lancering in 1967 vanaf Baikonur LC1/5, van het Soviet ruimteschip Soyuz 7K-OK-3.

Dit is de derde test van een later te bemannen Soyuz.

Na 48 uren in een baan om de aarde komt het tuig door controleproblemen te steil naar beneden, waardoor er een gat van 30 cm in het hitteschild brandt. Vervolgens valt de capsule door het ijs in de zee van Aral.

De vluchtleiding beoordeelt de testresultaten toch als “voldoende” om over te gaan tot de lancering van de bemande Soyuz 1.

(afbeelding: een expo-model van dit ruimteschip)

Enkele gegevens:

NSSDC ID: 1967-009A

Norad ID: 2667

Andere namen: Kosmos 140

Lanceertuig: Soyuz

Massa: 6450 kg.

lancering in 1968 vanaf Baikonur LC1/5, van de Soviet ruimtesonde Luna E-6LS-112.

Luna E-6LS No.112, soms geïdentificeerd door de NASA als Luna 1968A, was het 2^de Soviet ruimtevaartuig, van een reeks van drie geplande lanceringen van dat type, dat verloren ging tijdens de mislukte lancering.

Het ruimtevaartuig was bedoeld om in een maanbaan te komen, waaruit het de technologie zou uittesten voor toekomstige bemande maanmissies.

Tijdens de vlucht van de derde trap komt een brandstofklep vast waardoor meer brandstof dan normaal verbruikt wordt. De raket komt bij T+524,6 seconden zonder brandstof en bereikt geen aardorbit.

De latere Luna 14 ruimtesonde had hetzelfde doel.

(afbeelding: een tekening van dit type sonde)

Enkele gegevens:

NSSDC ID: -

Norad ID: -

Andere namen: Luna 1968A

Lanceertuig: Molniya 8K78M

Massa: 1700 kg.

vertrek in 1977 van het ruimteschip Soyuz 24 (Norad: 9804), naar het Soviet ruimtestation Salyut 5.

De twee militaire cosmonauten vormen de derde en laatste missie naar het militaire station.

Ze zullen er 18 dagen werken na eerst het probleem met de giftige dampen op te lossen, die het voortijdig vertrek van Soyuz 21 nodig maakte. Verder experimenteren de cosmonauten met materialen en biologische specimen, en nemen ze militair belangrijke foto’s van de aarde. Tenslotte maken ze Salyut 5 klaar voor de terugval in de atmosfeer, wat zowat zes maanden later gebeurt.

De inzittenden zijn:  

Viktor V.Gorbatko, gezagvoerder,  

Yuri N.Glazkov, vluchtingenieur.

lancering in 1999 vanaf Cape Canaveral SLC17A, van de VS ruimtesonde Stardust.

Het primaire doel van de Stardust missie is door de komeet P/Wild 2 te vliegen en monsters te verzamelen van stof en vluchtige stoffen uit de coma van de komeet. Dit gebeurt op 2 januari 2004, en de capsule met materiaal wordt op 15 januari 2006 op aarde gedropt. De missie wordt dan uitgebreid met het “NExT” gedeelte, door de sonde de komeet Tempel-1 te laten opzoeken en de kern te fotograferen, wat op 15 februari 2011 gebeurt.

Stardust maakte ook foto’s van de asteroïde 5535 Annefrank, terwijl ze hieraan voorbijvloog.

(afbeeldingen: vrije voorstelling van de sonde in de ruimte en de terugkeercapsule)

Enkele gegevens:

NSSDC ID: 1999-003A

Norad ID: 25618

Andere namen: Stardust Sample Return, NExT (New Exploration of Tempel-1)

Lading: materiaalcapsule

Lanceertuig: Delta 7426-9.5

Massa: 300 kg.

geboorte in 1926 te Voronezh, van Konstantin Petrovich Feoktistov.

Russische wetenschapper/cosmonaut - Ingenieur.

Lid van Soviet Wetenschappers 1 en Energia 1977 groep.

