Het begon al van kleins af aan .
Dat ik niet zonder mijn mama kan.
vroeger durfde ik zelfs niet alleen in de badkamer blijven.
Ik durfde niks alleen.
Als ik moest gaan slapen moest mama mee tot ik sliep, als ik dan 's nachts wakker werd, moest mama weer komen.
Ik heb een extreme verlatingsfobie, dit komt door dat ik het syndroom van Gilles de la Tourette heb.
Met ouder te worden is dit wel verbeterd, maar waar ik ook ben, toch moet ik altijd iemand in de buurt hebben waarin ik een rotsvast vertrouwen heb. Nu kan ik al ergens zijn zonder dat ik dicht bij mijn moeder moet zijn, het is voldoende dat ik weet dat zij in dezelfde ruimte of dicht in de buurt is. Mama heeft er al enorm veel voor gedaan om mij van die angsten af te helpen, maar echt weg gaan die nooit gaan.
Ook durf ik niet zomaar met iedereen weggaan zelfs niet met mijn zus, en sinds een paar jaar nog maar durf ik ook met mijn papa weggaan, dus mijn ouders zijn nooit alleen ofwel gaan ze apart weg, ofwel ga ik overal mee naartoe. Alleen als ik op kamp ben met het dagcentrum kunnen ze eens onder hun tweetjes weg. Ik weet dat dit niet gemakkelijk is voor hen, maar ook niet voor mij. Ik zou ook veel liever overal met vrienden alleen naartoe gaan, maar wat ik ook probeer die angst steekt dan de kop op en ik krijg gewoon een blackout en weet niet meer wat ik doe van angst, ik zou dan iedereen die in mijn weg staat tegen de grond kloppen om zo bij mijn moeder te geraken.
Zo heb ik ooit een ruit stuk geslagen omdat ik niet bij haar was, nadien zijn we mijn hand moeten gaan laten naaien. Dit is heel vervelend, maar het is echt buiten mijn wil om, ik zou het liever anders hebben.
Ook heb ik een tijd het idee gehad als ik niet bij mijn mama was dat ze zou doodgaan, ik ging overal waar ik was lopen omdat ik zo bang was dat ze zou doodgaan. Gelukkig is dit nu over.
Mijn ouders moeten een enorm geduld hebben met mij, want ik heb heel veel dwanggedachten, dit zijn dingen die ik mij voorstel die ik moet doen, zoals bv. als ik op straat loop de muren aanraken, of als ik mijn schoenen aandoe met mijn tenen draaien, of altijd hetzelfde bestek moeten hebben. Zo zijn er duizend en één dingen die ik doe die iemand anders niet doet, en soms verliezen ze hun geduld wel eens, maar je zou voor minder, niet ???
Ik kan alles wat een ander kan maar........ ik ben enorm traag in mijn handelingen.
Daarom duurt alles ook extreem lang, weer zoiets waar je heel veel geduld moet hebben voor mij.
Zo zit ik in elkander, niet meer of niet minder, neem me dus zoals ik ben, en heb wat geduld met iemand zoals ik.