Klankman Pascal zoals u hem nog nooit zag: "Ik heb veel zwarte sneeuw gezien"

"Ik hoef eigenlijk nooit op verlof te gaan. Mijn werk is één langgerekt plezierreisje", zegt Braeckman in zijn charmante zelve in het Tomorrowland-mediadorp. Als festivalreporter voor Het Nieuwsblad schuimt de bekendste klankman van het land deze zomer de feestweides af. Mateloos populair is hij; overal wordt hij aangeklampt, zijn Instagrampagina telt enkele tienduizenden volgers. Maar wie is het fenomeen echt?

Wat velen niet weten: Braeckman is twintig jaar lang lichttechnicus van Clouseau geweest. Dankzij zijn discobar Pigbag, die hij in de jaren tachtig startte, kwam hij in hun entourage terecht. Op het hoogtepunt van de Clouseau-gekte deed Braeckman met de broers Wauters 180 optredens per jaar.

Klank voor televisie is er pas later gekomen. Zijn eerste opdracht als klankman was een reclamefilmpje over schokdempers, in regie van Stijn Coninx. Sindsdien heeft Braeckman meegewerkt aan producties met half BV-Vlaanderen; zijn eigen naam en faam bij het grote publiek dankt hij aan Tomtesterom en Reizen Waes, de Eén-programma’s van Tom Waes. "Die rol in de schijnwerpers kreeg ik eigenlijk per toeval", zegt hij. "We zaten met de ploeg van Tomtesterom te brainstormen over hoe we het programma zouden aanpakken. De allereerste opdracht die Tom moest uitvoeren, was overleven in een bos. Hij merkte terecht op dat je niet echt in je eentje bent als je een cameraploeg meezeult. Vandaar dat hij ons (ook cameraman Nico Surings, fvd) bij het programma heeft betrokken: zo klopte het beter, we waren er samen, dus de kijker mocht dat zien."

Sindsdien is het voor Braeckman hard gegaan. "Het voelt allemaal nog bevreemdend aan. Mijn hele leven heb ik bekende mensen bijgestaan, nu kom ik zelf op het voorplan. Ik word herkend door kinderen van vijf en oma's van negentig. Ik probeer zoveel als mogelijk op fotoverzoeken in te gaan, maar soms is aangeklampt worden lastig. Zeker op de festivals. Als ik dan eens niet op verzoeken inga, krijg ik 'eikel' naar mijn hoofd geslingerd. Mensen denken: het is de eerste keer dat iemand vraagt om met hem op de foto te gaan, terwijl het de duizendste is. Kan ik het hen kwalijk nemen dat ze me aanspreken? Natuurlijk niet. Is het soms lastig? Toch wel. Maar uiteindelijk besef ik ook dat ik bij gratie van die mensen leef. Ik moet dankbaar zijn dat ze appreciëren wat ik doe."

Het BV-schap is een blijk van waardering voor zijn job, maar pakken méér werk krijgt hij er naar eigen zeggen niet door. "Integendeel", zegt Braeckman. "Nu worden er mij zelfs jobs geweigerd omdat ik te bekend ben. Uiteindelijk blijk je kind van je eigen succes te zijn, vreemd. Zo wilde het productiehuis mij eerst niet in Reizen Waes, ik was 'te Tomtesterom'. Tom heeft dan gelukkig met zijn vuist op tafel geslagen: 'Pascal gaat mee. Punt.' 't Is een fantastische kerel. Ik zie hem doodgraag."

Natuurlijk zijn er hem al eigen programma’s aangeboden, maar "hij wil geen rolletje spelen". Dat is meteen ook de reden van zijn succes, meent hij. Zijn authenticiteit. "Zoals je me op televisie ziet, zo ben ik in het echt. Door zolang in het vak te zitten relativeer je de mediawereld. We zijn allemaal hetzelfde, moeten op het einde van de dag allemaal een lening afbetalen. Ik ben nog altijd dezelfde gast als vroeger."

Mensen met aanzien

Braeckmans carrière mag dan tot de verbeelding spreken, zijn jeugd doet nog meer duizelen. De moeder van Braeckman was van Russische afkomst, haar grootvader - hou u vast - ex-minister van Mijnbouw in Rusland. Tijdens de Russische revolutie van 1917 moest hun familie vluchten en kwamen ze in Brussel terecht. Braeckmans moeder werd opgevangen in een weeshuis in Asse en later geadopteerd door de toenmalige burgemeester van de Vlaams-Brabantse gemeente.

Er is meer. Later bleek dat zijn moeder enorm veel rijkdom had geërfd, maar door een overeenkomst tussen het weeshuis en de burgemeester financieel volledig werd gepluimd. Zonder het zelf te weten had ze documenten ondertekend zodat ze alles overdroeg. Het is de reden waarom Braeckman maar weinig ontzag kan opbrengen voor 'mensen met aanzien'. "Elk huisje heeft zijn kruisje, geloof me", zegt Braeckman. "Veel mensen denken: die Pascal staat zorgeloos in het leven. Niets is minder waar, ik heb veel miserie gekend."

Voor iedere streep ellende in zijn leven is er echter ook genot. Braeckman feest graag. Al van toen hij klein was, ontfermde hij zich thuis tijdens feestjes over de muziek. Later is zijn discobar er gekomen. "Ik moet kunnen uitvliegen. Dansen is het liefste wat ik doe."

Hij is ook master of ceremonies van Pigbag Army, een zevenkoppige liveband met onder meer Eline De Munck en Axl Peleman. "Ik word onrustig als ik te lang thuiszit", zegt Braeckman. "In 1994 was ik vijf jaar technisch directeur van de Antwerpse Stadsschouwburg geweest. Toen ik eraan begon, dacht ik dat het voor de rest van mijn leven zou zijn. Maar al snel was ik mezelf niet meer. 'Stop ermee', zei mijn vrouw. Een 'stabiel' leven met huisje, tuintje, boompje: ik heb het graag, maar moet het ook kunnen ontvluchten."

Zijn vrouw Anneke, met wie hij al veertig jaar samen is, is de belangrijkste persoon in zijn leven. Braeckman: "Ik ben een ongeleid projectiel dat gulzig leeft. Elk ander persoon zou er niet in slagen om naast mij te leven, zij wel."

Als de klankman voor zichzelf de optelsom maakt, is hij gelukkig. "Ik heb veel zwarte sneeuw gezien, privé en professioneel. Mocht ik geen optimist tot in de kist zijn, had ik me al lang van kant gemaakt", zegt hij. "En wellicht ga ik nog dikwijls met beide voeten in de stront staan, maar ik doe wat ik graag doe en dat is het belangrijkste."

"Recent bedankte iemand mij: 'Ik ben klankman geworden omdat ik u op tv heb gezien.' Dat is fijn. Ik hoop dat hij geluk vindt, evenveel kansen als mij krijgt. Want kijk eens om je heen. Uiteindelijk is het toch een cadeau om hier te zitten?"