Maakte ruimtevlucht als wetenschapper in Woskhod 1.

Verbleef 1,01 dagen in de ruimte.

Eerste satellietontwerper als cosmonaut.

Bleef ruimtevaartmedewerker tot 1987.

Overlijdt op 21 november 2009 te Moskou.

geboorte in 1932 te Jackson – Michigan, van Alfred Merrill Worden.

Amerikaanse piloot/astronaut.

Lid van Nasa 5-1966 groep.

Maakte ruimtevlucht als CM piloot in Apollo 15.

Verbleef 12,30 dagen in de ruimte.

Maakte 1 ruimtewandeling van 39’07”.

Was astronaut tot 1975.

geboorte in 1963 te St.Paul – Minnesota, van Heidemarie Martha Stefanyshyn-Piper.

Amerikaanse missiespecialist/astronaute – Ingenieur.

Lid van NASA 16-1996 “The Sardines”.

Maakte ruimtevlucht als missiespecialist in STS 115 en STS 126.

Verbleef 27,65 dagen in de ruimte.

Maakte 5 ruimtewandelingen - samen 33u42’.

Was astronaute tot juli 2009.

lanceringen van allerlei aard, onder andere

in 1969: een SU doelsatelliet DS-P1-Yu;

in 1980: een VS spion/killer KH 11 en een SU ELINT satelliet Tselina-D;

in 1986: een SU militaire waarnemer Terilen;

in 1987: een SU fotoverkenner Oblik;

in 1990: de JP satellieten MOS 1B/MOMO 1B, Debut 1/Orizuru en Fuji 2/JAS 1B/Oscar 20;

in 1991: een SU militaire waarnemer Kobal't;

in 1994: de VS communicatiesatelliet DFS 1/Milstar 1 en de militaire satelliet USA 99.

in de rand:

- Feoktistov werd in 1955 lid van het team dat onder leiding van Sergej Koroljov oa de ruimtevaartuigen Sputnik, Vostok, Woskhod en Soyuz ontwierp.

In juni 1964 werd Feoktistov geselekteerd om een kosmonautenopleiding te volgen.

Woskhod 1 was voor Feoktistov de eerste en enige ruimtevlucht, het was tevens de eerste ruimtevlucht met een bemanning bestaande uit meer dan één persoon.

Na zijn ruimtevlucht zette Feoktistov zijn werk aan het ruimtevaartprogramma voort en werd later hoofd van het vluchtleidingscentrum in Baikonur.

lancering in 1970 vanaf Baikonur LC81/23, van de Soviet ruimtesonde Luna E-8-5 No.405.

Luna E-8-5 No.405, ook bekend als Luna Ye-8-5 No.405, en soms geïdentificeerd door de NASA als Luna 1970A, was een Sovjet ruimtevaartuig dat verloren ging in een mislukte lancering in 1970.

Het was de vijfde van de acht geplande lanceringen. Het was de bedoeling om een zachte landing op de maan uit te voeren, een monster van de maanbodem te nemen en terug te sturen naar de aarde.

Een defecte druksensor legde de eerste trap al na 128 seconden stil en het geheel stortte verderop neer.

(afbeelding: een model van dit type sonde)

Enkele gegevens:

NSSDC ID: -

Norad ID: -

Andere namen: Luna 1970A

Lading: maansonde E-8-5 VA

Lanceertuig: Proton-K/D(UR-500)

Massa: 5600 kg.

geboorte in 1961 te Ryasnoye – Kharkov, van Yuri Ivanovich Onufriyenko.

Oekraiense piloot/cosmonaut.

Lid van TsPK 10-1989 selektie.

Maakte ruimtevlucht als

gezagvoerder in Soyuz TM23 en

ISS expeditielid in STS 108(111).

Verbleef 389,60 dagen in de ruimte.

Maakte 8 ruimtewandelingen - samen 42u23’.

