Johan Devriendt speelt politieman in de gevangenis

Johan Devriendt (46) werd vorig jaar schuldig bevonden aan moord op zijn partner Christel Van Bourgogne (29) in Linkebeek in de nacht van 24 op 25 augustus 2003. Bij verstek werd hij daarvoor tot levenslang veroordeeld. Tegen dat arrest tekende de gewezen politie-inspecteur verzet aan, waardoor de procedure over de strafmaat moet worden overgedaan.

Procureur Marcel Verbelen hing in zijn akte van beschuldiging, die hij maandag voorlas, een negatief beeld op van het gedrag van Devriendt in de centrale en hulpgevangenis in Leuven. "Door zijn stijl maakt hij zich niet geliefd bij het merendeel van de gevangenen. Tegenover cipiers heeft hij altijd een tweede doel voor ogen. In alles wat hij doet en zegt, is het zoeken naar een onderliggende reden en persoonlijk voordeel."

"Devriendt loopt er de kantjes van af om te zien hoever hij kan gaan en wil de grenzen van het systeem verkennen. Bij tuchtsancties gaat hij steeds op zoek naar procedurefouten. Hij schreef al hele epistels om zijn gelijk te halen. Volgens de directie van Leuven Centraal was er door zijn vele gevangenisbriefjes administratief meer werk met hem dan met de 350 andere gedetineerden. Devriendt geeft het gevoel dat hij een ander soort gevangene is. Hij plaatst zich op een hoger niveau dan de anderen."

Gevangenispersoneel nuanceert

De beweringen van het openbaar ministerie werden genuanceerd door zeven personeelsleden van de twee Leuvense gevangenissen, die kwamen getuigen. Geert Van Aerschot is directeur van de Leuvense centrale gevangenis. "Bij een eerste contact maakt Devriendt een goede indruk: voorkomend en beleefd. Maar de toon verandert naar onderhuids eisend en manipulatief. Hij heeft een groot eergevoel met een narcistisch trekje. In zijn briefjes naar de directie haalt hij graag zijn gelijk en gaat hij juridisch tot het uiterste."

Van Aerschot herinnerde aan de afschaffing van de aanmoedigingspremie voor hogere studies. Het was Devriendt die een handvol medegevangenen de weg naar het vredegerecht wees. "Vorige week viel het doek over een tuchtsanctie van drie jaar geleden wegens het bezit van een cd-rom in zijn cel. Devriendt procedeerde bij de Raad van State wegens schending van het legaliteitsbeginsel omdat je geen twee keer voor dezelfde inbreuk bestraft kunt worden."

Volgens Van Aerschot zijn de medegetineerden niet altijd gelukkig met Devriendt omdat hij hen onder druk zet, onder meer om hun rechten op te eisen. Maar andere personeelsleden zien de positieve kanten. "Devriendt helpt anderen met administratieve beslommeringen", zei Magda Biesemans. "Hij springt altijd in de bres voor medegedetineerden", stelde Guido Verschueren, gewezen directeur van de Leuvense centrale gevangenis. "Ze noemen hem de politieman. Volgens sommige gevangenen is hij is te streng. Maar anderen zijn dan weer wat blij dat hij hen de interne reglementen uitlegt", zei Hedi Selmi. "Met zijn talenkennis biedt hij anderen hulp aan bij het schrijven van reclasseringsplannen", stelde Tom Arnauts.

Marleen Dehaes getuigde over zijn komst naar de Leuvense hulpgevangenis, na zijn vlucht op het tweede assisenproces en de arrestatie in Ciney. "Hij was enorm down en in zichzelf gekeerd. Hij maakte geen gebruik van de wandelingen en stond met zijn rug naar de deur van zijn cel. Het heeft lang geduurd voor hij weer begon te praten."