Soms heb ik het heel moeilijk om te verwerken dat ik niet kan wat andere mensen kunnen, daarom dit blogje.
Ik wil mijn verdrietjes en frustraties van me af kunnen schrijven.
Maar ook de leuke dingen die ik meemaak wil ik erop schrijven, anders zou dit maar een verdrietig blogje worden en dat wil ik nu ook weer niet.
Op 2 maart ben ik zoals mijn mama geopereerd aan een gastrix bypass, een moeilijk woord voor maagverkleining. Bij mijn mama is het nu meer dan één jaar geleden en zij is 39 kilo afgevallen, daarom dacht ik omdat ik ook heel zwaar ben, ik wil dat ook wel laten doen, maar ik was heeeeeeeeeeeel bang voor de narcose. Maar weer was mijn mama van de eerste moment bij mij, ze is naar al de onderzoeken mee geweest en heeft me geen seconde alleen gelaten. Toen ze zeiden dat alles ok was, en er een datum werd vastgelegd, werd ik al langer hoe banger, maar ik werd door iedereen fantastisch goed begeleid. Zelfs in het dagcentrum hebben ze mij langs alle kanten geholpen. Toen de dag aangebroken was ben ik met mama naar het ziekenhuis getrokken en hebben we ons geinstaleerd in de kamer, mama is heel de tijd bij mij gebleven. daar ik stotter en mij (zeker als ik zenuwachtig ben) moeilijk verstaanbaar kan maken, had ik voor de dokter een briefje geschreven, of hij goed voor mij wou zorgen, want dat ik graag wou blijven leven. De dokter heeft mij gerustgesteld en mama mocht bij mij blijven tot ik diep in slaap was. Toen ik wakker werd in de ontwaakzaal stond mama al terug naast mijn bed, dat vond ik fijn. In het begin kon ik maar heel weinig eten. Na vier dagen mocht ik naar huis. Nu zijn we dus al 4 maanden verder en ben ik al 17 kilo kwijt, en kan ik al wel meer eten. Ik verdraag alles van eten en drinken juist zoals mijn moeder. Ik voel me ook al veel fitter en kan al heel lange wandelingen doen. Ik ben ook terug begonnen met judo te doen, en dat is leuk. Soms als het iets heel lekkers is dat mijn moeder heeft gemaakt van eten vind ik het wel spijtig dat ik nog maar zo weinig kan eten, maar aan de andere kant moet ik nu niet meer dieeten en moet ik er niet op staan kijken als de andere van het dagcentrum bv een ijsje eten, want ik kan dat nu ook, het is dan maar één bolletje, maar dat vind ik al heel plezant. Ik heb geen spijt dat ik die operatie heb laten doen.
Ik wil mijn ouders bedanken voor wat ze allemaal voor mij doen. Want ik weet dat dat niet simpel is. Ze staan altijd klaar voor mij. En ze proberen mij een gewoon leven te laten leiden. Als er iets te doen is of ik ga met mijn vrienden weg zijn ze er altijd bij. Zelfs met de muziek zijn ze er altijd bij. Zo kan ik doen wat ik graag doe. DANK U
Het begon al van kleins af aan . Dat ik niet zonder mijn mama kan. vroeger durfde ik zelfs niet alleen in de badkamer blijven. Ik durfde niks alleen. Als ik moest gaan slapen moest mama mee tot ik sliep, als ik dan 's nachts wakker werd, moest mama weer komen. Ik heb een extreme verlatingsfobie, dit komt door dat ik het syndroom van Gilles de la Tourette heb. Met ouder te worden is dit wel verbeterd, maar waar ik ook ben, toch moet ik altijd iemand in de buurt hebben waarin ik een rotsvast vertrouwen heb. Nu kan ik al ergens zijn zonder dat ik dicht