Was cosmonaut tot 17 maart 2004 en bleef aktief in de ruimtevaart.

lanceringen van allerlei aard, onder andere

in 1968: een SU fotoverkenner Zenit-4;

in 1969: de communicatiesatelliet Intelsat III-F3;

in 1974: een SU ELINT satelliet Tselina-O;

in 1975: de SU communicatiesatelliet Molniya 2-12, de VS weersatelliet SMS 2 en de FR aardobservatiesatelliet Starlette;

in 1977: de VS militaire satelliet IMEWS 07/DSP 07;

in 1979: de JP experimentele communicatiesatelliet ECS 1/Ayame;

in 1981: de SU wetenschapssatelliet Interkosmos 21;

in 1983: een SU militaire waarnemer Feniks;

in 1985: de SU weersatelliet Meteor 2-12 en een fotoverkenner Oblik;

in 1990: een SU doelsatelliet Duga-K;

in 1998: een GPS satelliet type Navstar.

lancering in 1967 vanaf Cape Canaveral LC13, van de VS ruimtesonde Lunar Orbiter 3.

Deze sonde is in bedoeld om gebieden van het maanoppervlak te fotograferen voor het zoeken van veilige landingsplaatsen voor de Surveyor en Apollo missies, en voor het verzamelen van wetenschappelijke gegevens.

Lunar Orbiter 3 kwam op 8 februari in een elliptische bijna-equatoriale maanbaan met een periode van 3 uur en 25 minuten.

Het ruimtevaartuig maakte tussen 13 en 23 februari een totaal van 149 foto’s met gemiddelde resolutie en 477 met hoge resolutie (tot 1 meter). Hierbij waren 44 foto’s van mogelijke landingsplaatsen voor de Apollo-missies en een foto van Surveyor 1 op de maanbodem. Op 2 maart blokkeerde het doorvoersysteem van de film, waardoor er een einde kwam aan de ontvangst der foto’s.

Op 9 oktober 1967 viel de sonde gekontroleerd op de maan, bij 14,3°N – 97,7°W.

(afbeeldingen: een tekening van de sonde en een vrije voorstelling ervan boven de maan)

Enkele gegevens:

NSSDC ID: 1967-008A

Norad ID:2666

Andere namen: Lunar Orbiter C

Lanceertuig: Atlas SLV-3 Agena D 5803

Massa: 386 kg.

vertrek in 1987 van het ruimteschip Soyuz TM2 (Norad ID: 17482), naar het Soviet ruimtestation MIR.                                      

De bemanning zal er volgens de gebruikelijke Soviet uitleg “vooraf gepland wetenschappelijk en technologisch onderzoek” verrichten.

Cosmonaut Laveykin zal er 174 dagen verblijven als lid van de tweede vaste bezetting.

De bezoekende cosmonauten Viktorenko en Faris keren, na een verblijf van 8 dagen in MIR, samen met Laveykin op 30 juli met dit schip terug.

Romanenko zal na 326 dagen in de ruimte op 29 december landen in Soyuz TM3.

De inzittenden bij de lancering zijn:

Yuri V. Romanenko, gezagvoerder,

Aleksandr I.Laveykin, vluchtingenieur;

bij de landing:

Alexander S.Viktorenko, gezagvoerder,

Aleksandr I.Laveykin, vluchtingenieur,

Muhammed A.Faris, wetenschapper - Syrië.

geboorte in 1947 te Southampton - New York, van Dr Mary Louise Cleave.

Amerikaanse missiespecialist/astronaut – Ingenieur.

Lid van Nasa 9-1980 groep.

Maakte ruimtevlucht als missiespecialist in STS 23/61B en STS 30.

Verbleef 10,92 dagen in de ruimte.

