'How Did We Get So Dark?' van Royal Blood: Headbangen bij de kassa
Waar blijven die festivalheadliners? Geen paniek, ze komen eraan. Royal Blood is er volgend jaar eentje. Zijn tweede plaat kiest immers schaamteloos voor Groter en Luider.
Meer dan tien jaar geleden vroeg u zich misschien af hoe Jack White in 'Seven Nation Army’ zijn gitaar in godsnaam als een bas liet klinken. Twee jaar geleden krabden we ons - nu ja, een oogwenkje lang dan - in de haren toen Mike Kerr van Royal Blood op Rock Werchter scheurende gitaarklanken uit zijn bas toverde. Het antwoord? Effectpedalen, voornamelijk dan.
Zoals The White Stripes zweert het uit Brighton afkomstige Royal Blood bij de duoformule. Aangezien Kerr zijn basgitaar door octaaf -en harmonisingpedalen stuurt naar zowel gitaar -en basversterker, creëert hij een log, loodzwaar geluid dat van een vijfkoppige hardrockgroep lijkt te komen. Royal Blood scoorde er een plekje in de BBC Sound Of 2014 mee, de jaarlijkse talentenjacht van Auntie Beeb. Zijn titelloze debuut maakte moeiteloos de cross-over naar de mainstream, met dank aan knapperige singles als 'Figure Me Out’ en 'Ten Tonne Skeleton’.
Gluiperige grooves
Op How Did We Get So Dark? (goeie albumtitel!) wankelen Kerr en drummer Ben Thatcher slim tussen schijnbaar loeiharde stadionrock en uiterst meezingbare popsongs. Royal Blood is geen undergroundband, wíl dat ook niet zijn en toont zich zelfs fier met zijn hitparadepotentieel. Weerhaakjes en migraineverwekkende noise moet u bijgevolg niet zoeken op deze plaat, geïnspireerde teksten en briljante muzikale verzinsels evenmin.
How did we get so dark? laveert slim tussen schijnbaar loeiharde stadionrock en uiterst meezingbare popsongs
Máááár: wél fraaie gitaarpop met uitgekiende riffs en een sound die over de haag gluurt bij Queens Of The Stone Age, nog zo’n band die altijd gewiekst tussen Beatles en Black Sabbath laveerde. Wij vielen meteen als een blok voor 'She’s Creeping’, lijkbleke funk zowaar, die de classic rock van Cream en Free aan de gluiperige grooves van Sly Stone en Funkadelic koppelt. Als de boys deze kraker ooit als single uitbrengen, zingt uw zevenjarig neefje eindelijk eens deftige shit tot in den treure mee.
Ook even spannend als een discussie tussen Bill Maher en Ice Cube over het N-woord: 'Look Like You Now’, een goed geconstrueerd gitaarvehikel waarop Kerrs smachtende falset tussen de compacte riffs mag slalommen. 'Where Are You Now’ en 'Don’t Tell’ hollen dezelfde formule efficiënt uit, met één wenkbrauw opgetrokken en de hand op een rinkelende kassa.
Binnenkoppers
In de categorie "raggen met de broek op de enkels” vinden wij het titelnummer terug, een gewéldige stonerrocksong die Josh Homme eigenlijk al honderd keer heeft geschreven maar, alla, 't is bijna zomer en uw langetermijngeheugen is al lang niet meer wat het ooit was. Hopelijk krijgt Homme deze plaat niet te snel onder ogen of hij doet Royal Blood een proces aan. 'Hook, Line & Sinker’ kwam eveneens lekker binnen met riffs als binnenkoppers en loos gezwets genre "She’s got the devil on one schoulder / and the otters getting colder”. Whatever. Maar wél als een gek over onze salontafel gemoshed.
Royal Bloods doorzichtige formule houdt nét geen plaat lang stand. Halverwege beginnen de gitaarpartijen wel erg inwisselbaar te klinken en merk je dat Kerrs zangmelodieën vaak doorslagjes van elkaar zijn. Het zal u straks wellicht worst wezen als u zichzelf het luchtruim inkatapulteert op Rock Werchter tijdens zijn concert, temidden van honderden andere zwetende headbangers. Slimme dudes, die van Royal Blood. Ka-ching! (Warner)