De Europese Gemeenschap van Kolen en Staal zoals die oorspronkelijk ontstond met zes lidstaten en vervolgens uitgroeide tot de Europese Unie met 28 lidstaten zoals we die nu kennen, heeft ons veel goede zaken opgeleverd. Vrede. Het wegvallen van de landsgrenzen waardoor we kunnen reizen, werken, wonen en studeren waar we willen. De creatie van een interne markt met circa 500 miljoen consumenten waar we economisch allemaal beter van zijn geworden. De euro. En samen staan we sterker om grensoverschrijdende problemen aan te pakken zoals energievoorziening, terrorisme of klimaatverandering.

Toch neemt de kritiek op de Europese Unie en haar instellingen alsmaar toe. Bij de jongste Europese verkiezingen waren de eurosceptische partijen de grote winnaars. Of ze nu links dan wel rechts van het politieke spectrum stonden, maakt niet uit. Een niet onbelangrijke verklaring hiervoor is dat Brussel, de politieke hoofdstad van Europa, een gemakkelijke zondebok is voor nationale politici. Alles wat fout loopt of moeilijk ligt bij de bevolking, is de fout van Europa. Andere verklaringen zijn de gigantische bureaucratie, de verloning van die bureaucratie en de politici, de misbruiken met Europese gelden en de stortvloed aan Europese reglementering. Meer dan de helft van de Belgische wetgeving is vertaling van Europese wetgeving. Tot slot kan en moet men ook aantekeningen maken bij het Europese politieke beleid.

De klemtoon is de laatste jaren te fel komen te liggen op een stringent monetair en budgettair beleid. Dat ging, mede door de bankencrisis en de economische crisis, ten koste van de tewerkstelling. Het vrij verkeer van personen, goederen en diensten is ook op geen enkele manier sociaal gecorrigeerd, met opnieuw werkloosheid, sociale dumping, misbruiken en lonen die onder druk staan tot gevolg. Dat stoot tegen de borst. De commissie-Juncker wil het tij keren. Een investeringsprogramma van 300 miljard euro moet zorgen voor meer economische groei en dus ook voor meer tewerkstelling. En Marianne Thyssen, de Belgische eurocommissaris, moet werk maken van een socialer Europa. Dat is niets te vroeg. Europa moet dringend een menselijk gezicht krijgen. Anders wordt het niets.