Was astronaut tot mei 1991.

lanceringen van allerlei aard, onder andere

in 1969: de VS militaire satellieten OPS 3672 en OPS 3673;

in 1975: een SU ELINT satelliet Tselina-O;

in 1976: een SU doelsatelliet DS-P1-I;

in 1982: een SU communicatiesatelliet Ekran;

in 1984: drie VS militaire satellieten JD en de afluistersatelliet NOSS 6/PARCAE 7;

in 1987: de JP wetenschapssatelliet Astro 3/Ginga 1;

in 1991: een SU navigatiesatelliet Tsikada;

in 1994: de SU doelsatelliet Raduga 1;

in 1996: de JP communicatiesatelliet N-Star B.

lancering in 1961 vanaf Baikonur LC1, van de SU ruimtesonde MV-1VA-1.

Dit is de eerste officiële Soviet poging om een sonde te laten neerkomen op venus.

1VA s/n 1 moet via een parkeerbaan om de aarde vanaf Tyazheliy(Zware) Spunik 4(VS aanduiding Sputnik 7) naar venus geschoten worden en er een capsule op neerlaten.

In de plaats van een landingscapsule met telemetrie mogelijkheid, zouden de 1VA ’s enkel metingen verrichten tijdens de vlucht. Er was geen camera aan boord.

De herstartbare 4^de trap faalt echter, waardoor de sonde niet weg komt van de aarde en na 370 omwentelingen op 26 februari verbrandt in de atmosfeer.

De ontvangst van de krachtige radiozender die aan boord was eindigde reeds op 19 februari, ondanks pogingen met oa de radio-teleskoop van Jodrell Banks om kontakt te krijgen.

(afbeelding: een model van dit type sonde)

Enkele gegevens:

NSSDC ID: 1961-002A(beta 1)

Norad ID: 71

Andere namen: AMS Sputnik 7, Ispolin (Reus)

Lading: mars/venussonde 1VA

Lanceertuig: Molniya 8K78 L1-7

Massa: 6483/643 kg.

lanceringen van allerlei aard, onder andere

in 1960: de VS militaire wetenschapssatelliet Discoverer 9;

in 1970: de VS testsatelliet SERT 2;

in 1978: de Japanse experimentele satelliet Exos 1/Kyokko;

in 1983: de Japanse communicatiesatelliet CS 2A/Sakura 2A;

in 1986: een SU fotoverkenner Oblik;

in 1990: de CN communicatiesatelliet STTW 2A/China 26;

in 1998: de communicatiesatellieten Brasilsat-B3(BR)en Inmarsat 3-F5.

in de rand:

- De enorme massa van MV-1VA-1 daarom ook Ispolin (Reus) genoemd, gaf aanleiding onder de ruimtevaartspecialisten tot speculaties aangaande het al of niet bemand zijn van dit tuig.

Tussen 2 tot 4 februari 1961 vingen Italiaanse radio-amateurs immers signalen uit de ruimte op, van wat ze ‘zware ademhaling en zwoegende menselijke hartslag’ noemden, later gevolgd door noodseinen.

Eén van de “fantoom”cosmonauten Alexei Belokonev, Alexis Grachev, Ivan Kachur of Ghennady Mikhailov zou volgens geruchten in deze vlucht de dood gevonden hebben.

Meerdere bronnen spreken elkaar tegen voor wat zowel de namen als de datum van overlijden betreft.

Volgens de Soviet autoriteiten zijn deze beweringen volslagen onzin.

lancering in 1963 vanaf Baikonur LC1, van de Soviet ruimtesonde Luna E-6-3.

Deze moet een 100 kg zware module (ALS E-6 N°3)zacht op de maanbodem laten landen.

De sonde zou na landing camerabeelden en bodemgegevens doorseinen, alsmede de straling meten,

met het oog op de geplande bemande landingen.

Na 295 sec verliest de vluchtleiding, door het falen van de gyro’s van de bovenste trap, de

controle; waarna de brokstukken van het resterend raketdeel en de sonde neerkomen in de Stille Oceaan.