bij mijn moeder moet zijn, het is voldoende dat ik weet dat zij in dezelfde ruimte of dicht in de buurt is. Mama heeft er al enorm veel voor gedaan om mij van die angsten af te helpen, maar echt weg gaan die nooit gaan. Ook durf ik niet zomaar met iedereen weggaan zelfs niet met mijn zus, en sinds een paar jaar nog maar durf ik ook met mijn papa weggaan, dus mijn ouders zijn nooit alleen ofwel gaan ze apart weg, ofwel ga ik overal mee naartoe. Alleen als ik op kamp ben met het dagcentrum kunnen ze eens onder hun tweetjes weg. Ik weet dat dit niet gemakkelijk is voor hen, maar ook niet voor mij. Ik zou ook veel liever overal met vrienden alleen naartoe gaan, maar wat ik ook probeer die angst steekt dan de kop op en ik krijg gewoon een blackout en weet niet meer wat ik doe van angst, ik zou dan iedereen die in mijn weg staat tegen de grond kloppen om zo bij mijn moeder te geraken. Zo heb ik ooit een ruit stuk geslagen omdat ik niet bij haar was, nadien zijn we mijn hand moeten gaan laten naaien. Dit is heel vervelend, maar het is echt buiten mijn wil om, ik zou het liever anders hebben. Ook heb ik een tijd het idee gehad als ik niet bij mijn mama was dat ze zou doodgaan, ik ging overal waar ik was lopen omdat ik zo bang was dat ze zou doodgaan. Gelukkig is dit nu over. Mijn ouders moeten een enorm geduld hebben met mij, want ik heb heel veel dwanggedachten, dit zijn dingen die ik mij voorstel die ik moet doen, zoals bv. als ik op straat loop de muren aanraken, of als ik mijn schoenen aandoe met mijn tenen draaien, of altijd hetzelfde bestek moeten hebben. Zo zijn er duizend en één dingen die ik doe die iemand anders niet doet, en soms verliezen ze hun geduld wel eens, maar je zou voor minder, niet ??? Ik kan alles wat een ander kan maar........ ik ben enorm traag in mijn handelingen. Daarom duurt alles ook extreem lang, weer zoiets waar je heel veel geduld moet hebben voor mij. Zo zit ik in elkander, niet meer of niet minder, neem me dus zoals ik ben, en heb wat geduld met iemand zoals ik.
Mijn mama is 26 jaar onthaalmoeder geweest. Dat was wel heel tof. Iedereen aanvaardde mij zo als ik ben en dat was wel tof. We hadden zogezegt een rock groep en die noemde B.B. W.E. E groep. Dat waren onze voornamen Bert, Branca, Wendy, Els en Erik. Bert speelde keyboard ik speelde gitaar Wendy speelde fluit Els was onze baas en Erik speelde drum. En we gingen ook op toernee om te spelen natuurlijk maar dat was heel plezant. Als er iemand jarig was was het echt feest met taart en kadootjes. Zelfs funny pissang en kiddibul was er. Met sinterklaas was het ook groot feest . Mijn mama liet ieder jaar samen met een ander onthaalmoeder sinterklaas komen dat was echt zalig. We gingen ook veel op uitstap met de kindjes. Ieder vakantie gingen we wel ergens naar toe In de kleine vakanties gingen we naar de cinema. En in de grote vakantie gingen we naar de zee of naar een pretpark We zijn zelfs is met een paar kindjes gaan kamperen. Als afscheid zijn we met al de kindjes een week naar sunparks geweest. Vorig jaar in oktober zijn we met al de kindjes van de laatste tien jaar gaan bowlingen dat was pas tof ze nog eens terug te zien. ik ben zogezegd getrouwd met de maxime.
