Hét dilemma van de eerste Werchter-dag: de uppercuts van Savages of het aanstekelijke Whitney?
Savages (Main Stage, 15 uur - 16 uur)
“I adore life.” Zangeres Jehnny Beth last een geladen pauze in. Gejuich stijgt op in het publiek. Zij kan een glimlach amper onderdrukken, maar blijft onverminderd in haar rol van bezwerende helleveeg. “I adore life”, herhaalt ze opnieuw, de stem gezwollen, de wonderlijke reeënogen wijdopen gesperd. Andermaal volgt een juichsalvo.
Je zou dit soort euforische taferelen niet meteen verwachten bij de sub-zero postpunk waar Savages zich in het begin op liet voorstaan. Maar de voorbije twee jaar lijkt de Britse groep er vooral op gebrand om een ode aan het leven te brengen. Het concert als een levensbekrachtigende bijeenkomst, zouden louche goeroes dat noemen.
De muzikale knock-outstrategie van Savages: withete woede, verpakt in juweeltjes van songs
Niet dat de vier angry young women van Savages veel boodschap hebben aan zo’n ijl gewauwel. In hun songs klinkt elke drumslag als een oplawaai met een boksijzer, en voelt elke baslijn aan als de dikke elastische touwen van een boksring waar je in kunt blijven hangen, terwijl je doorheen de set bedacht wordt met een pak uppercuts.
Die beeldspraak is niet willekeurig: op de hoes van Adore Life prijkt de gebalde vuist van zangeres Jehnny Beth, met rond zowat elke vinger een stekelige ring. Het vat deze muzikale knock-outstrategie van Savages fraai samen: withete woede, verpakt in juweeltjes van songs. Op Rock Werchter zijn de verwachtingen hooggespannen voor het concert van Savages. Wij hopen alleszins op een set die moeiteloos een hele nacht nerveus zal blijven jakkeren door ons bont en blauw geslagen hoofd.
Whitney (KluB C, 15 uur - 15.45 uur)
Toegegeven: wanneer we de groepsnaam horen, moeten we nog steeds eerder denken aan The Bodyguard, de bekentenis “crack is whack” en de heerlijke 80s-bubblegumpop van ‘I Wanna Dance With Somebody’. Maar toch heeft de groep Whitney - sans Houston dus - zich net zo goed een weg gebaand naar ons geheugen.
De singles ‘No Woman' en 'Golden Days' slopen vorig jaar dan ook binnen als rotaanstekelijke radiodeuntjes, en ook hun debuut Light Upon The Lake bleek een voltreffer.
'The Guardian' beschreef hun muziek dan ook treffend als “If Curtis Mayfield fronted a stoner-rock band”
De sound van Whitney situeert zich ergens tussen Nashville en de West Coast: daar is het blijkbaar wonderlijk mijmeren over break-ups en breakdowns. Hun muziek klinkt immers zonnig, melancholisch, soulvol nostalgisch en luilekker tegelijkertijd: alsof je zonder veel ambities languit in het gras ligt, je aan de wolken vergaapt en de hamvraag van de dag blijft of je wel genoeg biertjes in de autokoffer hebt geladen. The Guardian beschreef hun muziek dan ook treffend als “If Curtis Mayfield fronted a stoner-rock band”.
Tijdens Best Kept Secret zette een druilerig Hilvarenbeek het spontaan op een zomeren toen ze op het podium kwamen, en hetzelfde hopen we op Rock Werchter. De weerman voorspelt immers vier dagen regen, maar wij rekenen op minstens een paar goudkleurige zonnestralen wanneer de groep zijn roestige americana en zonovergoten Westcoast-pop komt brengen.
WIE WINT? We adore life. En ook op een podium geldt: dames eerst. Savages winnen dus met een levensbekrachtigende neuslengte voorsprong.