrienden en kennissen woonden de uitvaart in Wommelgem bij. Inges ouders lieten een tekst voorlezen: “Eén ding weten we zeker, de ideale dochter bestaat. Dat heb jij bewezen.” Bovenal was Inge ook ‘juf Inge’. Haar leerlingen van klas 5A van de Sint-Johannaschool waar ze les gaf, zongen samen met de scoutsleiders het beloftelied in de kerk.

Ook een 69-jarige man uit Puurs, een koppel uit Gentbrugge en een 23-jarig meisje uit Anderlecht kwamen om bij het busongeval.

Vergoeding brengt geen troost

Roland en Jeanneke waren op vakantie in Nieuwpoort toen het slechte nieuws hen bereikte. “We zijn direct naar Jordanië gereisd. Ze lag er opgebaard. Niet mooi zoals dat hier gebeurt, maar in een kot. We hebben haar nog langs één zijde mogen zien en kregen een bloem om naast haar te leggen. De opvang door reisorganisatie Thomas Cook ter plaatse en bij onze terugkeer was heel goed. Dat mag worden gezegd. Het onderzoek ter plaatse heeft lang geduurd, maar uiteindelijk is er een veroordeling geweest. Er was een auto uit een zijstraat gekomen. Die trok een andere auto aan een koord voort. De auto is beginnen te slingeren, en de bus is moeten uitwijken en is gekanteld. Er zijn schadevergoedingen uitgekeerd, maar een troost kun je dat niet noemen.”

Het huis van Roland en Jeanneke werd een zoete inval. “Vriendinnen en vrienden van Inge liepen binnen en buiten. Wij zijn nog altijd blij als ze komen. We hebben veel uitgedeeld. Zo vroeg de vriendin met wie Inge op reis was in Jordanië of ze haar bril mocht hebben. Ze heeft er andere glazen ingezet en heeft hem nog lang gedragen. Dat vonden wij goed. Een andere vriend maakte een herinneringspagina op Facebook, waar nog geregeld berichten op gepost worden. En ook op de begraafplaats zien wij vaak bloemen liggen aan haar herdenkingssteen. Dat doet deugd.”

Elke dag naar kerkhof

Als ze thuis zijn, gaan ze elke dag naar de begraafplaats. “Vanaf haar graf zien we op haar huis, dat ze helemaal naar haar wensen had laten bouwen, en waar ze vier jaar heeft gewoond. We hebben dat verkocht aan een jong koppel. Dat heeft ons al gevraagd om nog eens te komen kijken, maar emotioneel lukt dat niet. Alles herinnert nog aan Inge. Zelfs als ik aardappelen kook, denk ik aan haar. ‘Verras me maar’, zei ze als ze kwam eten”, zegt Jeanneke. “Ze hield van pasta, maar waren het aardappelen, dan zei ze: ‘Patatjes van de mama smaken toch ook altijd’.”

Vorige week gingen Jeanneke en Roland naar het jubileumfeest van de Sint-Johannaschool. “Tot de muziek begon. Daarna waren we weg. Vandaag gaan we naar het seniorenfeest, ook weer tot de muziek begint. Thuis heeft de radio niet meer gespeeld. De televisie wel, maar liedjesteksten zijn anders. Bij Een Ster van Stan Van Samang houd ik het nooit droog”, zegt Roland.

Laatste foto

Via de zoon wiens vader stierf bij de crash kregen Jeanneke en Roland nog de laatste foto van Inge, genomen kort voor de bustrip. “Die jongen was ook in Jordanië en zag die foto op het toestel van zijn pa. Hij zag de gelijkenis met Jeanneke, en zei: ‘Ik denk dat dat jullie dochter is’. Ze zag er zo gelukkig uit. Inge heeft een gelukkig leven gehad, maar het was veel te kort. Haar grootvader is een week na haar gestorven. Hij was 93.”