Dumoulins zenuwslopende dag eindigde in historische triomftocht

Dan duikt hij naar beneden. Het worden de belangrijkste kilometers uit zijn niet eens zo lange loopbaan. Het zijn niet de meest tot de verbeelding sprekende kilometers van de honderdste Giro d'Italia. Het is 29,3 kilometer vlak. Ze voeren over de brede lap asfalt van het racecircuit, met nog een paar lastige bochten. Ze leiden hem langs betonranden, bedrijven, winkels, flats. Het zijn niet meer de glooiende weggetjes tussen wijnranken en olijfboomgaarden, het is niet meer kronkelen langs de laatste sneeuwresten op de Alpen of in de schaduw van de dreigende pieken in de Dolomieten.

_{Lees verder onder de foto.}

Geen druk

Het zal hem biet zijn. Hij is hier om een glanzend hoofdstuk toe te voegen aan alle naslagwerken van de wielrennerij. Voor hemzelf vooral, en de ploeg. Niet voor de Nederlanders die na 37 jaar droogte  - Joop Zoetemelk won in 1980 de Tour de France - hunkeren naar eindelijk weer een zege in een grote ronde, notabene de ronde die nog nooit door een landgenoot is gewonnen. Die druk voelt hij helemaal niet. Zoek het uit, verder.

Hij rijdt hier ook wel, zei hij vorige week in een perszaaltje, om niet de boeken in te gaan als de renner die de overwinning verspeelde door, quote, in de bosjes te schijten - cacare nel bosco, klonk het wat besmuikt in de vertaling. Dat bermbezoek kostte hem twee minuten. Daarom moet hij rammen. Daarom ziet hij af als, quote, een buffel. Zijn voorste tandwiel is een rad met maar liefst 58 tanden. Hij was niet zeker geweest van zijn zaak, verklaarde hij na zijn race. De zenuwen sloegen toe, toen hij na de verkenning van het parcours probeerde te ontspannen op een matras achter in de teambus.

Om 16.53 uur twittert Lance Armstong: 'Allez 181.' Het is Dumoulins rugnummer.

Het is warm, iets boven de dertig graden, daar houdt hij wel van, er staat een zacht briesje tegen, uit het zuidwesten, kracht 2. Zijn jacht op eeuwige wielerroem ziet er weer prachtig uit, ook al draagt hij het roze niet meer. Het is zelfs een voordeel, had ploegleider Aike Visbeek gezegd, zijn eigen tenue voor de tijdrit kan zomaar enkele seconden voordeel opleveren.

_{Lees verder onder de foto.}

Niks

Zoals een aal tegen de stroom in naar de Sargassozee zwemt, zo trekt Dumoulin met minieme kronkelingen in het lange en ranke lijf door de warme wind naar Milaan. Hij wil niks weten van tussentijden. Je kunt instorten als je hoort dat het niet hard genoeg gaat. Dat zijn naaste belagers na hem rijden, laat hem koud, zei hij zaterdag, toen hij van plaats twee naar vier in het algemeen klassement was geduikeld. Hij rijdt zijn eigen wedstrijd.

Op het metertje aan zijn stuur kan hij zijn hartslag volgen, zijn snelheid, het vermogen dat hij trapt, het aantal omwentelingen van de trappers per minuut. Maar ook daar kijkt hij maar weinig naar. Dumoulin heeft bijna genoeg aan zijn eigen gevoel.

Wat hij daarom niet weet, is dat zijn concurrenten achter hem niet hard genoeg rijden. Thibaut Pinot niet, Vincenzo Nibali niet. Nairo Quintana niet. Misschien heeft hij er toch iets van meegekregen, vermoedde Visbeek. Er is contact met de volgauto, hij moet horen wat er tegen elkaar wordt gezegd.

Om 17.13 uur heeft hij volgens de tijdwaarneming de Colombiaan te pakken.

33 minuten en 23 seconden na zijn vertrek uit Monza komt hij onder de boog door en rijdt over een roze loper naar het podium en de tenten. Een opstijgende zwerm duiven vormt alvast een erekoepel. Begeleiders beginnen hem te feliciteren. Jos van Emden valt hem in de armen. De renner van LottoNL Jumbo laat zijn tranen de vrije loop. Hij wint de tijdrit, hij is de Limburger 15 seconden te snel af.

Maar in de tent slaat Dumoulin de schrik om het hart. Even verkeert hij in de veronderstelling dat Quintana maar 3 tellen achter hem ligt. Waarom is hij in godsnaam dan al gefeliciteerd? Nerveuzer is hij nog nooit geweest. Het blijkt een verkeerde meting. Pas om 17.30, op bijna anderhalve minuut achterstand, stuitert de Colombiaan over de tegels van het plein.

_{Lees verder onder de foto.}

Dan is er de opluchting. Hernieuwde felicitaties, de roze trui op het podium, een wat trage uitvoering van het Wilhelmus, de spiraalvormige trofee met de namen van grote kampioenen. Hij geniet zichtbaar, maar echt uitgelaten is hij pas als zijn teamgenoten het podium beklimmen en een rondedans beginnen. Achter het podium wachten zijn ouders, zijn twee zussen en zijn vriendin Thanee.

Hij hoopt, zegt hij na de huldiging, dat zijn leven niet te veel zal veranderen, dat anderen hem niet anders zullen bejegenen. Hij wil nog over straat in Maastricht kunnen lopen. Hij is geen superheld. Hij is iemand die hard kan fietsen en nu de Giro heeft gewonnen. Maar hij is ook maar een gewoon mens. Maandag gaat hij barbecueën.