Voor Di Rupo dreigt een roemloos fin de carrière. En dat heeft hij aan zichzelf te wijten
Bart Eeckhout is opiniërend hoofdredacteur bij De Morgen.
Het blijft een van de meest markante verhalen uit de recente binnenlandse politiek: de neergang van de PS. Het is een les waarvan in de geschiedenis wel vaker illustraties opduiken. Organisaties en structuren die schijnbaar eeuwig een dominante positie innemen, kunnen toch plots en onverwacht snel verpulveren.
Om de onaantastbaar gewaande Parti Socialiste aan het wankelen te brengen, volstonden een exit uit de federale regering, een felle concurrent op links en een opeenvolging van onthullingen over grenzeloze zelfverrijking door PS-mandatarissen. Op die opeenvolgende ‘uitdagingen’ wist de partijtop nooit een coherent, geloofwaardig antwoord te verzinnen. Zolang dat antwoord er niet komt, zal de bloeding niet gestelpt worden.
Fin de carrière
Symbool van dat onvermogen is de partijvoorzitter, Elio Di Rupo. Als jarenlang partijleider, Waals boegbeeld en eerste Franstalige premier in decennia heeft hij zijn plek in de politieke naslagwerken ruim verdiend. Toch dreigt nu een roemloos fin de carrière.
Dat heeft meneer Di Rupo aan zichzelf te wijten. Het nog eervolle beeld van een oude krijgsheer die zichzelf in een verloren strijd gooit om jongere generaties niet te bezoedelen met de zekere nederlaag raakt overschaduwd door een ander beeld. Dat van de chef die zich vastklampt aan zijn troon en pas als allerlaatste beseft dat het spel uit is.
Als de PS echt zou wegvallen als links machtsblok in de Belgische politiek, dan is dat een gigantisch nieuw feit
Het trage crisismanagement leidt ook intern tot nervositeit. Voor het eerst laat nu zelfs ‘kroonprins’ Paul Magnette een glimp zien van zijn ongeduld. Maar Di Rupo verpinkt niet en probeert zijn positie alweer veilig te stellen.
Het belang van de deconfiture van de PS overstijgt de personen. Het overstijgt zelfs de partij en haar sympathisanten. Als de PS echt zou wegvallen als links machtsblok in de Belgische politiek, dan is dat een gigantisch nieuw feit.
Machtsverschuiving
Ook al zou een groot deel van de stemmen naar radicaal-links gaan, het resultaat zou een machtsverschuiving naar rechts zijn. Er is dan namelijk geen grote linkse partij meer die een dominante rol kan spelen, het weze in de regering of in de oppositie.
De gevolgen van die verschuiving kunnen groot zijn, niet enkel op partijpolitiek maar ook op maatschappelijk vlak. De aanwezigheid van een sterk links blok heeft in dit land sinds lang een temperende rol gespeeld op de sociaal-economische hervormingslust. Dat heeft op sommige punten tot sociaal contraproductieve traagheid geleid. Maar het heeft het land ook behoed voor avonturen met verregaande sociale afbraak.
Voor wie er allang van droomt België op neoliberale koers te zetten, moet die machtsverschuiving een onverwacht prettig vooruitzicht zijn. Maar je moet heus geen PS-sympathisant zijn om te beseffen dat die evolutie ook verliezers gaat maken.