Begin deze maand achttien jaar geworden: dan ga je vanzelf fladderen. Thuis in Mechelen geniet Emma Bale – echte naam: Balemans – na van haar “megagezellige” verjaardagsfeest: “Het was hier in de tuin, in de sfeer van de seventies.” Emma draagt zwart. Dat is wennen: op het podium zweert ze bij wit. Maar ook in het zwart is ze een nimf. Haar stem is zacht, ze lacht veel. Achttien jaar is jong. Zeker als je in de backstage van festivals grote namen uit de muziek tegen het lijf loopt. Tom Odell, bijvoorbeeld, die 26-jarige Brit van het liedje Another Love. “Daar ben ik al héél lang fan van”, zegt Emma, “ik heb er op school nog werkjes over gemaakt. De eerste keer zei ik: hi, my name is Emma, I’m a really big fan of you. (lacht) Dat was vorig jaar op Pukkelpop. Dit jaar zag ik hem terug op Ronquières en hij kende mij nog, dat vond ik zo zot. Vooral omdat ik zo slecht in gezichten en namen ben, ik zou die Emma Bale van een jaar eerder echt lòs vergeten zijn. Maar Tom Odell dus niet. Tenzij hij deed alsof, ik denk van niet.” (lacht)

Je treedt altijd op met een band, maar ben je dan verder alleen?

“Mijn mama is er vaak bij. Ook al omdat ik niet mocht rijden.”

Daar komt verandering in. Je hebt je rijbewijs behaald, pal op je verjaardag, 2 augustus.

“Ik loop dat al jaren te zeggen: op mijn achttiende verjaardag ga ik voor mijn rijbewijs. Nu kan ik gewoon zeggen: oké, ik rijd eens naar de Ardennen. Zàlig.”

Heeft dat iets teweeggebracht, achttien worden?

“Ik moet er nog aan wennen. Ik zeg nog altijd dat ik zestien ben. Ik heb dat heel vaak moeten zeggen op een podium wanneer ik mezelf moest voorstellen: hallo, ik ben Emma Bale en ik ben zestien jaar. Mensen vonden dat indrukwekkend. (lacht) Nu ben ik achttien. Indrukwekkend kun je dat niet meer noemen.”

Je hebt op je verjaardag een tattoo laten zetten.

(lacht verlegen en wrijft over het maantje onder haar pols) “Ja. Mijn stiefvader vond het niet zo tof, maar hij heeft er zich al over gezet. Mijn mama dacht: als jij er geen spijt van krijgt, ga ik je niet tegenhouden. Ik had dat allemaal gepland, die tattoo en dat rijexamen op mijn verjaardag. Ik ben een controlefreak, wat me ook wel stress bezorgt. Voor ik op een podium stap, moet ik echt tot rust komen. Ik heb al momenten gehad dat ik een halve inzinking kreeg voor ik moest optreden. Dan moet ik even alleen zijn, wat jazz opzetten, een beetje theedrinken.”

Heeft een 18-jarige de dag van vandaag zorgen?

“Natuurlijk. Bij mij heeft dat vooral met mijn leven als artiest te maken. Over geld, contracten, mensen die je al dan niet kunt vertrouwen. Het meest maak ik mij zorgen over mijn toekomst. Ik heb al zo veel artiesten zien verschijnen en verdwijnen: dat wil ik echt niet meemaken.”

Is er iets van de voorbije zeventien jaar dat je wil terugdraaien?

“Niet echt. Zelfs de scheiding van mijn ouders niet. Dat was niet tof, maar ik geloof superhard in het lot. (fluistert) Ik ben héél bijgelovig.”

Nu komen we bij je tattoo, denk ik.

“Het is een melig verhaal, hoor. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik vijf was, mijn zus en ik zijn echt twee handen op één buik. Toen ik op tournee zat in Duitsland, moesten we elkaar voor het eerst een hele maand missen. Dat was voor ons wel heftig. Eén keer heb ik toen via FaceTime gezegd: als je mij te hard mist, moet je maar naar de maan kijken, dan zien we allebei hetzelfde. Vandaar de tattoo. Ik kijk sowieso al heel lang graag naar de maan en de sterren. Dat helpt om te relativeren: wat hier op aarde gebeurt, is niets in vergelijking met wat je in de lucht ziet. Als ik verdriet heb, lig ik altijd meteen naar buiten te kijken.”

Heb je een zwak voor de astronomische kant of de astrologische?

“Eerder de astrologische. Ik geloof in het lot, in tarotkaarten. Mensen lachen daar altijd mee, maar ik geloof ook in geesten, goede en slechte. Dat klinkt allemaal zweverig, maar ik ben zweverig realistisch.” (lacht)

Ga je zweven van aandacht?

“Nee. Ook niet van mannelijke aandacht. Ik heb heel veel zelfrespect en ik maak dat ook altijd duidelijk. Veel jongens van mijn leeftijd zijn een beetje bang van mij, denk ik, omdat ik een vrij sterk karakter heb. Ik heb geen vriend, op dit moment heb ik dat echt niet nodig.”

Je hebt je middelbaar nu afgemaakt. Voorgoed verlost van de boeken?

“Nee, ik ga in Antwerpen communicatiewetenschappen studeren. Ik ging eerst een jaar naar Amerika, waar mijn grootouders wonen, om mezelf een beetje te ontplooien. Maar dat plan is van de baan omdat muziek nu echt alles is voor mij.”

Ga je op kot?

“Nee. Ik woon in Mechelen. Al mijn vriendinnen gaan naar Gent en Leuven, maar Antwerpen is te dichtbij. Ik vind dat niet erg, ik ben sociaal genoeg om vrienden te maken. En Olga (Leyers, nvdr.) zit op dezelfde campus, we gaan zeker afspreken. Het zal zwaar worden, maar dat was in het vijfde en zesde middelbaar ook al zo. Ik ga proberen het statuut van kunstenaar te krijgen. Dan kan ik mijn jaar in twee splitsen en beter plannen. Dat zal nodig zijn, want op 24 november sta ik met mijn eigen show in de AB. Dat is mijn échte vuurdoop.”