De invoering van de witte kassa’s zijn een ware calvarietocht geweest. De regering wilde al veel langer werk maken van de toestellen die het voor horecazaken onmogelijk maken nog in het zwart te werken, maar de maatregel werd verschillende keren uitgesteld. Sinds begin dit jaar is het echter zover. Elke zaak die jaarlijks meer dan 25.000 euro omzet haalt uit maaltijden moet er een installeren. Het gaat in totaal om meer dan 17.000 zaken.

71% in Vlaanderen

Uit cijfers die Vlaams parlementslid Jan Van Esbroeck (N-VA) van de FOD Financiën te pakken kreeg, blijkt echter dat de witte kassa’s vooral een Vlaamse zaak zijn. Hoewel minder dan 60 procent van alle horeca Vlaams is, staat 71,5 procent van alle witte kassa’s in Vlaanderen. Wallonië heeft maar 19 procent van de kassa’s staan, terwijl 28 procent van alle zaken er gevestigd zijn. Voor Brussel een gelijkaardig beeld: 9 procent van de kassa’s voor 14 procent van alle horecazaken.

Van Esbroeck ziet er een communautair verhaal in. “Het is net zoals met het rookverbod in de cafés. Vlaanderen toont zich een goede leerling, maar de Franstaligen laten gedijen. We zien wel, denken ze. De inspecteurs zijn ook veel actiever en plichtsbewust dan die in Wallonië”.

Veel controles zijn er echter nog niet geweest. De wetgeving is ook nog maar pas sinds eind juni helemaal klaar. Bij minister van Financiën Johan Van Overtveldt (N-VA) rekent men er alvast op dat de controles er zullen voor zorgen dat iedereen zich snel in orde stelt.

“Gelijke behandeling”

Bij Horeca Vlaanderen wil men dat iedereen op eenzelfde manier wordt behandeld. “Wie de wet goed toepast, mag niet de dupe worden. Dit mag niet voor oneerlijke concurrentie zorgen”, waarschuwt gedelegeerd bestuurder Danny Van Assche. Hij wil er echter geen communautaire zaak van maken. Dat er zo’n verschillen bestaan tussen Vlaanderen en Brussel en Wallonië heeft er volgens hem vooral mee te maken dat Horeca Vlaanderen al jaren bezig is de komst van de witte kassa’s voor te bereiden. “Onze houding was: of we het nu leuk vinden of niet, we moeten erin mee. Dat was in Brussel en Wallonië niet het geval. Zij hebben een hele tijd een afwachtende houding aangenomen en er hun Latijn niet in gestoken”.