Na een verpletterende albumvertolking zakte U2 dit weekend een beetje in
Er waait een lekker briesje over de hoofden van 65.000 U2-fans in Los Angeles, wanneer de droge klappen op de drums iedereen doen opspringen. De intro van 'Sunday Bloody Sunday' kent iedereen hier - het was in 1983 een van de eerste grote hits die de Ierse band had in de Verenigde Staten.
Het is wel even zoeken naar Larry Mullen Jr., die deze vroege momenten van collectieve extase veroorzaakt. En waar is gitarist The Edge eigenlijk, wiens lyrische gitaarlijnen meteen al akelig scherp klinken? Zelfs helemaal achterin het stadion klinkt het geluid van meet af aan al om door een ringetje te halen, maar waar is de band?
Die staat op een klein podium, door een catwalk verbonden aan het hoofdpodium. Vier kleine poppetjes, meer niet. Maar wat een machtig geluid. 'New Year's Day' volgt en is al even strak en helder. Het publiek laat zich daarna van haar meest oorverdovende kant horen in 'Pride (In The Name Of Love)': "In the naaaame of love"!
De kop is eraf in Pasadena. Het werkt goed, even een paar oude hits om de Rose Bowl voor te bereiden op de integrale vertolking van het album The Joshua Tree, dat nu dertig jaar oud is.
Het was de plaat die van U2 in de Verenigde Staten een megaband zou maken, en de plaat waarme ze voor het eerst stadions vulden.
Oogstrelend mooi
Die overgang van klein naar groot wordt nu tijdens de Joshua Tree Tour mooi verbeeld, wanneer de vier bijna onzichtbare jongens plaatsnemen op het hoofdpodium en het reusachtige, 60 meter brede widescreen-videoscherm voor visuele ondersteuning zorgt.
De oude liedjes zijn vanaf nu onlosmakelijk met de nieuwe beelden verbonden
Als de eerste nog wat abstracte tonen van 'Where The Streets Have No Name' opklinken is er weer zo'n moment van extase. Dit keer veroorzaakt door de prachtige, door Anton Corbijn verzorgde zwart-wit beelden gedraaid door de voorruit van een auto die door het woestijnlandschap met Joshuabomen rijdt.
Het gebruik van video als visuele ondersteuning bij stadionconcerten heeft sinds The Joshua Tree een grote vlucht genomen, maar zo oogstrelend mooi en voor het hele stadion zichtbaar, zijn beelden maar zelden.
De camera die zich een weg zoekt door de Joshuabomen in 'I Still Haven't Found What I'm Looking For'; de roze-blauwe kleurschakeringen in 'With Or Without You': de oude liedjes zijn vanaf nu onlosmakelijk met de nieuwe beelden verbonden. Zo goed werken ze.
Ode aan Chris Cornell
En dan zijn dit nog de Joshua Tree-liedjes die U2 eigenlijk altijd is blijven spelen. Het door The Edge achter de elektrische piano heel klein gehouden 'Running To Stand Still', waarmee kant één destijds besloot, leidt een aantal nummers in dat zelden of nooit door U2 op de setlist is gezet.
Onder het licht van de rode maan op het doek, is iedereen muisstil
Geen idee waarom niet, want 'Red Hill Mining Town' (nooit eerder live gespeeld) is dankzij een lichte aanpassing in het arrangement vanavond een hoogtepunt. Net als 'One Tree Hill', dat door Bono wordt opgedragen aan de vorige week door zelfmoord omgekomen Chris Cornell. De zanger van Soundgarden leek het volgens een oprecht emotioneel klinkende Bono eindelijk net te gaan redden. Onder het licht van de rode maan op het doek, met een Bono die loepzuiver, heel ingetogen het liedje geschreven voor een andere overleden vriend van hem zong, is iedereen muisstil. Waarna Trump voorafgaand aan 'Exit' de stemming doet omslaan. Walter Trump wel te verstaan, in een een tv-serie uit 1958, Trackdown. Deze Trump wil ook een muur bouwen om zijn mensen te beschermen. De analogie met de actualiteit ontgaat niemand, zeker niet wanneer een van de acteurs "You're a liar, Trump" roept.
'Exit' ontvouwt zich vervolgens als een bijna hysterisch stukje exorcisme, dat de climax van de avond blijkt.
Het wereldleed
U2 slaagt er werkelijk in met de uitvoering van een dertig jaar oude plaat parallellen met het heden zichtbaar te maken. Zo'n zinnetje van Bono als "Dank aan Amerika, dat jullie ons Ieren ooit binnenlieten", alleen al.
Bono laat de muziek (met beelden die we graag nog eens rustig terug zouden zien) het werk doen. En je hoopt dan echt dat hij die houding een heel concert kan volhouden. Maar na de soms ronduit verpletterende albumvertolking zakt het allemaal wat in.
Bono wil zijn publiek ook nog even op het nodige wereldleed wijzen
Het lijkt of de band er ook nog niet helemaal uit is hoe ze het laatste uurtje moeten vullen. Rockers als 'Beautiful Day' en 'Elevation' werken, net als het bezwerende 'Bad'. Maar Bono wil zijn gehoor ook nog even op het nodige wereldleed wijzen. De vluchtelingencrisis ('Miss Sarajevo', knap omgedoopt tot 'Miss Syria'), vrouwenongelijkheid (Ultraviolet): Bono moet het toch even aankaarten. Als hij dan tot slot een nieuw liedje aankondigt, 'The Little Things That Give You Away', is hij toch een deel van zijn publiek kwijt.
Met The Joshua Tree zit het meer dan goed, dat zal op 1 augustus in het Koning Boudewijn Stadion niet anders zijn. Maar hoe daarna verder te gaan? Dat lijkt nog even zoeken. In Pasadena blijft zondag de echte climax in ieder geval achterwege.
U2 speelt op 1 augustus in het Koning Boudewijn Stadium.