Bij de voorstelling van het regeerakkoord valt dan ook veel te horen dat eerder al gezegd is. De belofte dat er eerst een paar jaar op de tanden moet worden gebeten om daarna volop te kunnen investeren, klinkt als een verre echo van Peeters II. De dure eed dat de overheid slanker en efficiënter moet en minder moet betuttelen, is door alle vorige Vlaamse regeringen ook gezworen. Wat enigszins meesmuilend de Belgische ziekte van complexe besluitvorming, ontelbare tussenniveaus en verstikkende bureaucratie werd genoemd, bleek echter telkens weer ook in Vlaanderen zeer goed te gedijen. Het zou goed zijn als er deze keer echt iets aan gedaan wordt, maar we weten intussen dat het niet is omdat het in het regeerakkoord staat dat we het ook echt zullen merken.

Sowieso moet deze regering niet op haar woorden, maar op haar daden afge­rekend worden. Twee terreinen lijken op het eerste gezicht cruciaal. Deze ­regering moet ten eerste het werk opnemen dat de vorige heeft laten liggen. Een doordachte, maar broodnodige hervorming van het onderwijs. Een oplossing voor de mobiliteitsknoop rond Antwerpen, niet alleen op papier, maar ook op het terrein. Administratieve vereenvoudiging. Een echte strijd tegen armoede, met rechten en plichten, zeker, maar ook met echt engagement. Vlaanderen mag dan een regio van middenklasse en middenstand zijn, het valt niet uit te leggen dat meer dan tien procent van de bevolking achterblijft.

Ten tweede zijn er de nieuwe uitdagingen die volgen uit de zesde staatshervorming. Daar moet de Vlaamse ­regering meer doen dan beheren, ze moet het beleid echt vormgeven. Anders is er wel heel veel moeite gestoken in meer van hetzelfde doen. Op dat vlak moet een en ­ander nog concreter uitgewerkt worden.

Deze Vlaamse regering moet bovenal de lat voor zichzelf hoog genoeg leggen. Vijf jaar zonder verkiezingen, het is een ongeziene luxe. Dat betekent ook dat er geen excuses zijn als Bourgeois I finaal onder de lat doorgaat.