Ik ben als een heel normale gezonde baby geboren. Mijn mama zegt dat ik een rustige baby was. Toen ik zes maanden was is de" miserie begonnen. Ik kreeg strottenhoofdonstekingen met heel hoge koortsen, die ze enkel naar beneden kregen met spuiten, ook moest ik iedere keer naar het ziekenhuis voor zuurstof te krijgen. En daar is het toen gebeurd, ik heb zuurstoftekort gehad en zo ben ik gehandicapt geworden. Wat ik juist heb dat hebben ze nog altijd niet gevonden, buiten het syndroom van Gilles De La Tourette, weten ze niets. Mijn mama zegt dat ik van elke handicap een klein beetje heb. Die Gilles De La Tourette is niet leuk, want buiten de tic's heb ik ook nog extreme angsten daarvan en veel dwanggedachten. Ik moet bv. voor ik mijn schoenen aandoe aan mijn tenen kunnen draaien of ik voel me heel de dag ambetant, en zo zijn er nog ongelooflijk veel van die gedachten die ik heb. Ik ga ook nooit alleen kunnen wonen, want dat durf ik niet. Ik durf ook niet alleen ergens naartoe gaan. Meestal als ik met mijn vriendje of vriendinnetjes ergens naartoe wil gaat mama mee, en ze gaat dan ergens anders zitten, bv als we naar de cinema gaan. Het is voor mij voldoende dat ik weet dat ze ergens aanwezig is. Ik ben overdag in een dgacentrum en dat doe ik heel graag. Ik speel ook nog gitaar in een orkest en doe judo, ook daar is mama altijd bij. Verder begrijp ik alles wel goed en ik ben wel heel goed in taal, maar rekenen gaat veel minder. Ik weet wel de waarde van geld. Ik kan mij heel goed behelpen, maar het gaat allemaal heel traag, ik mag af en toe koken, en dan nodig ik meestal vrienden uit, maar dan moet ik wel 's morgens beginnen, met de hulp van mama, en dan ben ik 's avonds wel klaar. Mijn beste recept is chocolademousse. Het liefste wat ik op het dagcentrum doe is houtbewerking. Later ga ik in een gezinsvervangendtehuis wonen, maar ik hoop dat ik nog lang thuis bij mijn ouders kan wonen.
De Caro wou over twee weken niks meer eten maar drinken deed ze heel veel. Den dierenarts dacht eerst aan een maag darm ontsteking. maar dat was het niet. Toen moesten we nuchter bloed laten trekken en urine binnen doen. daarin was te zien dat ze heel erge bloedarmoede had . En den dierenarts zei dat dat kanker aan de milt kon zijn. Maar om zeker te zijn moetste we een echo laten nemen. Dus heeft mijn mama naar de dxierenkliniek gebeld om een afspraak te maken. De woensdag moesten we komen. Toen het de maandag het slechter ging heeft mijn mama de dierenarts terug gebeld. Om ons Caro een vitamine spuit te geven om tot de woensdag te overbrugge. Maar haar ogen en haar oren en haar slijmvliezen zagen al helemaal geel. Den dierenarts zei dat het kanker kon zijn aan de lever. De woensdag moest den echo gemaakt worden. Maar ze had een erg agressieve lymfklierkanker. Dus moesten we ze laten in slaap doen. Mijn mama belde naar den dierenarts maar die kon niet komen. Dus kwam ze een donderdag om ze te laten inslapen. Ik mis ons Caro heel heel erg. want ze was heel ontstuimig maar heel lief.
Ik heb twee honden Caro is een bernersennen hond en Raya is een york. Caro is niet zo goed. Mijn mama gaat er een woensdag met ons Caro naar de dokter om een echo van haar milt te laten nemen. Want ze denken dat ze een tumor heeft aan de milt. Ik heb ook nog vier poezen Jana,Aruna, Ella en Toulouse. En ik heb ook drie vogels Kuifke, Luna en Mateke We hebben ook nog vissen. Ik heb ook nog een schildpad, Louis.
Mijn naam is Branca Mijn nicknaam is Aruna. Ik woon in Merksem. Ik ben gehandicapt. Mijn hobbys ziijn judo, gitaar spelen in een orkest, computer,reizen, Ik heb een zus en die heeft twee kindjes. Mijn mama heeft ook een blog. http://blog.seniorennet.be/rayaatje Ik ga naar een dagcentrum. Ik ben heel veel geintreseerd in de Titanic. Ik woon nog thuis. Ik ben dertig jaar oud.
