Zeg farao en wij denken meteen aan Toetanchamon. En aan de geschiedenislessen van een bevlogen mevrouw Sledsens. Bijna veertig jaar lang fascineerde ze de eerstejaars van Instituut Spijker in Hoogstraten met haar kennis over het Oude Egypte. Marleen De Meyer was één van hen. De egyptologe maakt deel uit van een Belgisch team van archeologen dat opgravingen doet op de site van Dayr al-Barsha, zo’n 300 kilometer ten zuiden van Caïro. Zes maanden per jaar woont en werkt Marleen in Egypte. De andere helft van het jaar is ze docente egyptologie aan de universiteit van Leuven.

“De meeste mensen hebben een Indiana Jones-idee van archeologie”, meent Marleen. “Maar zoals in de film is het allesbehalve. Hier werken naast egyptologen en archeologen ook geografen, restaurateurs, antropologen, botanici en zoölogen. Archeologie is heel complex, daar komen al deze disciplines samen. Dat vind ik net het mooie ervan. Als team wonen en werken we twee maanden samen in een klein dorp in the middle of nowhere. Je leeft dus echt heel dicht op elkaar. Maar meestal valt dat gelukkig goed mee (lacht). En het fijne is dat iedereen enorm veel van mekaar opsteekt.”

Carine heeft de schoolbanken ondertussen ook achter zich gelaten, maar volgt het werk van Marleen nog op de voet. Heeft ze er zelf nooit van gedroomd om te gaan ­graven in Egypte? “Ik zou dat heel graag eens doen, ja”, klinkt het. “Aan den lijve ondervinden wat dat is, op zo’n site werken. Zelfs al is het maar als poetsvrouw (lacht).”