Het mag duidelijk zijn dat de hele tragikomedie vooral niet gaat over wie de beste kandidaat zou zijn. Het mag al een gelukkig toeval heten dat zowel Marianne Thyssen (CD&V) als Didier Reynders (MR) mooie geloofsbrieven hebben, de ene door haar harde werk in het Europees parlement, de andere door zijn decennium Europese vergaderingen over Financiën.

Het neemt niet weg dat de belangrijkste kwalificatie van Reynders voor de job niet in zijn Europese capaciteiten schuilt, maar in het feit dat zowat iedereen in de Belgische politiek hem liever kwijt dan rijk is. Een gevoel dat Juncker blijkbaar zou kunnen begrijpen. In de ‘Zweedse’ coalitie zou Reynders ongeveer evenveel ervaring hebben als alle andere toppers samen. De rest weet met andere woorden nu al dat ze zich met een zekere regelmaat in de luren zullen laten leggen. En binnen zijn eigen partij MR is het fragiele machtsevenwicht enkel te bewaren door Reynders zo ver mogelijk weg te sturen. Zolang hij in de buurt is, moet voorzitter Charles Michel constant over zijn schouder blijven kijken.

Op Thyssen valt dan inhoudelijk weer bijzonder weinig aan te merken. Bovendien zou ze het stuitend gebrek aan vrouwen in de nieuwe Commissie wat kunnen milderen. Tegen haar pleit dan weer de ‘logica’: CD&V zou te rijkelijk bediend worden. Het probleem met die redenering is dat logica binnen de atypische Zweedse coalitie ver te zoeken is. Is het zo veel logischer dat de MR zes ministers levert én een eurocommissaris? En het premierschap voor Kris Peeters slaat mathematisch inderdaad nergens op, maar dat kan ook alleen maar omdat de grootste Vlaamse partij, N-VA, helemaal geen zin heeft in de Wetstraat 16. Op zich is dat allemaal geen probleem, zolang iedereen beseft dat deze regering haar eigen logica en evenwicht zal moeten zien uit te vinden.

En dan kunnen ze misschien eindelijk uitmaken wie nu gewoon de beste kandidaat is om naar Europa te sturen.