(afbeelding: een model van deze sonde)

Enkele gegevens:

NSSDC ID: -

Norad ID: -

Lanceertuig: Molniya 8K78L/E6

Massa: 1500 kg.

vertrek in 1984 van de ruimtependel Challenger STS 10/41B (Norad ID: 14681), voor een 8-daags verblijf in een baan om de aarde.

De bemanning moet de communicatiesatellieten Westar 6 (VS) en Palapa 4-B2(ID/VS) dmv de PAM lanceerhulp in de ruimte plaatsen. Door het falen hiervan blijven de twee satellieten echter in een te lage orbit steken.

Het Duitse wetenschappelijk pendelpallet (SPAS), wordt voor de tweede maal naar de ruimte gebracht, maar door problemen met de pendelarm moet het in Challenger blijven.

McCandless een Stewart begeven zich voor de eerste maal met de MMU uitrusting in de ruimte, zonder “navelstreng”verbinding met de pendel.

De inzittenden zijn:

Vance D.Brand, bevelhebber,

Robert L.Gibson, piloot,

Bruce McCandless II, missiespecialist,

Ronald E.McNair, missiespecialist,

Robert L.Stewart, missiespecialist.

vertrek in 1994 van de ruimtependel Discovery STS 60 (Norad ID: 22977), voor een 8-daags verblijf in een baan om de aarde.

Voor het eerst maakt een Soviet cosmonaut deel uit van een pendelbemanning.

Bij de lading is voor de tweede maal de SPACEHAB faciliteit met een 12-tal experimenten ivm oa: materiaalonderzoek, biologie en ruimtestof. Ook wordt een plaat naar buiten gebracht (WSF-1) waarachter een sterk vacuum geschapen wordt. Hierin wordt de groei nagegaan van half-geleider materialen.

De inzittenden zijn:

Charles F.Bolden, bevelhebber,

Kenneth S.Reightler, Jr, piloot,

Jan N.Davis/Lee, missiespecialist,

Ronald M.Sega, missiespecialist,

Franklin R.Chang-Diaz, missiespecialist,

Sergei K.Krikalyov, missiespecialist 4 - RSA.

vertrek in 1995 van de ruimtependel Discovery STS 63 (Norad ID: 23469), voor een 8-daags verblijf in een baan om de aarde.

Deze missie heeft het onderzoekslabo SPACEHAB 3 met meerdere experimenten aan boord.

De bemanning, waaronder voor het eerst een vrouwelijke pendelpiloot, slaagt er in het Soviet ruimtestation MIR tot op een 10-tal mater te benaderen.

Bevelhebber Wetherbee zegt bij deze gelegenheid dat het samenbrengen van de twee ruimteschepen een begin is van de samenbrenging van twee ruimtenaties.

De inzittenden zijn:

James D., bevelhebber,

Eileen M.Collins, piloot,

Michael C.Foale, missiespecialist,

Janice E.Voss, missiespecialist,

Bernard A.Harris, Jr, M.D., missiespecialist,

Vladimar G.Titov - RSA.

geboorte in 1958 te Richmond – Virginia, van Joe Frank Edwards Jr.

Amerikaanse piloot/astronaut.

Lid van NASA 15-1994 “The Flying Escargots”.

Maakte ruimtevlucht als piloot in STS 89.

Verbleef 8,82 dagen in de ruimte.

Was astronaut tot 30 april 2000.

lanceringen van allerlei aard, onder andere

in 1965: de VS wetenschapssatelliet OSO 2;

in 1966: de VS weersatelliet ESSA 1;

in 1971: de NAVO militaire communicatiesatelliet NATO 2;

in 1972: een SU fotoverkenner Zenit-2M;

in 1973: de SU communicatiesatelliet Molniya 1-23;

in 1976: een SU militaire navigatiesatelliet Tsiklon;

in 1984: de VS technologiesatelliet IRT;

in 1988: de VS militaire satelliet DMSP 2-04 en een SU militaire waarnemer Kobal’t;

in 1993: de VS militaire satelliet USA 88;

in 1994: een DE wetenschapssatelliet Bremsat, zes VS radartest satellieten ODERAX, een testsatelliet OREX/Ryusei; een VEP/Myojo en de wetenschapssatelliet WSF 1;

in 1995: vijf VS radartest satellieten ODERAX.

