China was de rots in de branding tijdens de financiële crisis van 2008. De Chinese overheid pompte direct geld in de economie: de kredietvoorwaarden voor bedrijven werden versoepeld, terwijl bij ons de bedrijven geen kredieten meer kregen van de zieltogende banken.

Er zijn andere tijden geweest in China, toen Mao Tse Tung de ideale maatschappij nastreefde: alles zo gelijk mogelijk verdelen. Gelijk, dat wel, maar steeds minder. Tot één bol rijst per dag. De overheid ging net niet zo ver om te bepalen op hoeveel rijstkorrels je recht had. Dat had gekund, want het waanidee dat alles gelijk moest verdeeld worden, leidde tot een hongersnood die evenveel slachtoffers maakte als drie keer de bevolking van België.

Bij ons zijn er nog altijd politici die obsessief strijden voor inkomensgelijkheid, in hun ogen het aards paradijs. In alle landen van de wereld waar het communisme werd geprobeerd, heeft men vastgesteld dat het socialistisch ideaal niet helemaal verenigbaar is met de menselijke natuur. Dat bleek ook bij Mao zelf: de gelijkheid die hij predikte was voor zijn onderdanen, niet voor hemzelf. Terwijl anderen honger leden, at hij zijn buik rond en liet hij jonge maagden uit het platteland overkomen zodat ze één konden worden met de grote leider, toch voor een paar uur.

De snelle groei van de welvaart heeft het leven in China drastisch veranderd. Het verschil tussen wie nu jong is en wie dat een generatie geleden was, is immens. De huidige president Xi Jinping is vastberaden om dit succes voort te zetten. Hij weet dat hij daarvoor een enorme barrière zal moeten overwinnen: de corruptie. Een verdere stijging van welvaart is alleen mogelijk als hij de corruptie in zijn land kan terugdringen. De ‘corruptie-index’ klasseert elk jaar 175 landen van de wereld van niet of zeer weinig corrupt naar erg corrupt. China staat op de 100ste plaats, dus erg corrupt. Ter vergelijking: wij staan op plaats 15 en bij ons is ook niet alles proper.

Een andere grote uitdaging is de verdere overgang van het staatskapitalisme naar een kapitalisme waarin de privé een grotere rol moet krijgen. De groei van krediet en de regulering van de banken zijn enkele van de belangrijke knelpunten voor de Chinese overheid.

Wat opvalt, is dat China zich buiten de internationale ‘meningsverschillen’ en al zeker weg van conflicten houdt. Dat kan zijn omdat China duizenden jaren lang fel op zichzelf gericht was en zich nauwelijks voor het buitenland interesseerde, of het kan gewoon een verstandige keuze zijn. China heeft het al 40 jaar goed gedaan, zowel economisch als politiek. Maar het is niet zo vanzelfsprekend geweest en het zal niet eenvoudig zijn om die koers aan te houden. Hopelijk lukt het.