Zo knap klinkt de woede van een krasse zeventiger
Zelfs een kwarteeuw na zijn laatste rockplaat Amused to Death klinkt Roger Waters bijzonder vertrouwd op Is This The Life We Really Want?. En vervelen doet hij nooit.
"Wish you were here in Guantanamo Bay", klinkt het wrang in 'Picture That'. De verwijzing naar het gevangenenkamp doet vermoeden dat Roger Waters de blik nog strak gericht houdt op alle onrecht in de wereld, al bevat die zin natuurlijk ook een wenk naar zijn eigen verleden met Pink Floyd - 'Wish You Were Here' was een grote hit.
Toen frontman Syd Barrett een halve eeuw geleden mentale problemen kreeg, werd Waters de artistiek leider van die groep. Onder hem trok Pink Floyd richting symfonische rock, en met grandeur opgezette conceptplaten.
Die teneur werd aangehouden op soloalbums als Radio K.A.O.S. (1987) en Amused to Death (1992). Anno 2017 blijkt Roger Waters geen spat veranderd. Van de verloederde zeden, de consumptiemaatschappij tot de akelige trekjes van alles wat naar autoriteit ruikt: hij blijkt verknocht aan zijn stokpaardjes.
"It's never really over", hoor je hem verzuchten op deze plaat. Zijn vertrouwde, zelfs wat voorspelbare pleidooi voor een zinnigere wereld staat gelukkig zelden in de weg van een knappe song.
Zijn pleidooi voor een zinnigere wereld staat gelukkig zelden in de weg van een knappe song
Met producer Nigel Godrich aan boord kan dat amper verbazen. Die wierp zich doorheen de jaren zo'n beetje op als de wonderdokter achter prachtplaten van Radiohead, Paul McCartney en Beck. Op Is This The Life We Really Want? stond Godrich mee in voor de arrangementen en geluidscollages.
Zijn aandeel op deze plaat blijkt erg duidelijk in het melancholische 'The Last Refugee', dat muzikaal aanleunt tegen de sound op Sea Change van Beck, terwijl het indrukwekkende 'Is This The Life We Really Want' een onderonsje met Radiohead doet vermoeden.
Waters speelt heel doelbewust met samples: we horen zeemeeuwen krijsen, angstaanjagende oorlogsgeluiden, verstoorde radio-uitzendingen, de sprekende klok, een zeurende Donald Trump... De gekende woede en onrust van weleer is nooit veraf. "Picture a leader, with no fuckin' brains", sneert Roger Waters ergens.
Het mag overigens een wonder heten dat deze krasse zeventiger nog dramatisch kan uithalen, maar net zo goed klinkt er vaak een aandoenlijke krak in zijn stem, ergens tussen Leonard Cohen en Johnny Cash in. Zoals in 'Déjà-vu', voorlopig onze favoriet op de plaat. "If I had been God (...) I believe I could have done a better job", oordeelt hij daar. Ons oordeel over deze plaat? Niet goddelijk, but much better than just a good job.
Is This The Life We Really Want? verschijnt 2/6 bij Columbia