Objectief gezien lijkt Thyssen de beste keuze. Juncker maakt er namelijk geen geheim van dat de keuze voor een vrouw ook uitzicht geeft op een belangrijke portefeuille in de economische sfeer. Mocht België toch per se voor een mannelijke kandidaat willen gaan, dan kan die worden opgezadeld met de bevoegdheid van pakweg Klimaat of Consumentenbeleid. Belangrijke thema’s, daar niet van, maar toch niet datgene waarmee je in Europa het verschil kunt maken.

Maar de keuze voor een Eurocommissaris is dus ook bij uitstek een politieke kwestie. MR-voorzitter Charles Michel hoopt namelijk op die manier te worden verlost van Didier Reynders, de eeuwige opposant van de Michelclan binnen zijn eigen partij. En bij Open Vld geldt ongeveer hetzelfde voor voorzitter Gwendolyn Rutten, die niet zit te wachten op een comeback van Karel De Gucht naar de nationale politiek.

CD&V zit met een ander probleem. Als Thyssen de job krijgt en Kris Peeters premier wordt, dan zullen de andere regeringspartijen (MR, Open Vld en N-VA) erop hameren dat het voor de christendemocraten welletjes is geweest.

Peeters & co willen graag ook nog belangrijke ministerposten uit de brand slepen voor Koen Geens en Pieter De Crem, maar je kunt niet alles hebben in het leven, nietwaar?

Belangrijk wordt de opstelling van de N-VA. Die partij claimt opvallend weinig, gezien haar electorale succes.

Ze heeft geen kandidaat-premier en dingt ook niet mee naar de functie van Europees commissaris. Blijkbaar wil ze vooral wegen op bepaalde federale departementen zoals Migratie en Werk. In de marge kan de steun aan kandidaten van andere partijen voor topfuncties mooie pasmunt opleveren voor het bereiken van andere doelen.

Door Lex Moolenaar