lanceringen van allerlei aard, onder andere

in 1966: een VS fotospion KH-4A;

in 1967: een VS fotospion KH-7;

in 1977: een SU doelsatelliet Vektor;

in 1981: een SU onderscheppingssatelliet IS-Tsiklon;

in 1984: een SU militaire navigatiesatelliet Parus;

in 1999: het MIR cargoschip Progress-M40.

in de rand:

- Tussen 2 tot 4 februari 1961 vingen Italiaanse radio-amateurs signalen uit de ruimte op, van wat ze ‘zware ademhaling en zwoegende menselijke hartslag’ noemden, later gevolgd door noodseinen.

Ze baseerden zich voor deze uitspraak op het oordeel van hun vader, die een gerespecteerde chirurg was. De signalen werden toegeschreven aan een fout gelopen vlucht van Gennady Mikhailov.

Eind 1959 toonde de Moskouse avond krant Ogonyok Magazine in een artikel een foto van deze cosmonaut, terwijl hij een uitrusting voor grote hoogte testte.

Astronomen Lovell en Kaminsky sloten niet uit dat deze signalen afkomstig waren van de “Ispolin” ruimtesonde die officieel op 4 februari gelanceerd werd.

Ook de zogenoemde “fantoom”cosmonaut Alekseyevich Belokonev wordt in verband met deze beweringen vermeld.

vermoedelijke lancering in 1959 vanaf Baikonur LC1, van een Soviet maansonde.

Geruchten gaan als zou er op 1 februari 1959 de lancering van een maansonde geweest zijn.

Italiaanse radio-amateurs vingen op 3 februari signalen op die misschien van dit tuig afkomstig waren.

geboorte in 1935 te Giblitsky, van Valdimir Viktorovich Aksyonov.

Russische ingenieur/cosmonaut.

Lid van Energia Ingenieurs 4-1973 groep.

Maakte ruimtevlucht als vluchtingenieur in Soyuz 22 en Soyuz T2.

Verbleef 11,84 dagen in de ruimte.

Maakte eerste orbitmaneuvers in september 1976.

Bleef ruimtevaartmedewerker tot 17 oktober 1988.

geboorte in 1961 te Ridley Park – Pennsylvania, van Daniel Michio Tani.

Amerikaanse missiespecialist/astronaut.

Lid van NASA 16-1996 “The Sardines”.

Maakte ruimtevlucht als

missiespecialist in STS 108 en

ISS expeditielid in STS 120(122).

Verbleef 131,76 dagen in de ruimte.

Maakte 6 ruimtewandelingen - samen 39u11’.

Was astronaut tot augustus 2012.

lanceringen van allerlei aard, onder andere

in 1958: de VS wetenschapssatelliet Explorer 1;

in 1973: een SU fotoverkenner Zenit-2M;

in 1984: een SU militaire navigatiesatelliet Parus;

in 1986: de CN technologiesatelliet STTW 1-1 en een SU militaire waarschuwer Oko;

in 1987: de SU technologiesatelliet Plazma-A-1;

in 1996: de ID telecomsatelliet Palapa C1.

in de rand:

- In december 1959 bracht het Italiaans Nieuws Agentschap Continentale het bericht dat een reeks cosmonauten tijdens suborbitale vluchten om het leven gekomen waren.

Continentale citeerde een hoog geplaatste Tsjechische Communist als bron.

Hierbij zou de cosmonaut Serenti Shiborin geweest zijn, die in februari 1958 zou gestorven zijn in een suborbitale vlucht vanaf Kapustin Yar.

Shiborin behoort tot de groep van zogenoemde “fantoom”cosmonauten, waarover reeds een halve eeuw welles-nietes verhalen de ronde doen.